O gittiğinde gelen rahatlamayla nerede olduğumu fark ettim. Ben. Tamra bey’in. Kucağındayım. Evin bahçesinden vuran ışıkla görebileceğini düşünerek ellerimi oynattım. “Yürüyebilirim. İndirir misiniz?”
“Olmaz, canın acıyor.” Dedi. Bir şeyler düşününce ekledi “Dokunduğum için rahatsız mısın? Başka türlü taşıyamam.”
“Taşımanızdan rahatsızım. Etik değil.”
“İhtiyacın Neva, ben görevimi yapıyorum.”
“Beni taşımanız ihtiyacım olan bir şey değil ama!”
Bahçenin büyük demir kapısı elektronik bir sistemle açıldığında beklemeden taş yola ilerledi. “Haklısın. Ama o an kol kaslarımın söndüğünü hissedip ağırlık çalışmak istedim ve sende gözüme dambıl gibi göründün.” Kafasını eğip yüzüme baktı. Böyle bir yaklaşım beklemediğim için duraksadım. “Taşımamı istemiyorduysan dambıl gibi görünmeseydin, Neva.”
♪♪♪♪♪
Açıklamaya koyacak başka bişi bulamadım şimdilik böle kalsın haahjagajshshajsj
