"Kendine geliyor." Ceyda'nın sesini duyunca gözlerimi tamamen açıp başımı hafifçe yukarı kaldırdım.

"Gamze, iyi misin?" Abim yanıma gelip endişeyle sorduğunda yatakta biraz doğruldum.

"İyiyim abi," dedim birkaç kez öksürüp.

"İyi olmana sevindim çünkü bana yapacak iyi bir açıklama için hazır olsan iyi olur. Özellikle Emre ve Gediz'in karakolda olduğu ve dün geceyi Emre ile geçirdiğini de öğrendikten sonra." Abimin sözleriyle öylece dondum kaldım.

Emre ve Gediz'in kavga ettiği anları hatırlamaya başladım. Bir kez daha yapacağını yapmıştı Emre'yi kışkırtmak için. Gözlerimi sıkıca kapayıp açtığımda yatağımda uyanmak istiyordum ama maalesef bütün bu olanlar gerçekti. Abim hâlâ bana bakarken benim verecek bir cevabım yoktu.

"Cahit abi, şimdi yormayalım Gamze'yi, istersen biraz dinlensin öyle konuşursunuz." Ceyda araya girdiğinde rahat bir nefes aldım.

"Peki, öyle olsun. Ben şimdi eve gidiyorum, sana kıyafet getireceğim, düştüğün için üstün başın çamur içindeydi. Gelince oturup konuşacağız." Abim kesin bir şekilde konuşacağımızı söylerken ben ne yalanlar söyleyeceğimi düşünüyordum.

"Tamam abi." Kısık çıkan sesimle onaylamaktan başka çarem yoktu.

Üstümde yeşil hastane önlüğü vardı. Kolumdaki serumun bitmesine az kalmıştı. Abim sözlerimden sonra kapıya yönelmiş ve çıkmıştı. Ceyda'nın burada ne işi olduğunu bilmiyordum ama bana zaman kazandırdığı için minnettardım.

"Teşekkür ederim," dedim içimi çekerek.

"Önemli değil, keşke daha fazla yardımcı olabilsem." Yanımda duran sandalyeye oturdu.

"Neler oldu ben bayıldıktan sonra ve abim ne kadarını biliyor?" Boğazıma oturan bir yumruyla zar zor nefes alıyordum. Asıl merak ettiğim Emre'nin durumuydu.

"Aslında pek bir şey olmadı, ben Gediz'e geliyordum, Kuzey ve annem de burada. Ona akşam konuşmak istediğimi söyleyecektim, halen bilmiyor Kuzey'in onun oğlu olduğunu. Otoparka geldiğimde Gediz ve ismi Emre'ydi galiba, onu senin başında gördüm. Daha doğrusu seninki abimi tehdit ediyordu, ona bir şey olursa ölümün benim elimden olur diyerek. Sonra da ben yanlarına gittim, seni benim arabama taşıdı Emre ve hastaneye geldik. Bizim arkamızdan da abim geldi." Ceyda durumu anlatınca geriye yaslandı.

Aslında Emre'nin bu tavrına hiç şaşırmamıştım, yüzümde tebessüm oluşurken kalbim onun yokluğunun sıkıntısıyla doldu. Beni hastaneye getirdikten sonra büyük ihtimalle aralarında bir şey geçmişti ki Emre karakolluk olmuştu yine. Gediz'in hastane yerine karakolda olması da işleri ilginç kılıyordu bir yerde.

"Abim nasıl öğrendi peki?" Az önceki konuşma aklıma gelmişti, abim her şeyi biliyordu. Emre, Gediz ve Ceyda gidip direkt abime söylemezdi.

"Tabii ki burada da rahat durmadılar. Gediz seni görmek isteyince tekrar kavga çıktı ve hastane güvenliği polis çağırdı. O sırada gelen Cahit abi de her şeyi duymuş oldu. Abim Emre'ye, dün gece onunla beraber olduğunu biliyorum, dedi ve Cahit abi bunun ne demek olduğunu sorduğunda ikisi de sessiz kaldı," diye devam etti Ceyda.

"En azından bunu açıklayabilirim." Başıma giren ağrıyla gözlerimi kapattım tekrar. Bütün suç Seda'nındı sonuçta, karpuz diye beni çileden çıkarmasa bütün bunlar olmayabilirdi.

"Gamze, iyi misin?" Gözlerimi zorlukla açtığımda bana uzattığı su dolu bardağı gördüm ve elinden aldım.

"Bana ağrı kesici bulur musun?" Suyu büyük yudumlarla, sanki kurak bir toprakmışım gibi nefessiz içtim. Ceyda odadan çıktı, birkaç dakika sonra elindeki ağrı kesici ile geldi.

"Hemşireye de haber verdim serumun bittiğini. Çıkartmak için gelir şimdi." Başımı sallayıp onayladım, ağrı kesiciyi ağzıma atıp suyla birlikte yuttum.

"Emre'yi görmem lazım." İçim sızlarken aklım ondaydı kalbimle birlikte.

"Askeri Mahkeme'ye çıkartılacaklar. Karakola alındılar ama yarın sevk edileceklermiş. Ben gerçekten Gediz konusunda üzgünüm Gamze." Ceyda başını eğerek mahcup bir şekilde gözlerini kaçırdı benden. Elini tuttum ve bana bakmasını sağladım.

"Ailemizi biz seçemiyoruz Ceyda. Sen ne olursa olsun hatalarının bedelini çoktan ödedin. Ben seni affedeli çok oluyor. Şimdi benim buradan çıkmam lazım." Yerimden kalkmaya çalışarak yatakta oturdum. Kapı açılınca içeriye hemşire girdi.

"Serumunuzu çıkartınca gidebilirsiniz." Hemşire serumu çıkartıp kolumun iç kısmına küçük bir bant yapıştırdıktan sonra çıktı.

"Abini bekle, ona bir açıklama yapman gerekiyor. Eğer şimdi çıkıp gidersen olay daha çok büyür. Senin bana geleceğini söylerim. Seda hamile zaten, sana iyi bakamayacağını da söyleriz. Sen de karakola gittikten sonra bana uğrarsın, bu gece oturup düşünürüz, bir yol ararız." Ceyda tebessüm ederek elimi tuttuğunda her olaya pratik bir çözüm bulmasını hatırlamıştım.

"Özlemişim dostluğunu," dedim ben de gülümseyerek.

"Ben de özledim dostluğunu." Samimiyetine inandığım için güvendim ve abim gelene kadar bekledim.

Bir süre sonra yataktan kalkıp birkaç adım attım, kendimi ağrı kesici ile birlikte daha iyi hissediyordum. Ceyda önce koluma girip bana yardımcı oldu, daha sonra tek başına dolandım odada. Bir süre sonra elinde çantayla abim girdi odadan içeriye.

"İyi misin?" Beni ayakta görünce içi biraz daha rahatlamıştı.

"İyiyim abi." Elindeki çantayı bana uzatınca aldım.

"Giyinince haber ver." Kapıya doğru ilerleyip odadan çıktı.

Ceyda da çıkınca valizi açıp içindeki kot pantolonu ve siyah kazağı çıkarttım. Üstümü hızla değiştirip saçlarımı topladım. Kapıyı açtım ve beni bekleyen Ceyda ve abimi gördüm. Olayları nasıl anlatacağımı düşünmüştüm bu kısa arada.

"Hazırım." Bunun konuşmaya hazırım demek olduğunu hepimiz biliyorduk. Kapıyı açık bırakarak yatağa ilerledim.

"Başla bakalım anlatmaya." Abim içeri girdiğinde derin bir nefes aldım ve dün eve gittiğimden itibaren olanları anlatmaya başladım.

"Askeriyeden eve geçtiğimde Seda salonda oturuyordu. Sonra birden ağlamaya başladı. Hüngür hüngür hem de, ben de endişelendim, ne olduğunu sordum. Karpuz aşerdiğini ve hemen yemesi gerektiğini söyledi. İkna etmeye çalıştım senin sabah gelip alacağın konusunda ama beni dinlemedi tabii. O kadar çok ağladı, bağırdı ki ben de korktum bebeğe bir şey olacak diye." O anlar gözümün önüne gelince yüzümü buruşturdum.

"Ah Seda ah," dedi abim sinirli bir nefes verirken.

"Sonra Emre'yi aradım, en yakınımızda o vardı. Araba kullanabiliyorum, biliyorsun abi ama saat hem geçti hem de kaybolmaktan korktum. Emre ana yolun kenarında manavlar olduğunu ve beni götürebileceğini söyleyince ben de kabul ettim. Sonrasında ise yola devrilen bir kütükle ara yola girdik, kaybolduk ve araba çamura battı. Saat gece yarısını geçmişti. Biz de bir yer aramaya başladık yardım istemek için." Anlattığım her şey doğru olduğundan gözlerimi abimden kaçırmadan konuşuyordum. Boğazım kuruduğunda suyu alıp yudumladım. Abim dikkatlice beni dinliyordu. Sonra kaldığım yerden devam ettim. "Orduevini bulduk şans eseri. Sonra geri dönmek istedik, araç bulamayınca bekledik bir süre. Haşim Albay da orada kalıyormuş, askeriyeye döneceğini öğrenince biz de onunla birlikte geldik. Bana inanmıyorsan Haşim Albay'a sorabilirsin abi. Geç de olsa eve döndüm, bizi kendisi bıraktı lojmanlara kadar."

Yalan söylememiştim sonuçta, olaylar tamamen böyle olmuştu. Sadece Emre'nin sevgilim olduğunu ve onu öptüğüm kısmını es geçmiştim. Ne var ki canım bunda?

"Gediz ne alaka peki?" dediğinde başımı kaldırıp Ceyda'ya baktım yardım ister gibi.

"Abim Gamze'yi tanıyordu, biz üniversitede beraber okuduğumuz yıllardan. Sonra Gamze ile Emre'nin gece beraber olduğunu öğrenince kızmış kendince. Sonra kavga etmişler, sorumsuz olmakla suçlamış abim Emre'yi. O arada da Gamze yorgunluktan bayılmış." Ceyda araya girip durumu anlatırken kaşlarım çatıldı.

Bu beni kurtarırdı ama Gediz'i de aklardı ve bu benim hiç hoşuma gitmemişti.

"Hazırsan hadi eve gidiyoruz." Abimin söylenenler aklına yatmış olacak ki başka bir şey sormadı.

"Cahit abi, Gamze bugün bende kalsın, ben ona çok iyi bakarım. Hem Seda hamile, bakamaz şimdi Gamze'ye. Ayrıca bütün bunlar onun yüzünden olduğu için de Gamze kızgındır ona." Ceyda bana bakarak kaş göz işareti yaptı.

"Evet abi, hamile diye susuyorum ama Seda'yla konuşma zamanın geldi bence de. Emre olmasa, tek başıma çıksaydım da araba çamura saplansaydı ne yapacaktım? Seda'yı ikimiz de tanıyoruz, ne kadar katlanılması zor olduğunu sen de biliyorsun." Öfkeyle kurduğum cümlelerden asla pişman değildim.

Gerçekten de bu konuda çok kızgındım. Emre olmayabilirdi ve o zaman başıma daha neler gelirdi kim bilir? Gecenin bir yarısı bağrış çağrış ağlayarak kapının önüne koymuştu beni resmen.

"Seda ile konuşacağıma emin olabilirsin. Bugünlük izin veriyorum ama yarın evde ol. Ben bırakırım sizi gideceğiniz yere." Abim yumuşarken, Seda konusunda bundan sonra o uyarmasa bile ben gardımı alacaktım.

"Arabamla geldik zaten Cahit abi, biz gideriz, sen de yorgun görünüyorsun." Ayağa kaldığımda Ceyda koluma girerek destek oldu. Görevden gelmişti ve gerçekten de bitkin görünüyordu abim.

"Evet abi, iyiyim ben, sen gidip dinlen." Derin bir nefes verip kabullendi abim.

Hastane odasından çıktıktan sonra çıkış işlemlerim bitmişti. Doktora göre 'strese bağlı' olarak bayılmıştım ve devam ederse bir psikologdan yardım almalıymışım. Ceyda ile arabaya bindiğimizde çantamı arkaya koydum.

"Karakola bırak sen beni. Tabii istersen sen de gelebilirsin, abin sonuçta," dedim camdan dışarıya bırakarak.

"Eve dönmem lazım. Bizimkiler yeni geldiler daha, karakola sonra uğrarım," dedi Ceyda arabayı çalıştırarak. On beş dakikalık bir yolculuktan sonra karakolun önüne geldiğimizde çantamı alıp Ceyda'ya döndüm.

"Teşekkür ederim," dedim içten bir şekilde.

"Önemi yok Gamze. Evin konumunu atarım sana ya da eğer istersen beklerim seni," dedi gülümseyerek.

"Gerek yok, sen git, benim işim uzun sürebilir belki. Evin konumunu atman yeterli olur." Neyle karşılaşacağımı henüz bilmiyordum.

"Tamam, görüşürüz."

"Görüşürüz," diyerek indim arabadan.

Karakola doğru adımlamaya başladığımda aklımda sadece Emre vardı. İçeriye girip masasında oturan polise doğru ilerledim. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladım.

"Merhaba, nezarethanedeki askerlerden biriyle görüşmek istiyorum." Polisin yanına geldiğimde direkt konuya girdim. Daha önceki gelişime göre fazla kalabalıktı karakol.

"İsim alabilir miyim?" dedi polis memuru oturduğu bilgisayardaki elleri klavye üstünde hareket ederken.

"Gamze Karademir. Gediz Güngör ile görüşeceğim." İçimdeki öfkeyi bastırmaya çalışarak sesimi sabit tuttum. İsmini anmak bile dilimde acı bir tat bırakmıştı.

"Peki, beni takip edin," dedi polis ayağa kalkarak. Ardından ilerlerken boş bir odaya geçtik. Sadece masa ve sandalye vardı karşılıklı, sorgu odalarına benziyordu.

"Avukatı da geldi, görüşme için sizi beraber alalım," diyen polis memuru bana baktı. Başka çarem olmadığından başımla onayladım.

Polis çıktıktan sonra sandalyelerden birine ilerleyip oturdum. Derin bir nefes aldım ve neden burada olduğumu bir kez daha düşündüm.

Emre için buradaydım ve beni ayakta tutan tek düşünce buydu.

Kapı açılınca içeriye Gediz ve otuzlu yaşlarında, takım elbiseli bir adam girdi. Ayağa kalkıp bana doğru yaklaşmalarını bekledim. Gediz beni gördüğüne hiç şaşırmamıştı, bekliyordu ya da geldiğimi ona söylemişlerdi. İçimdeki nefreti bastırdım, Emre için buna ihtiyacım vardı.

"Yalnız konuşmak istiyorum," dedim sadece Gediz'e bakarak.

"Bize beş dakika verin avukat bey." Gediz yanındaki adama dönerek çıkmasını istedi.

"Kapının önündeyim." Avukat iki adım geri atıp dışarı çıktı ve kapıyı arkasından kapattı. Sandalyeye geri dönüp oturduğumda Gediz de karşıma geçip oturdu.

"Neden burada olduğumu biliyorsun." Geçen sefer hastanede olan konuşmamızı hatırlattım.

"Yine mi beni tehdit edeceksin?" Dudağının kenarında yarım bir gülüş vardı.

"Evet, yine seni tehdit edeceğim. Şikâyetini geri çek, ben de susmaya devam edeyim," dedim içimde kopan fırtınalara inat, ciddi bir şekilde.

"Üzgünüm, yapamam." Hiç de üzgün olmadığını belli edercesine alayla konuşuyordu.

"Sen de hapse girersin, meslekten atılırsın." Olayın ciddiyetini anlaması için vurguladım sonucunu. Eninde sonunda pes edecekti. Bana doğru yaklaşıp kollarını masaya koydu.

"Biliyor musun, hiçbiri umurumda değil. O zaman olan sadece bana olurdu, ilk kavgada yani. Ama şimdi durumlar eşitlendi. Ben atılırsam o da atılır, ben hapse girersem o da girer." Ne kadar ciddi olduğunu anlamam için sert bir ses tonuyla konuşmaya başlamıştı.

"Neden yapıyorsun bunu? Sevmiyorum işte, neden zorluyorsun?" dedim dolan gözlerime inat öfkeyle. Bu adam karşısında tek damla gözyaşı dökmeyecektim!

"Hapse girmese bile meslekten atılacağı kesin, bu ikinci kavgası ve ilk yumruğu o attı ikisinde de. Ben sahip olamıyorsam sana, ben sevemiyorsam seni istediğim gibi, o zaman kimse olamaz, sevemez! İzin vermem, anladın mı beni?" Gediz'in gözleri öfke saçarken geri adım atmayacağını belli etti.

"Seven insan sevdiğinin mutlu olması için her şeyi yapar. Sen beni sevmiyorsun Gediz!" Daha fazla konuşmak istemediğim için ayağa kalktım ve kapıya doğru ilerledim.

"Bu arada seninki selam söylemedi ama ben söyleyeyim onun yerine," dedi alaycı tavrı geri gelirken.

"Ne saçmalıyorsun?" Arkamı dönüp gözlerine baktım.

"Emre diyorum, beni çağırdığında öyle bir hâl aldı ki yüzü, sevdim bu işi. Hatta polise, emin misiniz, diye sordu, inanamadı. Tabii ki ona senin onun için geldiğini söylemeyeceğim. Yoksa tadı çıkmaz," dedi dudağını büzüp bana göz kırparken.

"Allah belânı versin!" Öfkeyle hızla kapıyı açıp odadan çıkmak için adım atacağım sırada sandalyenin devrilme sesi geldi. Kapıyı açamadan kapı kapandı ve arkamda Gediz'in nefesini hissettim.

"Bırak gideceğim," dedim önümü ona dönmek istemediğim için kapıya bakarak.

"Emre hapse girmese bile meslekten atılacak. Siz tekrar beraber olsanız bile onun en değer verdiği şeyi elinden alacaksın. Belki bunu umursamaz ama seni tanıyorum Gamze, seni biliyorum. Bununla yaşamak sana giderek yük olmaya başlayacak. Benim kaybedecek bir şeyim yok artık," dedi ve arkamdan uzanıp kapıyı açıp geri çekildi.

Yüzüne bakmadan açtığı kapıdan çıktım ve hızla kendimi dışarı attım. Nefes nefese kalmıştım. Gözlerim dolarken derin nefesler aldım.

Ağlamayacaktım!

Dedikleri doğru olsa bile bunun olmasına izin vermeyecektim. Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu ve ben çaresiz bir şekilde ne yapacağımı bilmiyordum. Soğuk havayı umursamadan karakolun bahçesindeki banka oturdum ve düşünmeye başladım.

Gediz'i ne olursa olsun ikna etmeliydim. Kurduğu cümleler arasında Gediz'in son sözü kulağımda çınladı. Benim kaybedecek bir şeyim yok, demişti. Ben de o zaman ona kaybedecek bir şey sunardım. Telefonumu hızla çıkarttım, rehberde ismini bulunca beklemeden aradım.

Yarım saatten fazla bir süredir burada bekliyordum. En sonunda beklediğim kişi kapıdan içeri girince derin bir nefes aldım ve ayağa kalktım.

"Emin misin?" dediğinde başımı salladım.

"Sadece içeri tekrar girmemi sağla, beş dakika bile yeter."

"Gel benimle," dediğinde gözlerim kucağına kaysa bile ses çıkartmadım. Beraber karakola girdik ve az önceki polise doğru ilerledik.

Biraz sonra beklediğim haber gelince derin bir nefes aldım. Oturduğum yerden kalktım ve tekrar o odaya ilerledim.

"Onu bana ver," dedim kollarımı uzatıp. Tereddüt etse de bana doğru uzattı. İçeride beni bekliyordu, kapıyı açıp beklemeden girdim.

"Bir günde ikinci ziyaretini beklemiyordum." Konuşurken hâlâ bana bakmıyordu. Yavaşça ilerleyip karşısına oturdum. Gediz'in beni görmesiyle kaşları çatılırken kucağıma odaklandı bakışları.

"Bu kim?" dedi şaşırmış gibiydi.

"Tanıştırayım, oğlun, Kuzey." Kucağımda uyuyan bebeği uyandırmamak için sessiz bir şekilde konuştum.

"Ne saçmalıyorsun? Benim çocuğum yok!" Gediz boş bir şekilde bakıyordu, inanmamıştı.

"Ne çabuk unuttun Zeliş'i? Onunla birlikte olduğunu inkâr mı edeceksin şimdi de?" Gözlerindeki şaşkınlık gitgide artarken, "Zeliş mi?" dedi tereddüt ederek.

"Senden hamile kalmış o gece ama sana söylememiş istemezsin diye. Sonra da doğuma az bir zaman kala Ceyda'ya gitmiş anlatmış durumu. Kuzey senin çocuğun Gediz," dedim kucağımda mışıl mışıl uyuyan çocuğa bakarak.

"Yalan söylüyorsun." Bana inanmaz bir şekilde bakmaya devam edip başını salladı.

"DNA testi yapabilirsin, ki bunu Ceyda yapmış, gerçekten de o senin oğlun. Sana ne kadar benzediğini görmemek için kör olmak gerek," dedim sevgiyle kucağımdaki bebeğe bakarak. Bu bebeğin hiçbir suçu, günahı yoktu. Bu hikâyedeki en masum oydu.

"Zeliş de burada mı?" derken halen inanamıyormuş gibiydi.

"Zeliş doğum sırasında vefat etmiş. Onu annen ve Ceyda büyütmüş. Sana ulaşmaya çalışmışlar ama onlara izin vermemişsin." Gözlerinin içine bakarak konuştum.

Gediz'in bedeninin gerildiğinin farkındaydım. Bunları sindirmesi gerekiyordu, yavaşça ayağa kalktım.

"Artık kaybedecek bir şeyin var. Onu bir kere kucağına almadan, kokusunu içine çekmeden hapse girmek istiyorsan bu senin kararın. Ben onu babasız bırakamam ama sen onu babasız bırakabilirsin Gediz," diyerek kapıya doğru adımladım.

Kapıya ayağımla yavaşça vurduğumda Ceyda hemen kapıyı açtı. Kuzey'i ona verdiğimde içeriden kırılma ve devrilme sesleri gelmeye başladı. Ceyda ile gözlerimiz buluşunca polis hemen içeriye girdi.

"Teşekkür ederim," dedim bir kez daha minnetle.

Ceyda, Kuzey ile ayrıldı karakoldan. Bense halen orada bekliyordum. Emre'yi görmek istiyordum ama Gediz'in söylediklerinden sonra içimi sarmıştı hüzün. Gediz'i görmeye geldiğim için kızgındı şu an. Onun için geldiğimi bilse bile kızgındı.

Emre buradan kurtulana kadar bana düşmek, ağlamak, kendini bırakmak yasaktı.

O Kurt buraya gelecekti!

"Merhaba, sizden bir şey rica edebilir miyim?' dedim sabahtan beri bizimle uğraşan polise nazik bir şekilde.

"Yapabileceğim bir şeyse tabii ki," dedi Polis bana dönerek.

"Emre Kurt, kendisini ziyaret etmek istiyorum. Beş dakika bile yeterli olur." Aceleci bir şekilde rica ederek.

"Kendisinin avukatı ve arkadaşı geldi. Ziyaret hakkı doldu, maalesef göremezsiniz," demesiyle hayallerim yıkıldı.

"Peki, teşekkür ederim." Arkamı dönüp duvar dibine sıralanmış koltuklardan birine oturdum.

Arkadaşı kesin Semih'ti. Ben Gediz ile görüşürken gelmiş olmalıydılar. Saatime baktım henüz erkendi, kollarımı önümde bağlayıp düşünmeye başladım.

Emre buradan çıkmak zorundaydı. Başka yolu yoktu. Gediz'e istediğini vermeyecektim, Emre buradan ben Gediz ile birlikte olduktan sonra çıksa bile eski Emre olamazdı.

Bir kere ihanet düştü mü yüreğe çaresi bulunmazdı. Şüphe insanın içini kemiren güve gibiydi. Küçüktü ama hasarı zamanla anlaşılıyordu. Bir de bakmışsınız oturduğunuz sandalyenin bacağı tamamen yok olmuş, düşüyorsunuz. Bunu, kendimi geçtim, Emre'ye yapamazdım.

"Gamze." Semih'in sesini duyunca başımı kaldırıp ona baktım. Bana doğru gelince hemen ayağa kalktım.

"Semih, o çıkacak değil mi?" dedim sesimin titremesine engel olamayarak.

"Tabii ki çıkacak, seni yalnız bırakmaz Kurt, bilmiyor musun?" dedi beni yatıştırmaya çalışarak.

"Biliyorum ama yine de kalbimdeki ağrıya engel olamıyorum." İçimi çekerek titrek bir nefes aldım. Gözlerim bugün ne kadar çok dolmuştu.

"Sakin ol, sana ihtiyacı var. Avukatla birlikte ben de girdim görüşmeye. Gediz şikâyetini geri çekerse hemen çıkabilirmiş. Biz de pazarlık yoluna gidiyoruz Gediz'le. Anlaşırsak eğer karşılıklı şikâyetlerini geri çekecekler," dedi Semih olanları anlatarak.

"Gediz şikâyetini geri çekecek." Sözlerim oldukça kararlıydı.

"Sana söyledi mi geri çekeceğini?" Semih halen şüpheliydi bu konuda.

"Söylemedi ama çekecek." Semih'in gözlerine bakarak kendimden emin bir şekilde konuşmaya devam ettim.

"Gamze, sizin aranızda ne var? Emre ile birbirinizi sevdiğinizi görmemek için kör olmak gerek ama Gediz ne alaka anlayamıyorum." Kaşlarını çatarken bütün bunların ona anlamsız geldiğinin farkındaydım.

"Beni bir yere bırakır mısın? Yolda sana anlatacağım." Derin bir nefes alıp ellerimi saçlarımın arasından geçirdim.

"Tamam, ben de çıkıyordum zaten. Avukata bir şey gerekiyor mu diye sorup geliyorum," dediğinde hemen atıldım.

"Ben de geliyorum."

Beraber içeri girdiğimizde Gediz'in avukatını ve bir kadını gördüm. Kadın bildiğiniz taştı! Üstünde mini, klasik, siyah bir elbise vardı ve siyah saçları kulağının altına gelecek kadar küttü. Yüzündeki makyaj, dudağındaki kırmızı rujla âdeta ben buradayım diye bağırıyordu. Kadın karakola değil de podyuma gelmiş gibiydi.

"Çok mu aradınız bunu?" dedim Semih'e dönüp sinirle.

"Emre'nin eski bir arkadaşıymış zaten, aramamıza gerek kalmadı," dediğinde kıskançlığım boyut atlayıp sinire dönüştü.

"Mine Hanım, ben gidiyorum ama geri geleceğim. Bir şeye ihtiyaç var mı burada?" Semih birkaç adım atıp yanlarına gidince kadınla konuşmaya başladı. Ben de yanına doğru ilerledim.

"Teşekkür ederim Semih Bey, gerek yok. Burası bende, Emre'ye iyi bakacağıma emin olun," dedi gülümsemeyle.

Sen kimin kurduna bakıyorsun be!

Bakışları bana dönünce gülümseyerek elini uzattı.

"Merhaba, Gediz'in sevgilisi misiniz?" deyince kan beynime sıçradı.

"Hayır, biraz önce iyi bakacağınızı söylediğiniz Emre'nin sevgilisiyim." Elini sıkarken bakışlarım sertti.

"Memnun oldum. İlk onun yanına girdiğinizi görünce öyle sandım," derken yüzündeki gülüş solmuş, bayağı bozulmuştu.

"Yanlış düşünmüşsünüz." Sesimin sinirli ve sert çıkmasını umursamadım. Sen buradan çık Emre, bakalım ben seni bir metre yanına yaklaştırıyor muyum bu kadının? Elini bıraktıktan sonra bir şey demedim. Semih kapıyı gösterince arkamı dönüp ilerlemeye başladım. Bir de bana Gediz'in sevgilisi misin diyor, Emre duysa çıldırırdı herhâlde.

"Kim bu kadın?" dedim Semih'e dönüp.

"Sadece Emre'nin eski bir arkadaşı olduğunu ve avukat olduğunu biliyorum." Ellerini ben masumum der gibi havaya kaldırdı.

"Nasıl olsa öğrenirim," dedim önüme dönerek. Beraber karakolun otoparkına geldik ve Semih'in arabasına bindik.

"Anlatmayacak mısın?" Semih sessizliğime karşı sorduğunda düşüncelerimi topladım. Arabayı çalıştırınca Ceyda'nın verdiği adresi söyledim.

"Gediz ile olan durumu az çok biliyorsun aslında. Üniversitede kardeşiyle aynı bölümdeydik. Zamanla Gediz ile tanıştım ve o bana âşık oldu," dediğimde Semih ani bir frenle sokak ortasında durdu.

"Umarım bundan Emre'nin haberi vardır," dedi bana bakarak.

"Yok canım, Emre'ye söylemek yerine yakın arkadaşına söylemek daha iç rahatlatıcı. Saçmalama, tabii ki var. Neden her fırsatta birbirlerinin boğazına sarılıyorlar sence? Âşık değiller ya birbirlerine." Gözümün önüne gelen görüntüyle başımı iki yana salladım. Semih arabayı çalıştırıp devam etti.

"Peki siz sevgili falan oldunuz mu?" dedi bu sefer.

"Hayır, onu hiç sevmedim. Sadece birkaç kez yemeğe çıktık ve sonrasında olmayacağını ona net bir şekilde belli ettim." Aklıma o gün gelince duraksadım. Gediz'e istemediğimi onu döverek belli etmiştim.

"Sonrasında peşini bıraktı ama burada görünce eski aşkı depreşti," dedi Semih tahminde bulunarak.

"Aynen öyle." Kısaca onayladım.

"Emre üzgün görünüyordu," dediğinde kalbim sıkıştı, nefesim kesildi.

"Gediz ile konuşmam gerekiyordu şikâyetini çekmesi için. Buna mecburdum, Emre için yapmam gerekiyordu." Zar zor çıkan sesimle kalbim üzüntüyle doldu.

"Adres burası," dedi Semih arabayı durduğunda.

"Teşekkür ederim Semih, bir şey olursa bana haber ver lütfen. Numaranı yazar mısın?" dedim telefonumu uzatarak. Telefonumu elimden aldıktan sonra numarasını kaydedip bana verdi.

'Yerli Hulk' olarak kaydetmişti. Ufak bir tebessüm edip telefonu çantama koydum.

"Sen de bir şey olursa ara, yengemizsin sonuçta," dediğinde gülümsedim. Başımla onaylayıp arabadan indim. Semih giderken ben de karşımdaki apartmana girdim.

İlk kata çıkınca Kuzey'in uyuyor olabileceğini düşünüp zili çalmak yerine kapıyı tıklattım. Çok beklemeden kapı açılınca annem yaşlarında bir kadın ile karşı karşıya geldim.

"Merhaba efendim, ben Ceyda'ya bakmıştım," dedim.

"Geç kızım, içeride Ceyda," dedi kadın kapıyı açarak. Ayakkabılarımı çıkartıp içeriye geçtim. Kadının göstermesiyle salona girdim. Ceyda, Kuzey ile birlikte yerde oturmuş oyun oynuyordu.

"Ben geldim," dedim gülümseyerek. Beni görünce ayağa kalkıp yanıma geldi ve kısaca sarıldık birbirimize.

"Hoş geldin." Ceyda da gülümseyip göz kırptı.

Kuzey ile biraz vakit geçirdikten sonra Ceyda'nın annesi bizi yemeğe çağırdı. Yemek yiyecek hâlim yoktu, özellikle Emre'nin orada olduğunu düşündükçe.

"Güçsüz düşeceksin yemezsen. Bu hâlinle Emre'ye de bir faydan dokunmaz," dedi Ceyda elini bana uzatıp. Elini tutup ayağa kalktım, haklıydı.

"Tamam." İsteksiz olsam da haklı olduğu için bir şeyler yemeye karar verdim.

Ceyda'dan öğrendiğim ismiyle Nermin teyze, Kuzey'in karnını doyurmak için salona geçti.

"Bekleseydik anneni."

"Sen gelmeden yedi annem, ben Kuzey ile oynuyordum o ara," dedi Ceyda açıklayarak.

"Peki."

Önümdeki mercimek çorbasına kaşığımı daldırdım, zorlansam da çorbayı bitirmiştim. Ceyda bizim evimize gelse de ben onlarda hiç kalmamıştım. Bu yüzden ailesini tanımıyordum ama bir de küçük kardeşlerinin olduğunu biliyordum.

"Erkek kardeşin var değil mi?" dedim Ceyda'ya.

"Evet, şimdi üniversite okuyor Bursa'da," dedi Ceyda da. Neden burada olmadığını anlamıştım. Babası ise biz üniversite okurken kafe işletiyordu.

"Gediz, Kuzey'i öğrendi şimdi. Sence kabul edecek mi?" Sandalyede geriye yaslanıp düşünmeye başladım.

"Gediz istese de istemese de Kuzey onun çocuğu. Kabul etmese bile biz Kuzey'in ailesiyiz, şimdiye kadar nasıl idare ettiysek öyle devam edeceğiz," dedi Ceyda kararlılıkla.

Beraber masayı toplayıp içeriye geçtik. Kuzey ile birlikte oynayıp vakit geçirdik. Durmadan telefona bakıyordum ama ne mesaj vardı ne de arama. Ceyda, Kuzey'i uyutması için annesine verdi. Kahve yapınca birlikte oturduk.

"Çok mu seviyorsun?" dediğinde Ceyda, daldığım yerden ona doğru döndüm.

"Sevmek sanki yetersiz kalıyor. Öyle bir şey ki, anlatmaya kelimeler yetersiz kalıyor, adı geçince bile nefesim kesiliyor." Gülüşü gözlerimin önüne geldi o an.

"Âşık olmuşsun," dediğinde başımı sallayıp onayladım onu.

Kahveler bitince Ceyda'nın odasına geçtik. İtirazlarıma rağmen yatağı bana hazırlamıştı. Ceyda koltuğa hazırladığı yatağına geçince ben de verdiği pijamaları giyip yatağa girdim. Gözüme uyku girmiyordu Emre'yi düşünmekten. Ne yapıyordu şimdi? Beni düşünüyor muydu benim onu düşündüğüm gibi? Onun da içinde geçmeyen bir sızı var mıydı? Allah'ım ne olur yardım et, diye dua ettim. Onu bana getirecek olan sadece Rabbim'di. Benim de elimden sadece ona dua edip, kalbimdeki sızının onun sevgisiyle geçeceğini bilmemdi.

Sabaha karşı gözlerimi kapatıp uykuya dalmıştım. Telefonumun sesiyle uyandığımda hemen açtım. Ceyda halen uyuyordu.

"Gamze, gelsen iyi olur, savcılığa geçiyoruz şimdi," dediğinde Semih, yataktan fırladım.

"Hemen geliyorum." Telefonu kapattım ve hızla üstümü değiştirdim.

"Ceyda." Elimi omzuna koyup hafifçe sarstım.

"Gamze, gidiyor musun?" dedi benim hazır hâlime bakarak.

"Evet, savcılığa gitmem lazım."

"Tamam, benim bugün dersim var, izin alıp ben de geleceğim," dedi kalkarak.

"Görüşürüz," deyip çıktım evden.

Geçen bir taksiyi durdurup adliyeye gitmek üzere yola çıktım. Derin nefesler alırken onun kurtulması içinde dua ediyordum. Mesleğinden olmamalıydı, buna ne o ne de ben dayanabilirdik. Adliyeye gelince ücreti ödeyip hızla indim. Semih'i arayıp nerede olduklarını öğrendim ve ikinci katta, kapının önünde bekleyen Semih'i gördüm.

"Semih, ne oldu?" dedim endişeyle.

"Avukatla birlikte savcıya ifade veriyor. Gediz geldi ondan önce ifade verdi ne dediğini bilmiyoruz." O da benden farksızdı, üzgün görünüyordu.

Yarım saat kadar sessiz bir şekilde bekledik. Kimseden çıt çıkmıyordu. Nefesim gitgide daralırken telefonumun sesiyle çantamı açtım. Gelen mesaja tıkladığımda kapıda aynı zamanda açıldı.

Kimden: 05xxxxxxxxx

Onu sana Kuzey karşılığında veriyorum. Tekrarı yok.

Kapıdan çıkan Emre'yle göz göze geldiğimizde, dağılmış bir Emre'yi görmeyi beklemiyordum. Sanki bir gecede omuzlarına tonlarca yük binmişti.

"Şikâyet geri çekildi, dava düştü," dedi Mine gülümseyerek.

Kendimi daha fazla tutmadım ve Emre'nin boynuna atladım. Sımsıkı sarılıp boynuna başımı gömdüm, kokusunu içime çektim. Çok özlemiştim, nefessiz kalacak kadar çok.

Ama bir sorun vardı. Emre'nin elleri belimi bulmadığında geri çekildim şaşkınlıkla. Gözlerine baktığımda boş bakışları karşıladı beni.

"Neden?" Tek kelime bütün haykırışlarımı karşılamıştı.

"Öğrenemeyeceğimi mi sandın?" dediğinde bir adım geri çekildi ve o an ilk defa bir damla gözyaşı süzüldü yanağımdan dudağıma doğru.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız.

Instagram: DeeinDeniz