Altı kız, Altı hayat, bir hatanın temelinde hayatları inşa edildi. Denizaltında yaratılan doğaüstü dünyada gerçek kimliklerini, ve onları yaşatan geçmişin acımasız amaçlarını öğrendiler.
Kötülüğün zaferiyle cehhennemde kendisine bir vadi edinen o şeytan kadar günahkar olan imparator için bir imparatoriçe yaşattılar. "Tek bir ruh iki bedeni yaşatacak" dediler. O imparatoriçe daha küçücük bir bebekken annesinin kucağından alınıp o günahkar adamın hayatı için ruhu alıkonuldu. O ölümcül şehrin ismi mölühtü. Orası şeytanın iniydi. Hiçbir masum kirlenmeden çıkamazdı. Mölüh ölüm demekti. İmparator ise kötülüğün sadık ruhlarındandı. O amaçlarından asla caymazdı. Okyanusların itaat ettiği, ateşin önünde başını eğdiği bir adamdı o.
gaddar amaçlarından alıkoyamazdı.
Ölümün acısızı da acımasızı da vardı. Fakat senin bana verdiğin ölüm bende yanlızca geçmeyecek bir sızı bıraktı. Benden geriye yanlızca bir gül bıraktın. Sayfalarımın üzerinde sadece tozu kaldı. Bir gözyaşı döktürdün. Bütün masallarımın sonunda ki ışıklar sönüverdi. Bir damla hayatımda ki bütün renkleri kırmıza boyattı. Şimdi yeniden doğdum.
Artık tıpkı senin gibi renksizim. Ödeştik. Çünkü benden koca bir zamanı aldın. Bir günün zamanı için...
Bazı insanların kalbinde is lekesi vardı. Onların ruhu da is kokuyordu. Çünkü onlar küldü. Yakmak ve kül etmek ruhlarının işiydi. Bedenleri soğuktu. Bazen ise ateş kadar sıcaktı. Onlar soğuturken merhametsizdi. Fakat öldürürken bir başka acımasızlardı. Hesap sorulur muydu. Sorulmazdı. Onlar öldürür insanlar saygı gösterirdi. Çünkü o aslandı. Yavaş ve sessizdi. Öyle ki yürürken adımlarının sesini bile işitmez hissederdin.
O hissettirdi. Avlamak öldürmek onun içiydi. Ellerinde bir çok kişinin külü varken ruhunda onlaların is lekesi duruyordu. Gözleri gömürden derinleri ateşi çağıran bir kehribardı. O kusursuz bir ölümdü. İzini süren kadın ise inatçı ve vazgeçilmez bir belaydı. Ona ne ölümü yaşatabiliyordu. Ne yaşamı vadedebiliyordu. O en güçsüz zamanda ayaklanıp güçlenen bir izciydi. İz sürmek bulmak onun işiydi.
.
