kalbim
bir yaprak gibi koptu
senden ey ülkem!

denizini bulmuş balıklar gibi
yatıyor tabutunda şimdi o çocuklar
büyük bir insan mezarlığına dönüştü memleket;
ölüler genç, yaşayanlar fikir tetikçisi.

evinde sobası yanmayan çocukları
cehennemle korkuttular
oysa en iyi ben bilirim
geceki duaları kabul olmayan çocuklar
küs kalkarlar allah'a

muhammed muhammed diye dövdüler
muhammed'in çocuklarını
buna şahit oldum
bunlar hep senin çocuklarındı ey ülkem
bize kimsenin umursamadığı genç ölüler kaldı


kalbim içe katlana
katlana bir bohçaya dönüşüverdi
öyle sessiz kustu herkes kederini kendi içine.
kalbim bile duymadı kalbimin ağladığını

ve ben insanın acı çektirmedeki ustalığının
sınırları olmadığını öğrendim evrende
böylesi kibir nasıl dağılmıştı yeryüzüne
oksijenin olmadığı yerlerde bile buna hep şaşırdım

dünya bizim için bilmediğimiz sıkıcı bir film olmuştu
anlamıştım bitmesini beklemekten başka çaremiz yoktu

dünya manyaklarla dolu bir yer oldu
bize gökyüzü kaldı
kanatlarımı ne zaman vereceksin tanrım