Ondan yana döndüm. “Evet, bineceğim,” dedim. “Açi tek binemez.”

“İstersen ben binerim onunla. Sen burda bekle.”

Nefesimi bıraktım. “Neden?” dedim sorgulayarak. “Binemez miyim ben?”

“Sen küçükken pek binmezdin, Naz. Belki hâlâ korkuyorsundur diye düşündüm.”

“Najlı koykmaz ti Emye Abiş," dedi kucağımda pamuk şekerini yemeye devam eden Açelya. “Beyimle hep biniyo.”

Kaşları kalktı merakla. “Öyle mi güzellik?” Açelya'nın yanağını sıkıp bana döndü. “Biniyorsan sorun yok o zaman.”

“Ben hiçbir zaman dönme dolaba binmekten korkmadım Emre. Sadece binmek istemedim.”

“Bundan hiç bahsetmemiştin.”

Omuz silktim. “Gerek duymamışımdır.”

“Vardır elbet bir sebebi,” diye mırıldandı. “Ama sorgulamayacağım. Kesin benim bok yememdir falan, bugünlük laf yeme kotamı doldurdum diye düşünüyorum.”

Kafamı hayretle iki yana salladım. “Geri zekâlı.”

***