Gecenin karanlığı her yeri kaplamıştı. Sokakları aydınlatan ışıklar benim hanemi aydınlatamayacak kadar uzaktı .ondan mütevellit gözlerimin karanlığa alıştığı kadarıyla görüyordum etrafı .hüznüm sebepsiz yere baktırıyordu karanlığa. İçim de gece gibiydi bu akşam.

İçinde tek başına olduğum hanem ilk defa huzur vermiyordu bana .öyle ki kaçıp gitme isteği uyandırıyordu. Derin bir nefes alıp sessizliği bozdum .o anda oldu her şey. Şu anki hüznüme sebep olan kişinin sesi yayıldı etrafa .yine kuytu köşede konuşuyordu sevdiğim sevdiğiyle .tam da benim hanemin yanında. Başka yer yokmuş gibi ..

Yaşaran gözlerimi serbest bıraktım. Çünkü yarim ,yarine 'amcama bahsedeceğim ' diyordu 'artık kavuşalım ' .yarimin yoktu bir annesi ,babası. Bir başına kalmıştı şu dünya sürgününde .

O gün o da bilmiyordu ben de ,yari olan kız da .başımıza neler geldi ,biz ne hallere düştük. Neler yaşadık .sadece ben yarimin ne çektiğini duydum Ama o benimkini duymadı...

....