(Tolga'nın anlatımıyla)

Saatlerdir onu arıyordum. Karakolda sürünüyordum adeta. Her yere, İstanbul'da yaşadığımız ilde ki her oteli aramıştım, ama onu yine bulamamıştım.

Onu tekrar kaybetmekten korkuyordum. Onu yıllarca sadece hafızamda canlandırmaktan korkuyordum tekrar.

Ben Açelya dan hiçbir zaman vazgeçmemiştim. Onu hiç unutamamıştım. Şimdi onu yeniden kaybetmek korkusu beni deli ediyordu.

Ona delicesine aşık olmak beni delirtiyordu.

"Tolga komiserim Açelya hanımın nerede olduğunu bulduk." Diyen Oğuz'un yanına koşar adım gittim.

"Açelya hanımın telefonu açık kalmış. Kaçıran arkadaşlarda kapatmayı akıl edememişler. Şu civarlarda olmaları gerekiyor." Diyerek telofondaki konumu gösterdi.

"Tamam kardeşim teşekkür ederim. Arabayı hazırlayın! Konumu da bana at, ekiptekilere haber verme ben tek başıma halledeceğim" diyerek Oğuz'un yanından ayrıldım.

Bir kaç dakika sonra dediklerimin hepsi yapılmıştı.

Söylediğim gibi yanımda kimsenin olmaması da önemliydi

•••

Açelya'nın konumu burayı gösteriyordu. Kahretsin! Burası sadece çimenlik bir alandı. Burada olmalarının imkanı yoktu. Hassiktir birşey de yolunda gitse şaşırırdım zaten!

Kendimi arabadan atıp boşboş etrafıma bakınmaya başladım. Üstüme doğru koşan Açelyayı ise çok sonradan fark ettim.

Tüm dikkatimi ona verdim. Her zaman olduğu gibi...

Açelya bir adama çarpmıştı! Adam aynı benim boylarımdaydı. Kendini full gizlemişti.

"Nereye güzelim??" Güzelim mi? Bu adam benim Açelyam'a güzelim demişti!

"Kaçmaya mı çalışıyordun?" Dedi tekrar bu manyak.

Çıldırmış olmalıydı ki benim Açelya'mı benden alıkoymuştu.

Açelya birşeyler söyledi ama pek fazla duyamadım.

Daha sonrasında ise o manyak herif Açelya'mın bileğini tuttu. İşte şimdi naneyi yemişti!

"Dokunma ona!" Diye bağırdım sinirle. "Ona dokunursan seni gebertirim!"

Yanına yaklaştım.

"Sana mı soracağım ulan?" Dediğinde

"Yanındaki kız bana aitse evet bana soracaksın!" Diyerek aptal suratına kafamı geçirdim.

Tek haraketimle yeri boylamıştı.

"Koş" diye bağırdım. Adam her an uyanabilirdi.

Sakin bir alana ulaşana kadar koştuk.

Sonunda durduğumuzda bulduğum ilk fırsatta ona sarıldım. Açelya başta itiraz etse de sonrasında hiçbir şey dememişti.

"Özledim" diye mırıldandım. Yalan değildi çok özlemiştim.

"Bilgin olsun diye söylüyorum ben sana ait falan değilim ne biçim cümleydi o." Dedi. Çok mızmız bir kadın olduğunu söylemiş miydim?

"Kesinlike benimsin!" Dedim onu kendime daha fazla çekerek.

"Bir daha asla yanımdan ayrılmayacaksın!" Dedim yanımdan ayrıldığı an belayı buluyordu.

"Ben kendi başımın çaresine bakarım." Diyerek kapatmaya çalıştı konuyu.

"Bugün gördük gülüm nasıl başının çaresine baktığını."

"Evet görd-" diyordu. Ama bir anda sustu. Gözleri dolmaya başlamıştı. Elim ıslanmıştı.

"Sana bunu söyledim aptal kadın! Sen benimsin başkasının olamazsın. Aksi takdirde seni gebertirim! Demiştim." Diye bağırdı arkadan az önceki adam.

Açelya kanıyordu. Üstündeki bembeyaz gömlek şimdi kırmızılar içinde yüzüyordu.

"A-Açelyaaaa!" Diye bağırdım. Beni duymuyordu bu kadar çabuk pes edemezdi.

"Bana tekrar aynı acıyı yaşatamazsın lütfen kalk! Ben sensiz yapamam! Bir ömür daha sensiz yaşayamam kalk!" Diye bağırdım. Erkekler ağlamaz sanırdınız değil mi? Sevdikleri kadının eli yansa acıdan kahrolurlardı. Benim sevdiğimin ise içinde bir kurşun duruyordu...

Ambulansı aramam gerekiyordu.

•••

Açelya hastane odasındaydı. Komaya girdiğini söylemişlerdi bana. O kadar suçluyordum ki kendimi kimse tahmin dahi edemezdi.

Onu hiç bekletmeden oradan götürmeliydim belki de. Daha erken gitmeliydim sanırım ama hiçbirini yapamamıştım. Sevdiğim kadının hastane odasında olması şuan benim suçumdu.

Onu bir saatliğine yalnız bırakmıştım. Deniz kenarında bir yere gelmiştim fakat, içimde ki o kötü hissi bu sefer denizin hoş sesi bile geçirememişti. O gece yakamozu oluşturacak

bir ay bile yoktu. Ay da yastaydı belki de Açelya için