Bazen yaptığımız çoğu şeyden pişmanlık duyardık. Ben son zamanlarda yaptığım herşeyden pişmanlık duymuştum.

Açelya'ya zarar gelmesi her türlü benim suçumdu. Onun o hastane odalarında sürünmesi her türlü benim suçumdu. Ama o siktiğimin hisleri rahat durmuyordu. Ona sarılmıştım ve bu onu kanatmıştı. Kucağıma kanlar içinde yığılmıştı.

HEPSİ BENİM SUÇUMDU!!

Kulaklığımda çalan sahte sonbahar şarkısıyla tekrar o deniz kenarındaydım. Bu şarkı bana Açelya'yı hatırlatıyordu. Sadece bu şarkı değil bana herşey Açelya'yı anımsatıyordu.

Sensiz kaçıncı gün kaçıncı sahte sonbahar...

Onsuz kaçıncı sonbahardı cidden?

Nasıl dolar yerin bir başkasıyla sorsalar ...

Onun bana açtığı yara kapanmazdı!

Unutmadım çok özledim bi parçam hep kanar ...

Onu o kadar seviyordum ki bir an aklımdan çıkaramıyordum. Ama o şuan yoktu. Açelya kanamıştı ve hastane odasında kanayan yarası kabuk bağlamıştı. İçinde ki o yara ise asla iyileşemezdi hepsi benim yüzümdendi.

"Abi yeter artık toparla kendini iyi olacak Açelya!" Diyen Polat'a dik dik baktım.

"Bir git Polat! Yeter artık diyince olmuyor o işler..." Dediğimde gözlerini devirdi. Onun için hayat iyiydi tabii sevdiceğiyle 7 aydır birliktelerdi.

"Tamam sana da bir şey demeye gelmiyor. Hemen cevabı yapıştırıyorsun." Öyle olması gerekmiyor muydu zaten.

"Nasıl olmuştu abi kaç ay oldu hala söylemedin birşey!" Zorunda mıydım?

"Benim yüzümden oldu." Diyerek kısa kestim.

"Al işte! Anlat da anlayalım senin yüzünden mi oldu?"

"Çok mu duymak istiyorsun lan acımı? Çok mu merak ediyorsun sevdiğim kadının nasıl elimde kanadığını? Çok mu merak ediyorsun oğlum o kurşunun nasıl aramıza aylar hatta belki de yıllar soktuğunu? Anlatmıyorum işte neden anlamıyorsun? O acıyı zaten tekrar tekrar yaşıyorum ben! Bir de sana mı anlatayım?" Diye ani bir patlama yaşadım. Bunu beklemiyormuş gibi suratıma baktı Polat. O kadar çok baskı yapıyordu ki bana acımı tam yaşamama da izin vermiyordu.

"Abi tamam! Sakin ol." Dedi. Ama o da biliyordu ben sakin olamayacaktım. Açelya uyanmadıkça ben böyle kalacaktım.

"Ne yaptın kızıma? Adi herif!" Üstüme doğru gelen adamı daha sonra fark ettim.

"Ne oluyor ya?" Diyen kişi Polattı. Ne olduğunu bende anlamamıştım.

"Sen benim kızımı öldürüyorsun. Benim kızım hastane odasında senin yüzünden!" Açelya dan bahsediyorlardı. Açelya'nın babasıydı bu adam.

"Onun yanına yaklaşma bir daha seni gebertirim!" Diyen kişi de annesiydi.

Ona zarar veriyordum doğru söylüyorlardı ama ben onu bırakamazdım. 9 yıl sabrettim şimdi ömrüm boyunca bekleyemezdim.

Telefonumun çalmasıyla oradan ayrıldım. Açelya'nın doktoru arıyordu. Kötü bir haber almaktan korkuyordum. Ama yine de açtım.

"İyi mi?" Diye sordum stresle.

"Çok iyi! Normal odaya aldık onu." İçim rahatladı...

Elim ayağım heyecandan birbirine dolandı.

Daha sonrasında apar topar çıktım ve onun yanına gittim! Açelyamın yanına...

Söyledikeri gibi iyi

görünüyordu. Ama hala uyuyordu...