Ben Feyza; Biz Manisa'nın köklü ailesiydik eski eşraflarından olup, dedem kehribar renkli üzüm üreticisiydi. Ailemizin durumu iyi olmasına rağmen halkın içinden geldiğimizden sade bir hayat yaşardık. Lüks nedir bilmedik; Her şeyin pahalısını almadık, özel okullarda okumadık, bizde herkes gibi devlet okullarında okuduk. Şoförlerimiz olmadı, otobüse ya da dolmuşa bindik. Ben en çok bundan nefret ettim. Dedem sağ olsun bize varlık içinde yoklukla yaşatmayı seçti bu nedenden öfkeyle, hırsla büyüdüm. Bizi yokluk içinde sıradan yaşatmasının sebebini yıllar sonra yaptığım hatanın sonucunda anladım. Burası bir aile apartmanı; dedemle ninem en alt katta, üstünde amcam ve Beyza, en üste de biz oturuyoruz. Beyza küçüğüm, kızılım ben onun ablası Feyza, O benim canım yengemin kopyası, kızıl saçlı yengemin kalbi zayıf yengem, öleceğini bilerek bebek yaptı. Yengem Beyza'ya yedi aylık hamile iken kaza yapmış ve yanmakta olan bir arabanın içinden yedi sekiz yaşlarında bir erkek çocuk çıkarmış. Araba infilak etmesiyle yengem çocukla birlikte bir ağca savrulmuş nasıl çarptıysa bir daha doğrulamadı. Çocuğu kurtardı, ama kendisi doğuma kadar hastanede yattı ve doğumda vefat etti. Beyza; bize önce Allah'ın sonra yengemin emaneti. Ondan dolayı hepimiz onun çevresinde perva neydik. Minik elleri, yuvarlak çilli yüzünde devasa kehribar üzüm renkli gözleri vardı. Annesinin kopyasıydı. Amcam, Çerkez güzeli yengemi görür görmez kapılmış. Dedemle birlikte ailesinden yengemi almak için çok mücadele etmiş ve alamayınca amcam sonunda yengemi kaçırmıştı. Amcam ve yengem birbirlerini çok sevdi çok, hele amcam yengemi o kazada kaybettikten sonra bir daha yüzü gülmedi, gözleri kızını bile görmedi ve birkaç hafta sonra amcamı da nedensiz kaybettik.

Babam kardeşini defnettiği gün çökmüştü, annem babamı hiç yalnız bırakmadı. O akşam evde beni, kız kardeşim ve üç yaşındaki erkek kardeşimi karşısına alarak "Artık kızıl da sizin kardeşiniz bu evde dört kardeşsiniz ona göre dedi. O gün bu gün ailemde benim için en değerlim kızılım oldu. Beyza benim hem kardeşim, tek arkadaşım ve can yoldaşım, sırdaşım oldu. Ben ise onu bilinmez diyarlara sürükleyen, tehlikeli maceralara atan sebebi oldum."

Ben Beyza’nın küçük annesi, ablası, gece bile gölgesi Feyza’yım.
O minik elleri küçük avuçlarımda hareket ettikçe asla oyuncak bebeklere ihtiyacım olmadı. Ben onu korumak için canımı veririm. Nereden bilirdim ki yıllar sonra ben, onu en derin kâbusların içine atacağımı, Ona kavuşmak için vereceğim mücadelede hep yenilerek sınanacağımı. Nereden bilirdim ki ben; dedemin bizi korumak için geçmişin gölgelerine kurduğu korunaklı kalkanı delerek, aileme Beyza’ya korkular yaşatacağımı. Beyza büyüdükçe bende büyüdüm. O yürüdü, konuştu ben ise okumaya yazmaya başladım. O okumaya başladı ben ise hedefi yükseklerde hatta gökyüzüne taşıdım.

Biri özgürlüğüne düşkün, hayallerinin peşinden uçan ve diğeri gelenekçi köklerine bağlı çalışkan iki asi kadının hikâyesi.