1. Bölüm

Ben Feyza.

Biz Manisa’nın köklü ailelerindeniz. Dedem, kehribar renkli üzümleriyle tanınan bir bağcıydı. Ailemiz zengin sayılırdı ama gösterişten uzak, sade bir yaşamı benimsedik. Lüksü hiç tatmadık; pahalı şeylerin peşinden koşmadık, özel okullarda okumadık. Diğer herkes gibi biz de devlet okuluna gittik. Şoförlerimiz olmadı; otobüse bindik, dolmuşa yetiştik.

Ama ben…

İşte ben, en çok buna içerledim.

Dedem, varlığın içinde yokluğu tercih etti bizim için. Bu yüzden içimde öfkeyle, hırsla büyüdüm. Bizi neden böyle yaşattığını, ancak yıllar sonra, yaptığım büyük bir hatanın ardından anlayabildim.

Burası bir aile apartmanı. En alt katta dedemle ninem oturur, üstlerinde amcam ve yengem Beyza, en üst katta da biz. Beyza küçüğüm. Kızılım. Ben onun ablasıyım. O, yengemden geriye kalan en kıymetli emanet.

Yengem…

Kızıl saçlı, narin kalpli o güzel kadın. Kalbi zayıftı ama güçlü bir kadındı. Ölümünü bile bile doğurdu çocuğunu. Beyza’ya yedi aylık hamileyken kaza yaptı. Alevler içindeki bir araçtan, henüz yedi sekiz yaşlarında bir erkek çocuğu kurtardı. Araba infilak ettiğinde, çocukla birlikte bir ağaca savruldu. Ağır yaralandı. Doğuma kadar hastanede kaldı, sonra doğumda yaşamını yitirdi.

Beyza, önce Allah’ın, sonra yengemin bize emanetiydi. Bu yüzden hepimiz onun etrafında pervane olduk. Minik elleri, çilli yuvarlak yüzü ve dedemin üzümlerini andıran kehribar gözleriyle annesinin tıpatıp kopyasıydı.

Amcam, yengemi ilk görüşte sevmişti. Çerkes güzeli olan yengemi almak kolay olmadı. Dedemle birlikte ailesinden istemeye gittiler, ama alamadılar. Amcam sonunda onu kaçırdı. Çok sevdiler birbirlerini. Fakat yengemi kazada kaybettikten sonra, amcamın gülüşü soldu. Gözleri kızını bile görmedi. Ve birkaç hafta sonra, hiçbir sebep yokken, onu da kaybettik.

Babam, kardeşini toprağa verdiği gün çöktü. Annem, onu hiç yalnız bırakmadı. O akşam biz üç kardeşi karşısına aldı ve şöyle dedi:

“Artık kızıl da sizin kardeşiniz. Bu evde dört kardeşsiniz, ona göre.”

O günden sonra Beyza, benim en kıymetlim oldu. Hem kardeşim, hem sırdaşım, hem de can yoldaşım. Ama ben…

Ben onu, karanlık ve tehlikeli diyarlara sürükleyen oldum.

Ben, Beyza’nın küçük annesi, ablası, geceleri bile gölgesi olan Feyza’yım.

Minik elleri avuçlarımda hareket ettikçe, hiç oyuncak bebeğe ihtiyaç duymadım. Onu korumak için canımı verirdim. Ama nereden bilebilirdim ki yıllar sonra ben, onu en derin kâbusların içine sürükleyeceğim? Ona yeniden kavuşmak için vereceğim mücadelede, her defasında yenileceğimi? Dedemin geçmişin gölgeleriyle ördüğü o korunaklı kalkanı delerek, Beyza’ya korkular yaşatacağımı?

Beyza büyüdükçe, ben de büyüdüm. O yürümeyi, konuşmayı öğrendi; ben okumayı, yazmayı.

O okumaya başladı, ben hayallerimi gökyüzüne taşıdım.

Biri hayallerinin peşinden özgürce uçan, diğeri köklerine sıkı sıkıya bağlı iki asi kadının hikâyesi bizimkisi.

Biri umut, biri yük taşıdı. Ama ikisi de sevmekten hiç vazgeçmedi.