Rehbere Baran'ın numarasını yazdım ve son iki hanesini değiştirerek numarayı kaydettim. Yediğim engel sonucu içten içe hissettiğim üzüntü hırs ile birleşerek beni daha da karanlığa gömüyordu. Neden beni engellemişti ki? Sanki anasına bacısına sövmüştüm. Sinirle dolan gözlerimi sildim ve kaydettiğim numaraya mesaj attım. Kişinin profil fotoğrafı görünmüyordu.

Leyla: Merhaba.

Anında mavi tik olan mesajın içime işlediği heyecanla yatakta doğruldum ve hevesle gelecek cevabı bekledim.

A: Mrb, kimsn?

Karşı tarafın kullandığı kısaltmalar kaşlarımın çatılmasına neden olurken kafamı sağa sola sallayarak hızlıca cevap yazdım.

Leyla: Ben Leyla, beni tanımıyorsun.

A: Ne sçmlıyorsn sen yağğğ

Leyla: Neden böyle yazıyorsun?

A: Tüm mnyklar beni buluyr çıldıracğm

Leyla: Vallahi bu gidişle senden önce ben çıldıracağım.

Sinirle numarayı engelledim ve hemen rehberimden sildim. Daha yazmayı beceremeyen biri ile konuşamazdım. Uğradığım hüsran iliklerime kadar işlerken bir numara daha sallayıp sallamamayı düşündüm fakat sonra vazgeçtim.

Üzüntüyle telefonu bıraktığımda numara sallama fikri artık bana hiç de cazip gelmemeye başlamıştı. Kendime de kızmadan edemiyordum. Ne sanıyordum ki? Salladığım numaranın beni bağrına basıp anında arkadaşım olacağını mı? Ne salaklık ama!

Üzüntüyle telefonumu elime aldım ve geçen ay indirdiğim hikaye uygulamasını açarak kısa yazılar yazdığım taslağımda yeni bir bölüm açarak içimi dökmeye çalıştım.

"Ruhumun esir olduğu yalnızlığın doğurduğu bir kız çocuğuyum. Yalnızlık bana gebe kaldığı gece öldüm, bir ölüm bir doğum ile eşdeğer sayıldı. Bu yüzdendir çevremde pervane olmuş ölümün esintisi, bu yüzdendir ciğerlerimden gelen toprak kokusunun nedeni.."

Telefonun ekranına düşen bildirimde beliren isim hissettiğim tüm hüznün yerini saniyeler içinde heyecana bırakırken hevesle bildirime tıkladım ve mesaj uygulamasına girerek gelen mesaja sırıtarak baktım.

Baran: Seni engellemedim sadece interneti kapattım. Sen ne zırıldak bir şey çıktın.

Leyla: Neden internetini kapattın?

Baran: Senin kadar boş zamanım yok.

Leyla: Bilmeyen de sanacak beyefendi koskocaman bir şirket yönetiyor. Hapishanedesin sen hapishanede!

Baran: Boş yapma cidden engel yersin.

Leyla: Tamam tamam, sustum. Eeee ne işin vardı?

Baran: Çok meraklısın. Seni, meraklı Melahat diye mi kaydetsem?

Leyla: Vay, birbirimize şirin takma adlar mı takmaya başladık?

Baran: Öncelikle meraklı Melahat tatlı bir takma ad mı oluyor? İkincisi sen benimle arkadaş mı olmak istiyorsun yoksa bana cilve mi yapıyorsun?

Leyla: Tövbe estağfurullah, Allah kuru iftiradan saklasın. Ne cilve yapacağım be sana!

Baran: Cırlama, kadın!

Leyla: Neyse, en azından karı yerine kadın demeyi öğrendin.

Baran: Başımı ağrıtıyorsun, konudan konuya atlayıp durmasana.

Leyla: Konudan konuya atlamıyorum.

Baran: Aynen öyle yapıyorsun.

Leyla: Sen de hiçbir şeyden memnun olmuyorsun. Soru soruyorum, meraklı Melahat oluyorum. Konuşuyorum, konudan konuya atlıyor oluyorum. Ne kadar kasıntı bir adamsın.

Baran: Konuşma o zaman.

Leyla: Senden başka konuşacak kimsem yok.

Baran: Demek ki neymiş bana muhtaç olan senmişsin. Bu ne demek? Beni sorgulamayı kes demek!

Leyla: Ama bu sorgulamak değil ki.

Baran: Hala dediklerime karşı çıkıyorsun, can sıkıcı bir kadınsın.

Leyla: Özür dilerim.

Baran: Her neyse.

Baran'a cevap vermeden uygulamadan çıktım ve hızla gözlerimden akan yaşları sildim. Karşımdaki adamı tanımamama rağmen kurduğu cümleler o kadar zoruma gitmişti ki...

Aslında asıl zoruma giden ona duyduğum muhtaçlıktı. Yalnızlığın korkusu benliğime ilmek ilmek acizliği işliyordu. Bu acizlik o kadar zoruma gidiyordu ki! Gözyaşlarımı silerken gelen mesaj sesi ile telefonu tekrar elime aldım ve Baran'ın attığı mesaja baktım.

Baran: Al sana uygulama, biraz eğlenirsin.

Merakla gelen linke tıkladığımda link, beni otomatik olarak Google Play'e yönlendirmişti. Önüme çıkan uygulamayı incelediğimde bunun bir sesli sohbet uygulaması olduğunu anlamıştım. Omuz silktim ve uygulamanın indir tuşuna bastım.

Kaybedecek neyim vardı ki?