Duyduğum ses o kadar karizmatik bir tona sahipti ki benim eksik kalbimi dahi maraton koşusuna çıkartmayı başarmıştı.

Nicki ♤KareAs♧ adı Arslan olan bu adam beni kurduğu tek bir cümleyle yerle bir etmişti.

Ve benim gibi ahmak bir kadın, bir erkeğin ses tonuna yerle bir olmuştu.

Odaya doluşan hemşirelerden birinin yaptığı iğneyle bilincim silikleşirken saatler sonra kendime gelebildiğimde göğsümde bir sızı vardı. Başımda bekleyen doktorum bana merakla bakarken uzattığı bardağı alarak bir yudum su içtim.

“Nasıl hissediyorsunuz Leyla Hanım?”

“Göğsümde hafif bir sızı var.”

“Anlıyorum, kalbinizi bu kadar yoran şey neydi?”

“Heyecanlandım.” Omzumu silkerek verdiğim umursamaz cevaba şaşıran doktoruma gülümsedim. “Ben de insanım doktor Bey, benim de kontrol edemediğim duygularım var.”

“Kusura bakmayın lütfen, sizinle yıllardır beraberiz. İlk defa böyle bir şeye tanık olunca şaşırdım.”

“Emin olun ben sizden daha şaşkınım.”

“Pekala. Lütfen kalbinizi bu kadar yoracak duygulardan uzak durmaya çalışın. Göğsünüzdeki ağrı bir iki gün daha devam edebilir.” Kafamı sallayarak geçiştirdiğim doktorum odadan çıkınca arkasından yüzümü buruşturmadan edemedim. Sanki ben bile isteye kalbimi bu kadar yoruyordum. Hayır, kim duygularını kontrol edebilmeyi öğrenmiş de ben yarım aklımla bunu başarayım.

Sinirlendim.

Aklıma gelen detayla telefonumu elime aldım ve ekranına baktım. Baran’dan mesaj vardı.

Baran: Öldün mü lan lanet karı.

Leyla: Karı değil, kadın.

Baran: Tek sorunumuz buydu zaten anasını satayım. Ölüm döşeğinde bile şirretlik yapıyorsun. Peki, düzeltiyorum. Öldün mü lan lanet kadın.

Leyla: Henüz değil. Ayrıca lanet ve şirret nedir ya. Hanım hanımcık oturuyorum hastane yatağımda.

Baran: Duyduk sesleri, ne oldu?

Leyla: Çok mu duydunuz? Diğerleri ne dedi?

Baran: Önemli olan diğerlerinin ne düşündüğü mü salak karı. Sen, nasılsın?

Leyla: Senin bu karı lafıyla derdin ne be!

Baran: Hoşuma gidiyor.

Leyla: Tövbe estağfurullah. Ayrıca sen az önce beni mi düşündün? Hayırdır nasılsın demeler falan?

Baran: İnsanlık yapmak da suç oldu. Sonra şirret karı diyince kızıyorsun. Pardon, şirret kadın.

Leyla: Sorun yok sadece heyecanlandım.

Baran: Neye?

Leyla: Öylesine...

Baran: Öt!

Leyla: Öt derken?

Baran: Öt kızım öt! Dökül yani konuş. Yemedim öylesine lafını.

Leyla: KareAs kim?

Baran: Arslan.

Leyla: Ciddi olamazsın -.-

Baran: Yo, gayet ciddiyim. *.*

Leyla: Ya söylesene, kim o adam.

Baran: Bize kendini tanıttığı şekilde sana anlatayım da ne ifade edecek. Hepsi yalan olabilir. Sonuçta hepimiz uygulamada sahte hayatlar yaşıyoruz. Madem onu bu kadar merak ettin, git kendin öğren.

Leyla: KareAs sen misin?

Baran: Salak KARI.

Son mesajı atarak çevrimdışı olan adamın arkasından kahkaha attım. Bir de karı kelimesini kocaman harflerle yazmıştı. Kafamı iki yana sallayarak telefonu bıraktım ve içimdeki sıkıntıyla birlikte biraz uyumaya ççalışım.

*♣️💭♠️*

Uygulamaya giriş yaparak kendi açtığım odaya giriş yaptım. Uygulamada herkes kendi odasını açabiliyordu. Fakat bu odalar yayıncı odalarının aksine 10 değil 5 mikrafondan oluşuyorlardı. Oda, belli bir üye sayısına ulaştığında yayıncı odası olmak için başvurabiliyormuşuz.

Baran'dan öğrendiğim kadarıyla çoğu kişi kişisel sohbetler için kendi odalarını açıyormuş. Ben de merak ederek kendi odamı açmayı denemiş ve en sonunda "Boş İşler Müdürlüğü" adını verdiğim odayı açabilmiştim. Kendi kendime odayı kurcalarken ekranda çıkan bildirimle gözlerim kocaman oldu.

♣️KareAs♠️ kişisi odaya giriş yaptı.

Ben şoku atlatamadan konuşma kısmına düşen yazıyla birlikte heyecandan kuruyan dudaklarımı yaladım.

♣️KareAs♠️: Mik daveti atar mısın?

Refleksle kafamı olumlu anlamda sallarken Arslan'ın profiline tıkladım ve onu odadan attım.

Onu odadan attım...

ARSLANI ODADAN ATTIM!

Dehşetle yatakta doğrulurken ağzım açık ekrana bakakaldım. Arslan'ın profiline tıkladığımda üç yazı çıkmıştı.

♣️KareAs♠️ kişisini üye olmaya davet et.

♣️KareAs♠️ kişisini mikrafona davet et.

♣️KareAs♠️ kişisini odadan çıkar.

Adamı mikrafona davet edeceğime yanlışlıkla odadan atmıştım! Dehşetle uygulamadan çıkarak mesajlaşma uygulamasına girdim.

Leyla: Baran koş!

Leyla: Yetiş!

Leyla: Ay ben cidden salak karının tekiyim!

Baran: Aha, karı dedin.

Leyla: KONUMUZ BU MU ALLAH AŞKINA!

Baran: KONUMUZ NE ALLAH AŞKINA!

Leyla: ARSLANI ODADAN ATTIM!

Baran: Ne? Ayrıca lütfen büyük harfle yazmayı bırak. Sinirimi bozuyor.

Leyla: Duydun işte Arslan’ı odadan attım.

Baran: Hangi odadan?

Leyla: Ya ben kendime bir oda açtım. Oraya girmiş uygulamayı kurcalarken bir anda odama girdi ve mikrofon daveti atar mısın yazdı. Ben de yanlışlıkla mikrofon daveti atacağıma bir diğer yazıya basarak onu odadan attım.

Baran: Anasını avradını gülsem mi dehşete mi düşsem bilemedim.

Leyla: Gülmeni anlarım da dehşete neden düşüyorsun?

Baran: Çünkü garip.

Baran: Arslan şimdiye kadar kimsenin şahsi odasına giriş yapmadı. Şimdi senin odana gelip de mikrofona çıkma isteği çok garip.

Leyla: Belki benden gelen sesleri merak etmiştir. Sonuçta odadaki herkes o an hastanede olduğumu anlamıştır.

Baran: Arslan kimseyi umursamaz, kimseye merhamet göstermez. Aşırı sinirli ve bir o kadar da dünya yansa umurunda olmayacak bir adam.

Leyla: Onu tanıyor gibi konuşuyorsun?

Baran: Tanıyorum çünkü. Arslan, bu uygulamada kendisini saklamayan tek insan olabilir. Kendisi hakkında yalan söylemiyor.

Leyla: Kim ki bu adam?

Baran: Arslan... 32 yaşında bir mahkum.

Leyla: Mahkum mu?

Baran: Mahkum.

Baran: Hem de herkesin bakmaya korktuğu bir mahkum.

*♠️💭♣️*

Arslan da bir mahkum çıktı! Düşüncelerinizi alalım...

Sizce Baran ve Arslan aynı kişi mi?

Ayrıca size bir soru daha. Sizce Baran kendisi hakkında ne kadar doğru ne kadar yalan konuşuyor?