"O Doğu`ysa ben Batı`ym."
"O siyahsa ben beyazım."
Diye haykırdı genç kız. Fakat bu cümleleri kurarken bu hikâyenin aslında Doğu`yla Batı`nın kavuşmasını, siyahın beyaza karışmasını anlattığını bilmiyordu. Öğrendiğinde ise hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.
Çünkü çoktan kendi hikâyesinde hem kazanmış hem de kaybetmiş olacaktı.
Kaybetmek de kazanmak da daha önce onun için hiç bu kadar zevkli olmamıştı.
Bazı ölümler bir son, bazı ölümler bir başlangıçtır.
Çünkü kimileri ölür ve hikâyeleri biter, kimilerinin ölümü de birileri için yeni bir hikâye başlatırdı.
Bu kez ölüm, hikâyeyi başlatan şey olacaktı.
Onun ölümü, avuçlarıma kanlı bir sır bırakmıştı.
Ve maalesef ki o kanlı sır sadece benim ellerimde değildi.
Hiç olmaması gereken birinin ellerine de bulaşmıştı.
Bu kanlı sır onunla aramızda her geçen gün büyüyecek, zamanla pimi çekilmiş bir bomba hâline gelecekti.
Ve yine maalesef ki her bomba er ya da geç bir gün elbet patlardı.
İşte o gün suçlular ve suçsuzlar ortaya dökülür, hesap verme vakti gelirdi.
Bizim için ise hesap verme vakti asla gelmemeliydi.
Çünkü bu hikâyenin masumları biz değildik.
Zira bu hikâyede masum da yoktu.
Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum, devam edemedim. Boğazım düğüm düğüm oldu. Titreyen ellerimi göğsünden çekmedim. Bana daha fazla yaklaşmasına izin vermedim ve gözlerimi kaçırdım.
Kaçacak hiçbir yerim yoktu. Hapsolmuş gibi çaresiz ve korkak hissediyorum.
O konuşmayınca kendimi toparlayıp yeniden gözlerimi ona çevirdim ve cümlemi tamamladım.
"Polis falan değilsin!" İtiraz etmezken ekledim.
"Suçlusun." dedim inanmak istercesine. Biraz daha yaklaştı.
Eğildi, yüzlerimizin arasındaki mesafeyi iyice kapattı. Burnum boynuna değerken derin bir nefes aldım. Kokusunu hissedince gözlerimi kapadım.
"Ben Ateş, Ateş Demirkan!" Donup kaldım karşısında.
Ateş, Ateş Demirkan...
Göğsüm yaşadığım şeyin büyük korkusuyla hızla inip kalkmaya başladı. Aynı zamanda Boynuma çarpan nefesinden rahatsız olup, yutkundum.
"Büyük bir suç işlenecek." Ne demekti şimdi bu?
Büyük bir suç işlenecek!
"Ve sen, Mira Aksoylu, gördüklerinden sonra bu suça ortak olmaktan başka seçeneğin yok!" dedi tek bir nefeste. Algılama yetimi kaybetmiş gibi ne söylemek istediğini anlamazken geri çekildi ve gözleri yeniden gözlerimi buldu.
"Artık beraberiz!"
Karar alındı, hüküm verildi!
Artık beraberiz!
