🌙

Bir çocuğun hayal rehberin

Yanlış

Bir kızın vazgeçilmiş hayalleri

~*~

Anne bugün öğretmenimiz hayran olduğumuz ve nefret ettiğimiz kişileri anlatmamızı istedi. Ben hayran olduğum kişiye seni yazdım. Sen çok güzelsin anne. Nefret ettiğim kişiye de anneannemi yazdım çünkü sen onu sevmiyorsun.o sana sen istememe rağmen bir şey yaptırmış ama ne olduğunu bilmiyorum. Sana söz anne benim hep hayran olduğum kişi olacaksın ve yine söz anne kimse sana istemediğin hiçbir şey yaptıramayacak.

Yanlış

Hayran olduğum kişiyi anneannem çünkü bu hayatta beni en az koşula seven o. Ve nefret ettiğim kişi sensin anne çünkü bunu sen istedin. Ve anne artık kimin sana istemediği bir şeyi yaptırdığı ile ilgilenmiyorum.

🌙

“O artık benim kızım değil. Öldür gitsin.. Başımıza bela da olmaz“ derin bir nefes alarak gözlerimi açtım. Kalbim o kadar hızlı çarpıyordu ki birkaç dakika yavaşlaması için hareket etmeyi bıraktım. Gördüğüm kabusun etkisi ve artı olarak uyku mahmuru attığımda önce boş boş etrafıma bakındım. Kaşlarım çatıldığında odaya bir kez daha baktım. Hassiktir! Nerdeydim ben? Burasının bir hastane olmadığına emindim. Normal bir hastane değildi çünkü bir yatak odasıydı. Açık kahve tonlarında olan yatak örtüsü dağılmıştı.. Demek ki uzun süredir uyuyordum.

Uçarak yataktan çıkmak için kendimi ileri attım. Aklıma binlerce felaket senaryo öpüşmeye başlamıştı bile. Ya o katliamın katili beni de öldürmek için kaçırdıysa? Okuldan çıkar çıkmaz ambulanslar görmüştüm ama hiçbir veli yoktu. Böyle bir vahşetten kimsenin haberi kısa süre içinde olmayabilirdi ama ya ambulans sesleri polis sirenleri? Hiçbirini duymamışlardı? Hiç kimse çocuğun arayıp ulaşamadığını endişelenmemiş miydi? Belki de hepsinin derslerde olduğunu düşünmüşlerdi.

Kim bilir öldüklerini öğrendikten sonra ne olacaktı? Pişmanlık duyarlar mıydı? Neden açmadığını kontrol etmedim derler miydi? Çocuklarının o kadar vahşi bir şekilde öldürüldüğünü nasıl kabul edeceklerdi? Okan kokusuna nasıl dayanacaklardı? Kafamı iki yana sallayarak bu düşüncelerden kurtulmaya çalıştım eğer düşünürsen ben de o katliama dahil olurdum. Kalbim korkudan değil, kurtuluş için çarpması gerekiyordu. Önce bir analiz yapmalıydım. ilk olarak okulda bir katliam olmuştu. Hayır, hayır daha gerisinden başlamalıydım bu olay yaşanmadan önce garip giden bir şey var mıydı? Bir yabancı ya da tanıdık olmayan kimse? Şüpheliler kim olabilirdi? Okuldan biri olamazdı değil mi?

Derin bir nefes aldım. Şüphelilerden önce olayı anlamalıydım. Okula gelmiştim asansöre binmiştim bir kavga olmuştu ve asansörden çıkmıştım. Sınıfa gelince kulaklığımı takıp uyumuştum. Çok derin uyumuştum bu yüzden sesleri duymamış olabilirdim hatta biraz rahatsız olsam da…

İşte bu! Sesten rahatsız olmuştum şiddetli bir şekilde müzik çalmasına rağmen. Yani cinayet sessiz bir şekilde işlenmemişti. Hem kaçmaya çalışan öğrenciler olduğunu merdivenlerde görmüştüm. Eğer cinayetler sessiz olduysa biri illaki duymuştu katil tek kişi olamazdı. Uyanmıştım ve yanımda bir kız vardı, ölmüş olmuştu. Karşında bir öğretmen vardı olmuştu. Sınıftaki herkes olmuştu. Peki ben neden yaşıyordum? Dışarıda benim dışımda bir sürü daha öğrenci vardı. O zaman bizi bilerek mi öldürmişlerdi ya da sıra bize geldiğinde dikkatleri dağılmıştı?

Bizi unutamazlardı. O kadar çok kişi illaki bizi fark ederdi. Hemzemin katta bir kızın çığlığını duymuştum… Evet duymuştum ve hiçbir şey yapmamış mıydım? Açıkçası bunu düşünmek istemiyordum. Kendi canım için her şeyi yapardım bunun için suçluluk duyamazdım.dışarı çıktığımda onlarca ambulans vardı ama veli yoktu liseli öğrencilerden kimsede yoktu yanımızdaki okulda mı duymamıştı? Yanımızdaki…

Yan okulundaki kardeşim. Benim kardeşim. Onlar da aynı şeyi yaşamış olabilirler miydi? Gözlerim kopya kaydı öğrenebilirdim. Kapıya doğru adımladım. Kilitli olmasını bekledim ama kilitli değildi kendimi hazırlayarak kapıyı yavaşça açtım. Bir an gözlerim kamaştı burası neden bu kadar beyazdı? Uçsuz bucaksız gibi görünen bir beyazlığın içindeydim.

“Ve son kişi Odası’ndan çıkar. Günaydın prenses!” diye bağıran kızı duyunca gözlerimi ona çevirdim bakışlarındaki öfkenin sebebini anlayamasam da sadece baktın. Tek olduğu söylenemezdi onlarca kişi bana bakıyordu. Odadan tamamen çıktığımda yan yana dizilmiş kapıları gördüm gözlerimi tekrar insanlara çevirdim tahminen 100 kişiydik. 100 kişiydik ama neredeydik? Gözlerimi yukarıdaki dijital ekrana çevirdim. 100 numara. Altında adım yazıyordu. Ekranda ufak bir ses çıkınca diğerlerinin bakışları da oraya döndü. Ekran küçüldü ve ona bölündü. ilk on numara ve isimler çıktı sırasıyla yüze kadar onaylı gruplar şeklinde gösterildik.

Bana seslenen kızın adı İlaydaydı. Kızın kahve kısa saçları ve sporcu bir vücudu vardı. Bir diğer fark ettiğim şeyse asansörde tartışan kızlar onu uyaran kız ve onların yanlarındaki çocuklar yani kısaca asansördeki herkes buradaydı. Bu bir işaret olabilir miydi? Neye göre seçilmişti? Burada olmamın bir yarışmayla ilgili olduğunu düşünmüyordum. Rengarenk bir sonucu olduğunu da. Bir katliamdan sonra buraya gelmek bir bok döndüğünü anlamama etmişti. Hassiktir, cidden hassiktir. Bunu yapan katliamın katilleri ile aynı kişilerdi. Bizle oynayacaklar mıydı? Biz de mi ölecektik?, Hayır bu bu olamazdı. Gözlerim merakla ekrana bakan insanların arasında dolaştı. Cidden hepsi bir aptal gibi sırıtıyorlardı. Ne döndüğünü anlamamışlar mıydı?

Yutkunup etrafıma bakmaya başladım. Bir çıkış olmalıydı lanet olsun. Burası uçsuz bucaksız bir beyazlıktı ekrana baktım buradaki tek belirtiye. o kadar büyüktü ki az buz ne kadar büyük bir beyazlığın ortasında olduğumuzu anlayabiliyordum. Ve bu beyazlığın etrafında ulaşamazdım. Tekrar ekrana döndüm ama ana ekrana dönüştü. Ekrana hiçbir kablo bakmaya başladım, kablonun geçtiği duvara bulabilirsem en azından bir çıkış bulabilirdim. hem buraya gökten girmemiştik ya? İllaki bir giriş ya da çıkışı olmalıydı. Ekrana ait hiçbir kablo yoktu ama altındaki beyaz duvarda bir yarık vardı. Hızlı adımlarla oraya doğru yürümeye başladım. İnsanların arasından geçerken bana baktıklarını hissettim. Duvarın önüne geldiğinde burada cidden ince de olsa bir çizgi vardı. Yana doğru açılıyor olmalıydı. Ama o kadar inceydi ki bir an oradan burayı nasıl gördügümü şaşırdım

Arkamda ne yaptığınla ilgili sorular duymaya başladım ama aldırmadım. Duvara vurmaya başladım. Şifreyle açılıyor olma ihtimali vardı, o zaman belki arkasındaki kablo bağlantılarını ulaşabilirdim. “ ne yapıyor bu kız delirmiş mi?! “İlayda denen kızın sesini tekrar duyduğunda ona onaylar mırıltılar çıktı ama o an bunu umursamadım çünkü aradigimi bulmuştum. Beyaz düz vidalar açılmayı bekliyordu. Pantolonumun ceplerini kontrol etmeye başladım o an yanımda her zaman taşıdığım bozuk paralara dua ettim. Elimdeki 1 TL’yi videolara yerleştirdim dondurmaya başladım, gerçekten Söküldüğünü hissedebiliyordum. “Hey, sen ne yapıyorsun orada? Diyen yabancı bir çocuğun sesini duydum ama yine umursamadım.

“ kes sesini.. Bırak ne yapıyorsa yapsın, kimse karışmasın! Başımıza bela almayalım bu deli yüzünden. ““Diyen başka bir çocuk gülümsememe sebep oldu. Cidden ne halt döndüğünü anlamıyorlardı. Çocuk sözü dinlenen biri olmalıydı ki kimse sesini çıkarmadan uzaklaştı. Dördüncü vidayı söktüğüm de kapağı yere attım. Telefonu Bağlayabileceğim bir kablo falan olmalıydı değil mi? Kabloyu gördüğümde kahkaha atmak istedim. Cebimden telefon almak için uzandım bir anlığına tereddüt ettim telefonları almış olamazlardı değil mi? Ellerim cebimdeki diktörtgen şeklini kavradı şükrettim. Telefonu çıkarıp ekranı açtım herhangi bir haber varmı diye interneti açtım ama çekmiyordu ekrandaki tek çizgiye baktığımda birini aramaya çalışmanın da faydasız olacağını düşünüp hesap makinasına girdim.

Şimdi düşünmeliydim. Şifre ne olabilirdi? Bugünün tarihi neydi diye baktığımda kaskatı kesildim. İki gün iki koca gün geçmişti.17 Haziran yazıyordu. Bu aptallar benden sadece birkaç saat önce uyanmış olmalıydı. Önce bugünün tarihini girdim. Kapının arkasından şifrenin yanlış olduğuna dair uzun bir ses geldi. O an kaosun hakim olduğu geniş salon sessizliğe büründü. Gözlerimi kapatarak derin bir nefes aldım.

“Ne yapıyor bu? Başımıza bela alacağız! ‘

“Bırakın dedim ne yapıyorsa yapsın.” Birinin engellendiğini sezdim.

“Delirdin mi sen? Onun yüzünden başımıza bir şey gelecek“ bana doğru gelen adımları işittim.

“ oğlum bırak dedim! Sanane ya. Ne bok yerse yesin ceza alacak olan o olur. “Sonra oSesi bir daha duydum.

“Bence de bırakın. En azından ceza alır ve ayak bağı olmaz.” Dedi İlayda.

Sonra kaos başladı.

“Ya siz delir deniz mi? Akın bak kardeşim sözünü dinledik ama sence de bu durum garip değil mi? Önce koskoca okulda bir katliam oldu yüzlerce öğrenci öldü. Korkudan ne yaptigimizi bilmeden ambulanslara bindik ama ortada ne Veli ne de bir tanecik insan yoktu. Apar topar geldik kendimizi burada bulduk kişiliğin ortasında ve aptal gibi bir yarışma olduğunu Algıladığımız yerde duruyoruz. Hepimiz rahat yer diye otur… “

Ve bingo.şifre doğruydu. Kapı açılmaya başladığında yavaşça geri çekildim.

“Siktir, cidden başardı.“ Diyen sesler duydum. Kurtulabilirdim. Bu içlikte durmak istemiyorum. Ancak hayat bana nadiren istediğimi verirdi ve o nadir anlardan birinde değildim. Kapının arkasındaki bedenleri gördüğünde arkami döndüm ve diğerlerinin yanına geçtim. Yine de onlardan birkaç adım önde duruyordum. Kavga eden çocukların sesi kesilmişti. İçeri onlarca asker girmeye başladı gerildim ama bana zarar vermeye çalışmadıkları sürece ilgi çekmeyecektim. Tam tamına 100 asker vardı.

Her bir sayının yanında duran 100 asker en sonda duran bendim ama ilk sayıymışım gibi benden sonra dizi izliyordu herkes.. Toplamda 200 kişi karşımızdaki beş insana bakıyorduk. Üç erkek ikisi kadın olan insanlar tehlikeli görünüyorlardı. Üzerlerindeki siyah deri takım olan kadınlardan biri oldukça seksidi ve çok çok tehlikeli bakıyordu. Delici bakışlarını benden başka herkesin yüzüne deldirmeye başladı. Aynısının yanındaki üç erkekte yapıyordu. Erkeklerden ikisi ikizdi birbirlerinin aynılarıydılar. Siyah saç ve gözler atletik bir vücutları vardı.

Diğer erkek kızıl saçlıydı. Alıcı bir renk değildi. Doğal olmalıydı bakışları sertti ve diğer erkeklerden daha güçlü duruyordu. Diğer kadınsa… O biraz farklıydı. Diğerlerinin aksine beyaz giyiyordu ve yüzünde bir gülümseme olmasa en azından tehditkar bakışları yoktu. Boş bakıyordu. Her şeyi bakışları ile öğrenebileceğimmiş gibi. İnsanlara kendini sorgulatan bir ifadesi vardı. Diğer 99 numaranın üzerinde gezen dört bakış aynı anda beni hedef aldı. Gözlerinde onaylayan parıltılar geziyordu hepsinin ne yani? Potansiyel olarak mı görülüyordum? Niçin?

Siyah takımlı kadın, “100 numara arkadan dolaş ve bir numaranın yerine geç herkes 100 numarayı takip etsin bir numara sen de ilerle başlayın.”“ Dedi. Tabii ki bir aptal gibi itiraz Edip nasıl olduğunu bilmediğim insanları kafa tutmadım ve ilerlemeye başladım. Birkaç kişiden onaylamayan mcxx‘da sonunda herkes yerini aldı. İkiz erkeklerden biri konuşmak için gerildi. Onu buradan zar zor görürken nasıl duyacaktım?

“Öncelikle merhaba ödlekler.” diyen Gül ses hoparlör yardımıyla onu herkesin duymasını sağladı. Ne yani burada bu kadar büyük bir sistemde mi vardı? Ses çok uzaktan gelmiyordu. Sınır duvarları yakın olmalıydı. Serserice güldü adam.“ Benim adım Kerem. Size neden ödlekler dediğimi merak ediyorsunuz değil mi? Siz haklısınız aptallar daha doğru olurdu.“ Dedi yanındaki siyah giyinen kadın

Dirseğiyle adama vurdu. Adam tepki vermedi ama yüzünü buruş durduğunu görmüştüm.

“Sizi aptallar demesi ne kadar kurallara aykırı olsa da bu katıksız bir gerçek ama aranızdan biri bu gerçi uymuyor.“ Kaldırdığı parmağıyla beni işaret etti.“ 100 numara o bu tanıma uymuyor çünkü son uyanmasına rağmen sadece 1 saat içinde kapıyı açtı. Çünkü tehlikeyi Sezdi peki ya siz? Bir aptal gibi bunu paran kazanabileceğiniz bir yarışma olduğunu düşündünüz. Ya da bir korkak gibi gerçeği reddettinz hadi ama gençler kim koskoca bir katliamdan sonra kendisini böyle bir mağazanın içinde bulmayı garipsemmez?” Düşünür gibi yaptı birkaç saniyenin ardından.” Ah, evet siz. “

Yanındaki beyazli kadın Boğazını temizledi askerler hareketlendi. Hepsi odalara girmeye başladı. O an anladım ki odalarda kapılar vardı. Askerler sürtük dedikleri kadın erkek fark etmeksizin acımadan onları yanlarımıza getirdiler. Bizim okuldan olmadıkları netti. Lise bölümünden de değillerdi. En azından Pelin burada değildi. Benim yanımda duran asker 30 yaşlarının sonundaki kadını önüme getirdi. Kadın hareketsiz bir şekilde karşısına bakıyordu. Neden budaydılar? Neden her birimiz için biri vardı? Ben kafamda neler olacağını tararken etraftaki sesler yükselmeye başladı başta umursamadım ancak ses daha çok yükseldiğinde kafamı kaldırdım.

İçeriye giren beş kişi kıpırtısız bir şekilde karşılarındaki onlarca öğrenciye bakıyorlardı. En önde siyahlı bir çocuk vardı. Hepimiz aynı kıyafetler içinde olduğunu o an gördüm hepimizin üzerinde beyaz bir takım vardı. Erkekler beyaz tişört ve eşofman giyerken kızlar sporcu atleti eşofman giyiyorlardı ben de dahil ama yeni fark ediyordum. Siyah saçlı çocuğu kollarından iki çocuk tutuyordu. Hepsi bir kavgaya hazır duruyorlardı ancak karşılarındaki insanlar buna hiç aldırış etmeden olaycı ifadeleriyle onlara bakıyorlardı. Bakışlarım askerlere döndü hiçbir yerinden kıpırdamıyordu. Bu salakların aklı başına yeni mi gelmişti?

Kaçırıldılar daha yeni anlamış ve yüzlerce öğrencinin katilleri olabilecek insanlara kafa mı tutuyorlardı gerçekten? 80 tane öğrenci bir aptal gibi seri katil gibi duran belki de kendilerinden kat ve kat daha güçlü olan beş kişiye kafa tutuyorlardı hem de içeride 100 asker varken. İşte bu beni gülümsetti. O sırada içerdeki farklı olan beyaz kadın ilk defa konuştu.” “Derhal yerlerinize dönün. “Öğrencilerin homurtularına duydum kimileri ona ne yapabileceğini soruyorlardı. O anda onların kesinlikle beklemedikleri ama benim tahmin ettiğim şey oldu yanımızdaki 100 asker aynı anda silahlarını öğrencilere çevirdi. Yerinden kıpırdama benimle birlikte 20 öğrenci yerlerinden sıçrayıp bir adam uzaklaştılar ama askerler onları bir tehdit gibi görmüyorlardı sanki bir emir almışlardı ve sadece onu uyguluyorlardı. Bu şüpheyi hemen yenmeliyiz başka şansım olmayabilirdi. Elimi askerin arkasından Belina yumuşakça dokundurdum asker hiçbir tepki vermedi daha sert bastırdığında hareket edecek gibi oldu ama hedefi sabit kaldı. Şüphelerim de haklıydım bunlar robottur ya da bilinçleri kontrol eden bir şey vardı. Öğrencilerden kız olanların üzerlerine doğrultulan silahları gördüklerinde çığlık atarak geri çekildiler gözlerin bir anlığına İlayda’ya takıldı çığlık atmamıştı ancak geri çekilmişti. Erkek öğrenciler ölmek istemedikleri için sakince yerlerine geçmeye başladılar.

Askerler öğrencileri takip ederek silahlarını yerlerine geçene kadar indirmediler. Herkes yerine eşine beşli arasında konuşuyordu. Bakışların hepsi onlara odaklanınca ikizlerden biri konuşmak için hazırlandı ama az önce konuşan mı yoksa diğeri mi anlayamadım.” Bu kadar rezillik yeter, “diyen sert ses ikizinin aksine alaycı değildi otoriterdi.” Burada neden olduğunuzu bu testten geçebilirseniz öğren bileceksiniz geçemezseniz zaten size neler olduğunu anlatırlar.” Diyerek tehditkar bir şekilde güldü o an anladım ki yarın önümüzdeki insanların ya da bizlerin kına dökülecekti buradan sağ salim çıkamazdık ölümün kokusunu alıyordum.

Yanımızdaki askerler eşzamanlı olarak ellerini bedenini attığında birkaç kişinin ekildiğini gördüm. Askerler belinden çıkardıkları tabancalar havada avuçlarının üzerinde tutmaya başladılar. “ “Test basit. Önlerindeki insanları öldürün.“ Dediğinde herkesin ağzından itiraz ve şaşkınlık mıydıları dökülmeye başladı bazıları şoka girdi. Önümüzdeki insanlara iyidiklerini gördüm Benim önümdeki kadın ise tepki vermeden karşısındaki duvara bakmayı sürdürüyordu. Ölümü sorun etmiyor muydu?

“Siz delirdiniz mi?!“ Diyen demir kadar sert bir ses duydum. “Bizden bunu nasıl istersiniz? Biz katil değiliz. Önümüzdeki insanlar masum, onlara zarar veremeyiz.“ yaklaşık on sıra yöntemdeki çocuktan çıkmıştı bu cümleler. Öyleler miydi? Bu insanlar masum muydu gerçekten? Biz katil değildik evet, yani en azından ben değildim. Peki onlar ölüm korkusunu yaşarken yer değiştirdiğimizde bizi öldürürler miydi? Onların yaşadığı kokuyu biz yaşarken bize bunu yaparlar mıydı? Ah, evet. Elbette yaparlardı. Bir kere ölümün kıyısından dönen her insan yaşamak için her şeyi yapardı. Ben de öyle…

Az önce konuşan ikiz gözlerindeki alayla karşısındaki çocuğa baktı. “Bilmem farkında mısın çocuk ama biz bütün okulumuzu katlettik sence şu an katil olup olmaman ne kadar umrumda? İster yap ister yapma.” Dediğinde çocuğu manipüle ediyordu o Aptalsa önünde bir seçenek olduğunu sandığı için rahatça nefesini dışarı verdi. “Bu işin bu kadar kolay olması imkansız. “Dedi İlayda. “Önce bizi buraya getirdiler şimdi de önümüze seçenek mi sunuyorlar?” Dedi şüpheyle.

“Ya sizene belki korktuğu umuzu görmek istediler baksanıza buradan çıkmak için önümüze seçenek sunuyorlar. Neden sorguluyoruz? Üzüm’ü ye bağını sorma derler.” “Dedi bir çocuk ama görüntüsü yoktu. Bize ölümle yaşamı sünüyorlardı ama dolaylı yoldan onlar birilerinin katili olmamak için kendi katilleri olacaktı.

“İbrahim haklı. Hadi geride duralım da çıkıp gidelim bu bok çukurundan. “Gözlerin beş kında öğrencilerin sohbetlerinden keyif aldıklarını gördüm alttan alttan gülümsüyorlardı. O sırada İlayda tekrar Söze girdi ancak her şeyi benim kafamda oturmuştu, en azından şimdilik.

“Hayır, hayır. Bu kadar kolay olamaz. Anlamıyor mus…” Sesi bıçak gibi kesen bir kurşun sesi havada yankılandı. Öğrenciler de o beşi de zaman da bir anlığına dondu. Bakışların bana döndüğünü hissettim ama dönüp onlara bakmadım. Karşında kana yeri yayılan kadına bakarak içimden özürlerimi ve dileklerimi diliyordum. Yaptığımın bilincindeydim ama demiştim ben yaşamak için her şeyi yapardım. Kızların çığlıklarını beşlinin şaşkınlıklarını soludum. Gözlerimi kaldırdım elimdeki silahı yere attım. Zaten tek kurşun vardı içinde. Basımı yavaşça beşe çevirdim sonra kapıya bakıp tekrar onlara döndüğümde beyazlar içindeki kadın gülümseyerek beni onayladı. Bir parıltı daha? Arkamdaki öğrencilerin dehşetlerini sogudum. Yavaşça kapıya doğru yürüdüğünde arkamdan askerin adım seslerini de duydum beşiği geçtim ve bir adım arkalarında durup öğrencilere döndüm. Kimseden tek bir çıt çıkmıyor hepsi korku ve gerginlikle bu tarafa bakıyordu.

“Sizin yerinizde olsam içten içe katil olacağımı düşünmeyi bırakırdım çünkü birazdan, “elimi yukarı kaldırıp ekranı gösterdim tam tamına 52 saniye kalmıştı. Ardından bakışlarım önlerindeki insanlara çevirip onları işaret ettim. “ 10’lar sizin yerinize geçip sizi öldürecekler. Sakın biz onları öldürmedik onlar da yapmanız demeyin ölümün kıyısından dönen her insan herşeyi yapar.“ “deyip arkami döndüm. Kapıya ilerlerken onlar için yapacağımı yapmıştım, normalde yapmazdım ama içimde bir dürtü bunu yapmaya beni mecbur kılmıştı. Kapıdan içeri girerken kurşunların sesi tek tek büyük alanda çağlaladı. Ölüm sonsuzluğa yayıldı kan kokusu yeniden keşfedildi. Adım sesleri beni takip etti. Demiştim değil mi? Onlar yapamayacaklarını düşünürken ölümün kıyısından geçiyorlardı ve ölümü tadacaklardı bunu anladıkları an onlar da öldürmeye karar vermişlerdi. Ölümün kıyısından dönen her insan her şeyi yapardı. Asıl korkutucu olan da buydu. Ölüm değil, ölmemek için yapacağımız şeyler.