"Bazı bedenler yok olmak için doğarlar, bazıları ise hep var olmanın bir yolunu bulurlar," Duraksadı, alev gözleri gözlerim de kaybolmak istercesine baktı. "Bazen pürüzlerimiz is olur yüreğimize... O isi bir daha koklamamak için her şeyden kaçarız. Var olmaktan, nefes almaktan, ağlamaktan, gülmekten, " alev gözleri parladı "sevmekten..." Yurkundu, sesi nefes oldu. Ben hayat buldum. "Yaşamaktan, yanmaktan korkar oluruz. Oysa isler bizi ayakta tutan, var oluş sebebimizdir."
Gülümsedi, gülümsedim. Yıkılmaz omuzlarım yoktu. Maskelerim yoktu. Hayallerim vardı. gelecek için kurduğum hayallerim. "Ve unutmayız pürüzler bizim için bir sorun değil aksine en güzel farkımızdır!"
Ya olursa, ya kırarsak bir birimizi?"
"O zaman bekleyeceğiz." Şaşkınca nefesimi verdim.
"Neyi? Neyi bekleyeceğiz?" Gözleri bir anlığına gözlerime tutundu. Ellerimin bile hissizlikle sınandığı o anlar da yalnızca onun gözlerinin her bir santimini ezberlemek için kalbimin attığını hissettim. Çölde serap bulmak değildi bu... Nefes almak, su içmek, yemek yemek... Hiç biri gibi hissettirmiyrodu bu his. Onun gözleri yaşanması gereken koca bir hayat ve sonsuza dek kaçılmsı gereken bir seraptı. Gerçek olamayacak kadar hayal... "Birbirimize geri dönmeyi..." Elleri usulca saçlarımı sevdi, içim bin parçaya bölündü. "Bekleyeceğiz
