"Evet, anneciğim benimle yaşama fikri nereden çıktı?"

"Tatlım psikolog testinin sonuçları bize ulaştı ama kızmayacağına söz ver." bu cümle bile beni yeterince germişti.

"Tamam, anne söyle hadi"

"Tatlım raporunda şizofreni başlangıcı olduğunu ve yalnız kalmanın hayati tehlikeye yol açabileceğini söylediler."

"Sende buna inandın ha, inanmıyorum ya" ama kızım diyerek ayaklandığında delirecek gibiydim.

" hala ama diyorsun ya, harikasın"

Hızlıca yukarı odama çıktım. Titreyen ellerim ile su içip sakinleşmeye çalışıyordum. Balkondaki pufuma oturdum. Psikolog selin hanımı aradım. Fakat açmadı. Küçük bir sinir patlaması ardından sinirle telefonu yatağa fırlattım. Aşağı indim annem ile babam tahminimce önemli şeyler anlatıyorlardı yani en azından mimikleri böyle söylüyordu. Yüzlerine bakmadan su ısıtma makinesini başlatarak kendime uygun bir kahve hazırladım. Odadan ayrılarak günlük rutinlerimi yaptıktan sonra yatağa uzanıp telefonla ilgilenmeye başladım. Grupta kendi aralarında eğleniyorlardı. Sadece mesajları okudum ve sessizliğe boğdum kendimi. Ailem çok zengindi, ihtiyacım olan her şeyi yapabilirdim belki de ama günün sonunda tek bir güvenli alanım vardı. "ODAM" odam benim için tek güvenli Alandır belki de. Bütün dertlerimden, odamdaki karanlığa sığınan biriyim. Benim tek varlığım kendim oldum her zaman, benim sadece benliğim vardı bu hayatta. Her şeyi kendim hallettim. Oysaki daha küçük bir çocuktum. Bunlara dayanamayıp odamdan çıktım. Annem ile babam aralarında konuşuyorlardı. Yüksek ses tonuyla dudaklarımı araladım "ben deliymişim ya, ben şizofrenmişim ya, çok normal, benim çocukluğumu siz parayla geçiştirdiniz arada sevgi verdiniz onu da kaç katıyla burnumdan getirdiniz. Bana o kadar şey yaşattıktan sonra yine kendi menfaatleriniz için bana iyi davranma çabasındasınız. Ki zaten benim ailem sınıfım, oyuncaklarım, arkadaşlarım falan filanmış. Şimdi bari rahat delirmeme izin ver..." Annemin gözlerinden dökülen yaşlar artık içimde bir gram vicdan uyandırmazken babamın bakışlarındaki duyguyu anlamamıştım bile. Sert adımlarla odama geri çıktım. Gözyaşlarım yastığımın üstünü ıslatırken beynimde kopan fırtınalar sanki beni öldürecekti. Kalp atışlarım normalden daha hızlı atıyor sanki göğüs kafesimi delmek istiyordu. Kapanan gözlerime hakim olamadım. Gözlerimi geri açtığımda hava aydınlanmıştı. Ama güneş ayrı bir parçalanmıştı sanki. Bulutlar dans etmeyi bırakmış, doğum günü olduğu zamanlarda heyecanlanan kız ölmüştü sanki. Harbi bugün benim doğum günümdü. Annem ile babamın "can kızları"nın doğum gününü hatırlamayacağına yemin edebilirdim. İstemsizce yatağımdan kalkıyordum. Sabah bakımımı yaptım ve okul kıyafetlerimi üstüme geçirdim. Çantamı koluma taktıktan sonra kulaklarımı takarak beynimi melodiler ile dinlendirmeye başladım. Her şey siyahtı sanki, karanlık ve sessiz bir şehre dönüşmüştü İzmir. Öyle ki annemin söylediği cümleler dahi anlamlı değildi artık. Kulaklığımdan yükselen şarkıyla, o an ki durumun gidişatının uyuşması küçük bir gülümseme oluşturdu suratımda.

Yine sabahın körü;

Göremeden önü,

Aldım düldülü de,

Vurdum yollara. Ağzıma takılan şarkı ile sonunda okula varmıştım. Sınıfa çıktım ve yerime geçtim. Efra ile oğuz gülümserken, Batu başını sıraya koyarak gözünü dinlendiriyordu. Yavaşça sırtına dokunmama rağmen, irkildi ve hemen yüzüne bir gülümseme yerleştirdi. "Hoş geldin ve günaydın Bal arısı"

"waow! Yeni bir takma isim güzelmiş. Günaydın böcek bir sıkıntı yok değil mi?"

"Tabi ki yok bal arısı neden?"

"Bilmem, mutlu değil gibisin"

"Yok, mutsuz değil de yorgun olabilirim biraz."

"hmm tamam"

"Ya şey konuşmuşken çıkışta kafeye gidelim mi?

"Bana uyar" diyerek gülümsedim ve Batu'da bu duruma sevinmiş görünüyordu.

"Tamamdır, taksi parası benden"

"Taksi mi?"

" Evet, şu tekerlekli, araba filan, fakir! . Benim kanadım yok uçamıyorum maalesef " hep birlikte kahkaha attık.

“Böcek taksiyi biliyorum, amacım o değildi. Ben kendi motorum ile geleceğim." Efra’nın gözleri fal taşı gibi açılırken ayrı bir hoşuna gitmişti sanki.

"Bu yaşta motorun olması tahmin edilebilir bir şey değil zaten Alev "

"Normal aslında Savaş Arslan ve bitmeyen parası işte" Efra’nın gözleri her kelimeyi süzgeçten geçirerek beynine kazıyordu sanki.

"Ne, Savaş Arslan mı?"

"Evet, Garip olan ne?"

"Şehrin hatta ülkenin en zenginlerinden olan Savaş?"

"Hoca geldi. Boş ver" oturduğum yerde birden fazla sorun yokmuşçasına bir yandan da kafamı düşünceler sarmıştı. "Belki de söylememeliydim, Ya para için arkadaşlık kurarlarsa, saçmalama, git gide dibe batıyorsun, hiç bir şey başaramıyorsun" . "Yeter!" diye bağırdığımda bütün sınıfların gözleri üzerimdeydi. Ani bir izin ile sınıftan ayrıldım. Yüzüme çarptığım su ile tuvaletin kapısına yaslanıp, yere doğru süzüldüm, Ellerimi yüzüme götürerek yüzümü kapadım, yorulmuştum. Ani sinir krizi nedeni ile lavaboya ve duvarlara vurmaya başladım, ruhumu rahatlatan bir zil çalmaya başladı. Gözlerim kararmaya, Kalp atışlarım olması gerekenden çok daha hızlanmaya başladı. Öyle ki göğüs kafesim kalbim dışarı çıkacaktı. Yerde kendimi bulduğumda hafif aralıklı gören gözlerim ile yerde sadece korku gözleri dolu ile bana bakan üçlümü gördüm. Aynı zamanda bu karanlıkların hiçbiri temiz veya güzel bir yere bağlanmayacaktı bundan adım gibi emindim. Öyle bir hayat ki benim ki kara bulutlar güneşi görmemi engelliyordu.