"Mahkeme sona ermiştir." sesinden sonra derin nefes aldım. Bir an bu işkence hiç bitmeyecek sanmıştım tamam bir savcı olabilirim ama bazen iş yorgunluğu herkese vurabilir ve de bu bana büyük ölçüde vurmuştu.

Ben İzel Koçer, babasını küçük yaşta kaybetmiş ve aynı zamanda annesi tarafından terk edilen bir insandım. Çökmüş ama ayağa kalkmış bir insan...

Şimdi ise bir savcı olmuş dava dosyalarını karıştırıyordum. Hep o halk tarafından saygı görülen bir rütbedeydim peki olmak istediğim kişi miydim? aslında evet hep o olmak istediğim kişiydim

Kitap önizlemesi bu şekildeydi devamı gelecek önerileriniz ve düşünceleriniz için yorumlarınızı eksik etmeyin görüşmek üzere...

✨