Geceyi -atımı- bağladıktan sonra şöylece dolandım çiftlikte. Ne de güzeldi...
O sırada babam beni çağırdı "Kızım hadi gel yemek hazır." "Tamam babacığım hemen geliyorum!" çiftlikte şöyle bir dolaştım artık hava zifiri halini almış, gündüz kendini geceye bırakmıştı. Tam o sırada bir silah sesi duyuldu ve bir daha. Öylesine korkmuştum ki neredeyse küçük dilimi yutacaktım. Hemen sesin geldiği yöne doğru koştum bu bizim iki katlı şirin evimizden gelen bir sesti. Eve girdiğimde her yerin yerle bir olduğunu ve cam kırıkları olduğunu fark ettim. sonra aklıma beni buz kestirecek o düşünce geldi... Babam! mutfağa koşuşturdum -babamın olduğu yere-. Sadece 9 yaşında olan ben hiçbir çocuğun görmemesi gereken bir şeyi gördüm, babamın kanlar içindeki cansız bedenini...
“Hayır anne tabii ki de ocağı açık bırakmadım.”
“Umarım mavi umarım.”
Telefondaki annemi kapatıp salona geçtim.
O sırada en yakın arkadaşım Bige bana seslendi
“Mavi bir yerden koku geliyor”
Ne olamaz sanırım ocağı gerçekten kapamamışım!
