Ben esra,köyümüzdeki tek katlı müstakil evimizin salonunda, elimde kitaplarla dolu bir çantayla bekliyorum. Ama daha fazla burda duramayacağım ne yazık ki.
kapıda beni bekliyolardı, son kez anneme baktım,
yan tarafımda duran babama bakma istesem de güçlükle kendimi tuttum.
ona bakamzdım
ona bakmamalıydım
o bir caniydi, hayatımız boyunca bize bir kere bile babalık yapmamıştı, bize hiç sahip çıkmamıştı. Tıpkı abimin kumar borcunu ödeyemediği için âgah Karaman`dan borç isteyip o borca karşılık beni vermeyi teklif ettiğinde abime sesini çıkaramadığı gibi.
Birazdan yola çıkıcaz, Karamanlar konağına doğru.
Beni ne beklediğine dair hiçbir fikrim yok. Bu kötü birşey, bilinmezlikleri sevmem. hayatım boyunca herşeyimi planlamış, plansız bir günüm geçmemiştir ama kapının önündeki adam bilinmezliğin vücut bulmuş haliydi.
Ben esra, paragöz bir baba ve güç için herşeyini feda edebilecek olan bir abinin elinde yıllarımı feda ettim. Tam üniversiteyi kazanıp kurtuldum derken Karamanlar konağına gelin gidiyorum. Anlaşılan kaderin benden habersiz bana çizdiği başka bir yol var...
