"Baba!"

Âgah karaman tüm heybetiyle karşımda durmuş bacağına sarılan kıza bakıyor, bir sorun varmı diye kontrol ediyordu. Sonunda birşeyi olmadığına kanaat getirmiş olacak ki gözbebekleri yumuşadı ve yavaşça bana doğru baktı

"Senin burda ne işin var"

Bu bir sorudan daha çok bir ikaz gibiydi, cümlesi bir an afallamama neden oldu "su içmeye inmiştim" dediğimde yüzümü sabit tuttum. Âgah ağa tam söze girecekken zeynep araya girdi,

"Baba bu sana bahsettiğim abla, artık o da burada kalacakmış!" Dediğinde sevinçten hopladı. İstemsizce gülümsedim, âgah ağanın gözü dudaklarıma kayınca gülümsememi bastırdım ve boğazımı temizleyip "o zaman ben artık yukarı gideyim" dedim.

Âgah ağanın yanından geçip gidecekken bir an durup küçük kıza döndüm, çömeldim karşısına "sende benimle yukarı gelmek ister misin?" Diye bir sonuru sordum, bu sefer ikisi birden bana baktı.

Kız onay beklercesine babasına baktı, âgah ağa bana yan bir bakış attıktan sonra kızına döndü ve gülümsedi.

gülümsemek ona çok yakışıyor

bir an ciddi ciddi onu düşündüğümü fark edince kendime gelmek adına başımı iki yana salladım ve kıza elimi uzattım. Birlikte yukarı doğru çıktık.

Herkes yarın akşam olacak olan kına gecesine öyle odaklanmıştı ki merdivenlerden çıkıp oturduğumunzda kimsenin gözü bile değmedi bize. Biz oturunca âgah ağa da arkamızdan geldi ve yine balkonun köşesine konumlanıp telefonuyla konuşmaya devam etti ama gözleri sık sık benimle zeynep'in üzerindeydi.

1-2 saat oturup konuştular kına ve nikâh konusunu, sonrasında yavaş yavaş odalarına çekilmeye başladılar. Bende normalde bu kadar kalabalık ortamlara alışık olmadığım için bütün gün hep bir ağızdan konuşmalar başımın nabız gibi atmasına neden olmuştu. Nasıl yukarı çıktım, odaya nasıl girdim hatırlamıyorum bile. Yatağın ucuna oturup gözlerimi kapattım ve başımı sıvazladım. Hiçbir şey yapmasam bile kalabalık ortamda olmak beni bir hayli yormuştu.

Gözlerimi açık başımı doğrulttum ve karşımdaki koltukta oturan bir kararltı gördüm. Tam çığlığı basacaktım ki koltukta oturan kişi ayağa kalktı ve elini ağzıma koyup beni susturdu. Gözlerini pencereden gelen ay ışığı sayesinde görmüştüm, gördüğüm kişiyle gözlerim fal taşı gibi açıldı.

Bağırmayacağımı anlayınca elini dudaklarımdan yavaşça indirdi. Yatağın diğer ucuna oturup sessizce bana baktı. O kadar yoğun bakıyordu ki bir an bakışlarının altında ezildiğimi hissettim. Yerimde kıpırdayınca omzunu dikleştirip konuştu "Abin benden yüklü miktarda para aldı, ödeyeceğini söylemesinin ardından bir yıl geçti ama ne ses çıktı ne soluk" âgah ağa konuşmaya devam ederken aklıma takılan şey beni düşündürdü.

Abim bu parayı kumar borcunu ödemek için almış olmalı, ama karşımdaki adam bana bir yıldır parayı geri getirmediğini söylüyor. Demek ki abim bu bataklığa yıllardır girmişti. Biz bir hataya düşmüştür diye düşünürken, meğer o yıllardır bu bataklıkta debeleniyormuş

Âgah ağa konuşmaya devam etti " ilk başta özel bir konu diye sesimi çıkarmadım ama bir daha gelip borç isteyince işler değişti-"

Piç kurusu borç aldığı yetmemiş bir de yüzsüz gibi tekrardan istemiş. Ama benim aklıma takılan şey başkaydı kaşlarımı çattım karşımdaki adamın sözünü yarıda kesip şüpheci bir tavırla sordum " özel bir konu mu?"

Âgah ağa bıktkın bir tavırla "hasta olduğunu biliyorum. Benden saklamana gerek yok"

dediğinde o şerefsizin kurduğu oyunu anlamıştım.

Demek benim hasta olduğumu ve yardıma ihtiyacımız olduğunu söyleyip âgah ağanın vicdanıyla oynamış ve ondan para koparmıştı.

Boğazımı temizledim ve karşımda duran adama doğru yatakta yan döndüm. Ay ışığında yüzünün bir kısmı belli oluyordu.

"Ağam ben hasta değilim" dedim ciddiyetle.

Âgah ağa bıtkın tavrını değiştirme zahmetine girmedi "az önce sana ne dedim ben, herşeyi biliyorum. Hastasın işte saklamanın bir manası yok" dedi. Birkez daha beni kâle almayan adama doğru sakince

"ağam ben hasta değilim" dedim bu sefer inanması ümidiyle gözlerinin içine bakarak.

Âgah ağa benim anlatmak istediğimi anlamış olacak ilk önce kaşları yukarı kalktı, aynı hızla çatıldı sonrasında gözlerinde bakışların sahibi olmak istemeyeceğim saf bir öfke gördüm. Aniden hareketlendi ayağa kalkıp kapıyı arkasından çarpıp çıkıp gitti.

Kapının çarpmasıyla kalbim hızlandı. İçimden bir ses âgah ağanın bu gece birilerinin kâbusu olacağını söylüyor...

~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~

Sabah uyku mahmurluğuyla gözlerimi araladığımda görüş alanıma giren ilk şey yatağın üstündeki tüller oldu. Akşam belki okuduğum bir kitabın etkisinde kalmışımdır da kâbus görüyorumdur diye uyumaya çalıştım. Ama ne yazık ki kâbus dediğim benim hayatımın ta kendisiydi.Ayağa kalkıp hazırlandım.

Sonuçta bugün benim kına gecem vardı.

bedenim taşımak zorunda olduğum demirden bir zırh gibiydi. Nereye gitsem yanımda onu da sürüklüyordum.

Bütün gün başımda birileri durmuş birşeyler söylüyorlardı ama ben kimseye odaklanamıyordum. Sesler çok uzaklardan geliyorlardı sanki.

Güçlü durmaya çalıştım. Ağladığımı kimseye göstermemeliydim, ağladığımı görmeleri onların bana acıyan gözlerle bakmasından fazlasını vermezdi. O yüzde İçime attım her zamanki gibi.

Eskide sabahları çalışır akşamları odama çekilip kitaplardan başka insanların hayatlarını okurdum, bu beni mutlu ederdi, günün yorgunluğunu böyle atardım.

Bugün de etrafımda onlarca insan dolanırken kendi hayatıma uzaktan baktım. Sanki bunları yaşayan ben değilmişim gibi sadece olanları izledim. Çoktan akşam olmuştu etraf kalabalıklaşıyordu. Zaten kalabalığa alışık olamayan ben bütün gece sarhoş gibiydim bir sesler geliyordu ama ben duymuyordum duyduğumu da anlamıyordum. Bütüm gece şarkılar çaldı, danslar edildi kınalar yakıldı ama benim hatırladığım tek şey bir türlü geçmek bilmeyen hatta gece uzadıkça artıp duran baş ağrıları ve mide bulantılarıydı.

Ne zaman herkes evlerine çekildi hatırlamıyorum, hatırladığım tek şey berivan ablanın beni merdivenlerden taşırken ki homurdanmalarıydı. Kendimi yatağa attım, üstümü değiştirmeyi bırak yorganı bile örtmeden öylece yatmışım.

|Bölüm sonu