28/09/2018

Her insanın yanında ilk önce ailesi olurmuş! Ben ise aile desteğini hiç göremeden büyüdüm. Hep bi' tarafım eksikti.

Ailem; beni sevdi mi? Sevmedi mi? İnan bende bilmiyorum, sevginin ne olduğunu bile bilemeyecek kadar uzağım.

Babamın ufak bir dükkanı var, bildim bileli hep orası var. Hep çalışır, bu yüzden mi bize ilgisizliği, bilemiyorum.

Annem, babama yardım eder ve o da sürekli dükkanda babamın yanındadır. Hep çalıştığı için mi, unuttu bizi, bilemiyorum.

Abim, ablam ve ben... Biz ise oradan oraya sürüklendik ya da sadece ben sürüklendim. Abim evlendi, ablam evlendi. Kendi hayatlarına devam etti, bu ilgisizliği başka birilerinden mi aradı, bilemiyorum. Ben bu ilgisizliği, sevilmemişliği kabul edemem, onların yokluğunu başka birinde bulamam. Küçükken hep öyle düşünüyordum ama şimdi ise 18 yaşımı bir kaldırımda tek başıma kutladığımda anlıyorum, herkes kendi yolunu ne için çizdiğini. Aile neden olamadık? Neden sevilmedik? Hep bunu düşünüp, durdum şimdi ise geçmişe baktığımda aslında bu sevgisizlik sadece banaydı. Ablam ya da abim geldiğinde hep ilgi alaka olur, ben fazlaymışım gibi hissettim hep.

Telefonuma baktığımda saatin geç olduğunu gördüm. Gözümdeki yaşları silip, ayağa kalktım. Eve doğru yol aldım. Eve vardığımda anne ve babam televizyon izliyorlardı. Umrularında değildi. Derin bi' nefes aldım.

"Anne, baba size söylemek istediğim bir şey var," dedim, tiz çıkan sesimle.

"Yine n'oldu?" diyen anneme baktım.

Gözündeki sevgisizliği iliğime kadar hissettim. Sevmeyeceksen neden doğurursun ki?

Annem, babam bana bakıyordu. Uzun uzun konuşup, neden ben diye haykırmak istiyorum fakat ben asla böyle bi' şey yapamazdım. Karşımda beni anlayacak birileri olduğunu sanmıyorum.

"Ben üniversiteyi İzmir'de kazan-" diyemeden bağırış sesleri yükseldi.

Annem "hiçbir yere gidemezsin, nereye gittiğini sanıyorsun, üniversiteyi okuyabileceğini nasıl sanırsın?" diye söylenmeye başladı. Babam ise annemin lafının üstüne laf etmezdi, etmedi de...

"Ya daha ne bölüm kazandığımı bile bilmiyorsunuz, hemen kestirip atıyorsunuz, bunu bana yapmayın artık, lütfen."

Annem "ne kazanırsan kazan sana okul mokul yok unut," diyen ailemi arkada bırakıp, odama gittim ama annemin sesi hala geliyordu.

Vazgeçmek mi gerekiyordu şimdi? Neyden hayallerimden mi, onca kurduğum geleceğimden mi? Şimdi ben vazgeçmek durumunda mıydım?..