“Kalk!” Diye seslenen birinin dürtmesiyle gözlerimi araladım. Karşımda Araf vardı.

“Ne oldu?” Dedim uykulu bir şekilde.

“Yatağımdasın ve ne oldu mu diyorsun? Amacın ne senin?” Hafif yüksek sesle söyledi.

“Ne amacım olacak ya yanlışlık olmuş,” deyip, yataktan kalktım.

Karşı karşıya geldik, yüz hatları şimdi daha belirgindi, çene kası ve siyah gözleri kusursuzdu. Kaşlarını çatmasa tabii. Bir adım atar atmaz kolumdan tuttu “Sakın bir daha odama girme! Burada olman her şeyi yapabileceğin anlamına gelmiyor, anladın mı beni?” diye sertçe uyardı.

Gözlerim dolu dolu oldu, ben ister miydim hiç tanımadığım bir adamın evinde kalmak ama hayat herkese eşit davranmıyor ki, burada benim ne suçum vardı?..

Başımla onaylayıp, odadan çıktım. Ardımdan “Karşı oda!” dedi.

Hızla odaya girdim ve kapının arkasına yaslandım. Evet, burada işim ne ve bunlar kim? Bende bilmiyorum bana denilen tek şey Selim beyin okuyacağım üniversitenin sahibi olduğu ve nenemin konuşması üzerine bir süre yardımcı olması bana.

Evet, bana göre fazla lüks ve bunlara alışacak biri değilim neden geldiğimi unutacak biri değilim fakat böyle yüzüme de vurulmasını hak etmiyorum.

🦋🦋🦋

Kapımın tıklatılmasıyla gözlerimi açtım. Tereddütle “Kim o?” dedim. “Müsait mi?” diye bir kadın sesi geldi. “Evet,” dedim ve içeri 40’lı yaşlarında bir kadın girdi. “Günaydın, ben Esma bu evin işleri ile uğraşıyorum. Selim bey haber verdi. Kendimi tanıtmamı ve bir şeye ihtiyacınız olduğunda bana söylemeniz gerektiğini söylemem istendi.” Dedi içtenlikle.

“Memnun oldum, bende Nalin!” dedim.

“Memnun oldum Nalin hanım, kahvaltı hazır,” dedi.

“Hanım mı? Yapma Esma abla ismim yeterli olacaktır.” Dedim.

“Tamam,” deyip odadan çıktı.

Banyodan ellerimi yüzümü yıkayıp, aşağı indim.

Araf ve onun yaşlarında bir kişi daha kahvaltı yapıyorlardı. Öylece masaya oturamam ki.. ne yapsam diye düşünürken “Orada mı dikileceksin?” dedi. Bunun benimle alıp veremediği ne acaba? Burada kaldığım sürece zehir edecek orası kesin.

Derin bir nefes aldım ve masaya oturdum. Tanımadığım kişi karşımda oturuyordu, Araf ise en baş köşede.

“Ben Ufuk,” dedi elini uzatarak, bir süre tereddüt etsemde elimi uzattım.

“Bende Nalin,” dedim ve tokalaştım.

Ondan sonra sessizce kahvaltımızı yaptık. Şimdi ise ayrı ayrı koltuklarda öylece oturuyoruz. Sessizliği severim fakat bu durum farklı, odama geçsem ayıp olur muydu?

“Ne güzel ya toplandık falan,” diyen Ufuk’tu.

“Sıkıldıysan git!” dedi.

“Olur,” deyip, bana döndü. “Çıkalım mı dışarıya?” diye sordu. Yüzünde şaka yapıyor gibi bir ifade yoktu.

Ben ise şaşkınlıkla ona baktım. Araf da kaşları çatık bir şekilde bana bakıyordu.

“Olum bir günde ne yaşadınız lan, kız cevap veremiyor.” Dedi Ufuk

“Boş yapma!” deyip, kalktı.

Ufuk bana ben Ufuk’a bakıyorum ikimizde anlam veremedik.

“Ergen tribi falan mu bu?” Diye sordum.

Ufuk kahkaha atmaya başladı, ardından ben. Çünkü böyle yapmasının hiçbir mantıklı açıklaması yok.

“Sen kendinden bahsetmek ister misin?”

Tam olarak neyi biliyorlar acaba? Selim bey ile en kısa zamanda yalnız konuşmalıydım, nenem neyi ne kadar anlatmış öğrenmem gerek.

“Hayır, desem kabalık etmiş olur muyum?” Dedim çekingen bir tonla.

“Hayır, sen nasıl istersen. Zamanla tanırız birbirimizi.” Dedi.

“Ufuk, işin yok mu senin?” dedi Araf içeriye doğru gelirken.

Ailemden kaçarken Araf’a tutulmak gibi bir şey oldu.

Ufuk, akşam geri geleceğini söyleyip çıktı.

Bende ilk kez evi inceleme fırsatı buldum. Gir ve siyahın ağırlık verdiği, bir odaydı. Koltuklar siyah renkteydi, ayağa kalktım ve dresuarın üstünde bulunan çerçeveyi elime aldım. Kadın ve kız vardı, birbirlerine sarılmıştı, gözlerinin içi parlıyordu. Fotoğrafa dalmışken elimden hızlıca alındı, Araf’a baktım, “Ne yapıyorsun ya,” dedim. Hani istemiyor olabilir beni fakat böyle davranılmasını gerektirecek bir durum da yok.

“Sakın bir daha bu evdeki hiçbir şeye dokunma! Yoksa geldiğin çöplüğe geri gidersin.” Dedi sertçe.

Kelimeler boğazımda düğümlendi, bu kendini ne sanıyordu? Böyle konuşma hakkını nereden alıyordu?.. Bir insan hiçbir yerde mi istenmezdi, aklım almıyordu.