Güneş parlar mıydı bir gün bizim gibiler için? Ben kirliydim. Ben kötüydüm. Ben en kötüsüydüm. Hangi abla kıyardı kardeşine? Yanlışlıkla hangisi öldürürdü? Hangisi kanı daha 7 yaşında bulaştırırdı ellerine? Bu benim hikayem. Bu hayata tutunmak zorunda bırakılanların, kül oluncaya kadar intikam ateşiyle yananların hikayesi. Bu hikaye herkesin kendinden bir parça bulabileceği bir hikaye. Bu hikayede mutlu son yoktu, bu hikayenin kötü karakteri bendim.

Hepimizin en masum ve saf duygularıyla başladığı bu yolculuğun bitişine verilebilecek tek bi isim vardı; Felaket. Biz mahvolmuştuk. Bir lise en fazla ne getirebilirdi ki? Ölüm? Kan? Cinayetler? En kötülerini yaşamıştık. Biz lanet bir oyunun içine düşmüştük. 6 kardeş, 6 dost, 6 arkadaş.. 6 düşman. Lavinia, ölüm çiçeği demek. Ben lanetliydim. Ben ölümden başka bir şey getirmezdim. Son kez gözümde canlanan anılarla birlikte kulağıma doldu şarkı sözleri; "Yıldızlara bak, biz küçüktük.."

` Kalbi tutsak olmuşların hikayesi. "Bitti." Dedim elimdeki silahı ona çevirerek. "Bu sadece senin oyunun değil artık." Silahını daha sıkı kavradı. "Ama ben kazandım." Aynı anda patlayan iki kurşun sesi. Tutsaklık, beden dört duvar arasındayken değil, ruh özgürlüğü unuttuğunda başlar. Bir gün doğmaz, rüzgar esmez, kelimeler bile zincire vurulur içerde. Zaman, saat değil artık kelepçedir; her tik tak, unutuşun yankısıdır. Ve insan, en çok kendi kafesinde üşür; umut bile kaçmak ister bazen o karanlık hücreden.