Buğlem...
Parmak uçlarına saklamıştı tüm anılarını,tuşlara her dokunuşunda o anları hissederdi,dokunmasa hatırlayamayacaktı o anıları...Sönüp kalacaktı şafak sökerken;herkes konuşacak o susacaktı...
Alptuğ...
Tanımadığı,kokusunda huzur gözlerinde mutluluk gördüğü kadının her bir hücresini ezberlemek istediğinde bir yara izinde takılı kalacaktı.
O yara izinin hüküm sürdüğü geçmişe gideceklerdi. Duvarda asılı üniformayı görünce başlayacaktı tüm hikaye...
Parmak uçlarından,daktilonun tuşlarına akan bir hikaye...
