Hayat bazılarına cenneti yaşatırken bazılarına cehennemi yaşatır.

Hayat bir gün gülerken diğer gün ağlamaktır aslında, her zaman öyle olmaz mı zaten? Bir gün kendimizi toparlarız, bir gün ise enkaza döneriz.

Asıl önemli olan enkaza döndükten sonra taparlanmaktır aslında. Herkes güler, herkes enkaz olur fakat ya enkaza dönüştükten sonra? Asıl o zaman hayat size gösterir gerçek yüzünü.

O enkazın altında oksijenin tükenirken bir el, bir umut, tutunacak bir dal ararsın. O dalı bulursanız sizden şanslısı yok. Fakat ya bulamazsınız? Tuttuğunuz o dal kırılsa ne olur bilir misiniz?

Tuttuğunuz o dal kırılırsa kanatları kesilmiş bir kuştan farkınız kalmaz aslında. O el kesilirse o enkazın altında oksijeniniz tükenene kadar çırpınırsınız işin kötüsü de nedir bilir misiniz? Çırpınmaktan başka bir şansınız yoktur ve siz çırpındıkça aslında kendi ellerinizle kendinizi öldürürsünüz.

Her ölüm bedenin ölmesinden ibaret değildir. Siz belki bedeninizi değil fakat ruhunuzu öldürürsünüz ve en kötüsü de beden ruh gibi değildir, kokusu olmaz, kimse anlamaz ruhunuzun öldüğünü.