Hayat olabildiğine rutin ve düzeninde devam edince insan sanki ölünceye dek aynı hikâyeyi yaşayıp sanki sonsuza dek aynı şekilde yoluna devam edebileceğini düşünüyor. Ancak bu düşünce ne kadar sıradan da görünse öyle değil ne yazık ki. Anlamsızca “stabil bir hayat” yaşayan bir insanın bile aklının kenarlarında gizli kalmış “yoldan çıkma” hayallerinin bir gün gerçeğe dönüşebileceği olasılığını unutmamalıyız. Belki yaşadığınız şehrin arka sokakları o kadar da gizemli değildir. Belki geceler sandığınız kadar korkutucu, gündüzler ise sandığınız kadar güvenli değildir. Belki sadece küçük bir “mesaj” sizi olabildiğinizden daha zorlu bir hikâyeye sürükler. Kim bilir belki bundan sonra olduğunuz insanın aynadaki ile bir alakasının olmadığını görebilecek kadar bu hikâyeye sürüklenebilirsiniz. Gözlüklerinizi bir kenara bırakın zira aklınızın alamayacağı kadar “gerçek boyutlu” bir filme başlarken gözlük sadece birer çerçeveden ibaret kalacak. Neyse çok uzatmadan sizi de çok manipüle etmeden Kaf dağının ardından artık düzlüklere inmiş, pencerenizden size serinliğini hissettirebilecek kadar hafif bir “Rüzgâr”ın hikayesine geçelim…
