"Aynı kâğıdın arka ve ön yüzleri gibiyiz. Sonsuza dek beraber; ama hiçbir zaman birbirlerini görmeyen."

Aziz Nesin

Her kalp illa kırılırdı, benimki hariç. Onlar bana böyle söylemişti. Her kalp kırılırmış ama benimki kırılmayı bile başaramazmış. Doğru, benim kalbim kırılmakla kalmaz paramparça olur.

O karşıma çıkmadan hemen öncesi, hayatım oldukça sakin ve mutluydu. Hatta bu hayatımı anlatmak için küçük bir kağıt yeterli, hayır bu kelimeleri kısa ve öz kullandığım için değil hayatımın boşluğundandı. Mesela kendimi asla bir roman karakteri olarak göremezdim onlar gibi mükemmel olamaz, onlar gibi yaşayamazdım ve anlatacak bir şeyim yoktu. Ta ki onun bir gözüme görünüşüne kadar. Sadece bir istek ile başlayan hikayemiz aynı şekilde son bulmak için hazır bekliyordu. O bildirime hiçr tıklamamış olmayı ve karanlıkta, o çok değer gösterdiği gözlerime parlayan isteği kabul etmemeyi dilerdim. Fakat düşünülünce bıraktığı iz roman karakteri olmak için bir sebep veriyor bana.

İşte, hikayenin başındayız.

Benim, onun, bizim, sizin.

Sizi bu yaşında aşktan habersiz, izin ne olduğunu daha öğrenememiş, gündelik ölmemeye çalışan bir insanın karanlık zihninin bir köşesine uğurluyorum. Oradan çıktığınızda ise aşktan bile soğumuş, izlerle dolu, her gün ölen bir insan ile karşılaşacaksınız.

Anılar her zaman anlatılır, ben size nasıl öldüğümü anlatmaya geldim.