Sahteydi.

Gördüğüm her bir yüz, her bir ifade, her bir bakış bana sahte geliyordu.

Yerde olan bakışlarımı kaldırarak başımda takılı olan saç aksesuarımın yanından siyah filesi gözlerimi yani burnuma kadar kapatırken elimle usulca düzelttim ve siyah gözlüklerimin gözlerime iyice yerleşmesini sağladım.

Uykusuz ve oldukça yorgundum ama bir o kadar da güçlü ve ayaktaydım. Ya da öyle olmak zorundaydım.

Bakışlarımı kimsenin görmediğini bilerek etrafta gezdirdim. Bir çok iş insanı sırf gelmek zorunda hissettiği için buradaydı bundan adım kadar emindim. Bağzıları babamın onlara zamanında yaptığı yardım için son kez minnetlerini göstererek vefa borçlarını biraz da olsa ödemeye çalışıyordu.

Ve onların eşlerinden dedikoducu olan bazı eşleri acaba bize bu günden bile ekmek çıkar mı diye beklerken, bazılarının da gözleri benim, annemin ve kardeşimin üzerindeydi.

Çardakta akşamüzeri esintisi tenlerimizi usul usul yalayıp geçerken ellerindeki dağıtılan içeceklerle aralarındaki sohbete devam eden insanlara bakmayı keserek sırtımı dikleştirdim ve bu zamana kadar aldığım görgü kurallarına yaraşır şekilde dizlerime düzen verdim.

Bakışlarım sonunda annemi bulurken yeşil gözlerinin aklarına, allar düştüğünü, her zaman her şeye karşı canlı olan cildinin şimdi solduğunu ve buz gibi göründüğünu gördüm lakin ona rağmen kendini kaybetmeyerek sessizce yanındaki kadınların ona bir karşılığı olmayacağını bildikleri halde verdikleri telkinleri dinlediğini biliyordum.

Gözlerimin hedefi bu kez kardeşim olurken her zamanki huzursuz tavrına karşın sanki bu gün özle bir uyarı almışçasına sus puz boynunu bükerek oturduğunu gördüm. Elleri herzamankinin aksine bu gün titremiyor birbirine kenetlenmiş kendini kasarak öylece bekliyordu.

Onun yanında ayakta bekleyen yardımcısına bakarak elimle yanıma gelmesi için işaret verdim.

Önünde birleştirdiği ellerini çözerek birkaç adımda yanıma geldiğinde gözlerini bana degdirmeden konuştu.

"Buyrun efendim?"

Ona bakmayarak gözlerim önümdeyken, "Ali Asaf'ı götür buradan. Eve gittiğinizde ilaçlarını almasını ve uyumasını sağla." dediğimde şaşırdı.

"Ama efe-"

Başım ona dönerken ona nasıl baktığımı engelleyen gözlüklerim vardı.

Tekrar konuşmazken başını öne eğdi ve ellerini önünde birleştirdi. "Emredersiniz."

Başım tekrar eski halini alırken yutkundum.

Öfkeliydim, üzgündüm, sinirli ve kızgındım... Ve daha adlandıramayıp bastırdığım bir çok duyguya sahiptim.

Gözlerim ağlamaktan ve uykusuzluktan yanarken kimsenin görmemesinin rahatlığı ile kapatarak rahat bir nefes aldığımda göz kapaklarımı ve dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Mira?"

Gözlerimi açtım ve gözlüklerimin siyah penceresinin ardından arkadaşımı gördüm. Tek arkadaşımı.

"Gel Hüma."

Hüma oturduğum bankın yanındaki boşluğa otururken bakışları beni tarıyordu.

Evet o benim tek arkadaşımdı belki ama can ciğer de değildik. Sadece arkadaştık ve bana bu güne kadar iyi davranan sayılı insanlardan biriydi. Arkadaşlık görevlerimizi yerine getirir elimizden geldiğince iyi günde de kötü günde de birbirimizin yanında olmaya çalışırdık hep.

Elini kucağımdaki üst üste koyduğum ellerimin üzerinde hissettim.

"İyi misin?"

İçimden gülmek geldi, bu soru bu gün için bana sorulacak en saçma soruydu belki de lakin o sormakta o kadar haklıydı ki.

Sonuçta böyle bir durumda olan hangi kız öylece oturup etrafı izleyebilirdi ki?

Sonra düşündüm, iyi miydim sahiden? Yoksa öyle gözükmek için ekstra bir çaba mı sarf ediyordum?

Ben arkadaşımı cevapsız bırakırken o yeniden konuştu.

"Kimseyi umursama lütfen, ben biiliyorum senin onu ne kadar sevdiğini."

Gözlerimi kapatıp açtım ve ona cevap vermeden tekrar etrafımda gezindi gözlerim.

Ve o zaman fark ettim ki insanlar, bazı insanlar çaktırmak istemeseler de bana bakıyorlardı ve bazen beni işaret ederek konuşuyorlardı.

Başım ağrımaya başlarken işaret ve orta parmağım şakaklarımda gezindi ve ovalayarak acıyı dindirmeye çalıştı.

Diger elim bankın oturak tarafına tutunarak sıkarken o vakit anladım insanların dedikodusunu.

Ben babamın cenazesindeydim...

Ben üvey babamın cenazesindeydim...

Ben üvey babamın milyarlık servetinin bundan sonraki yöneticisi olan üvey kızıydım...

💎

Bölüm Sonu.

Hellöö...

Selam arkadaşlar nasılsınız diyeyim öncelikle. İlk ve kısa bölüm ile karşınızdayım. Tabi ki diğer bölümler bu kadar kısa olmayacak bunu önceden bir söylemek istedim.

Ben farklı mecralarda farklı kurguları olan bir yazarım ve burada daha önce denemediğim bir kurgu ile sıfırdan başlamak istedim.

Anladığınız üzere hikayeyi kadın başrol agzından okuyacağız, çoğu kez onun düsüncelerine tanıklık edeceğiz.

Benim çok heyecan ve mutluluk içinde yazdığım bir kurgu oldu diyebilirim.

​​​​​​Karakterleri ve genel olarak kurguyu, gidişatı bölümlerle yavaş yavaş anlamak bence daha iyi olacaktır o yüzden şimdilik lafı fazla uzatmayacağım.

Lakin şunu söyleyebilirim ki kendisinin canını acıtmak isteyenlere karşı boyun eğmeyip dimdik, güçlü duran bir kadının gizemli hikayesine hoş geldiniz.

O zaman şimdilik Goodby.

​​​​​​

​​​​​