Üstüme yığılıp kalan suretin ağırlığı ve burnuma dolan kan kokusu midemi bulandırmaya yetmiş elime kan bulaşmıştı. Kanlı ellerime bakıp basmıştım feryadı. Bas bas bağırıyor üstümdeki ağırlıktan kurtulmaya çalışıyordum. Sessiz çığlıklarımın yanı sıra adımı çağıran bir sesi duyumsuyordum ara sıra.
Siz; kim olduğumu merak edersen hiç çekinme ara beni
Kimliksiz; psikopat herif ararım merak etme
Kimliksiz; bulursam ne yapacağıma inanmazsın...
Siz; ben seni muhatap almıyorum. Yürü anca gidersin...
Kimliksiz; kim olduğunu öğrendiğim zaman kaçacak delik arayacaksın; benden söylemesi...
Yüzyılın kışı diyorlardı o seneki kışa... Yabani, bir kısrak gibi kişneyerek şahlanmış da şahlanmış alabildiğine hoyratça esiyordu poyrazı karayeli...
Buzdan geceler hüküm sürerken, biri vardı yatağında ter döken. Onun adı anaydı... Yüreğine matem çökmüştü oğlu, her anacığım dediğinde. Ayağı taşa takılsa oğulların ve kızların, ne zaman anacığım deseler; her bir kelimenin hecesi kanatlanıp yol bulur ve anaların yüreğine konardı...
Uyku tutmamış sabaha kadar, yasa bürünmüştü Emine kadın. Oğlu, ateşler içinde "anacığım" diye inledikçe, anasının yüreğine kızıl oklar saplanmıştı.
Biri daha vardı rüyasında kabuslar gören. Ahmet`i can evi, mahremi, sürekli kendisinden kaçıyordu... Sabah olup uyandığında bedeninde bir ağırlık vardı, elinde olsa yataktan hiç çıkmazdı. Emektar elleriyle gözlerini yokladı, gözleri hala ıslaktı. Bu yaşlarda neyin nesiydi? Sabaha kadar rüya görmüş ve rüyasında ağlamıştı ama gözlerindeki ıslaklık sanki gerçek gibiydi...
