Mecbur Kaldım B.30.

Hoş geldiniz can içlerim.

"Mecbur kaldım."

Ünlü oyuncu Hande Başaran nasıl bir mecburiyet yaşıyordu ki hayatını riske ediyordu?

Şehmuz Babaoğlu gibi hem yakışıklı hem de varlıklı bir adamı terk etmek nasıl bir mecburiyet gerektiriyordu. Gerçeği söylemek gerekirse bana göre karmaşık bir durumdu.

Bu buluşmanın benim için en sevindirici kısım tabii ki; Hande ile bir arada olmaktı. Gerisi nasıl olsa bir şekilde hallolurdu.

Kahve dolu kupaları alıp birini Hande'nin önündeki orta sehpaya bıraktım diğerini kendime ayırdım.

Zaten salonumda iki adet üçlü koltuğum vardı birinin sağ köşesine Hande oturmuştu diğerinin sol köşesine de ben geçip oturdum.

Şu an ayrı koltuklarda oturuyorduk ama aslında dip dibeydik.

Önüne bıraktığım kahvesinden bir yudum aldı ve kahve dolu kupayı tekrar sehpanın üzerine koymak yerine iki avucunun arasında tutmaya başladı.

"Biliyorum, neden senden yardım istediğimi merak ediyorsun?"

Sözlerinin bitiminde bir yudum kahve daha alırken gözleri süzgündü.

"Gerçeği konuşmak gerekirse merak ediyorum ve neden ben?"

Başını hafif bir açıyla bana doğru çevirirken kirpikleri birkaç kez gözlerini dövdü.

"Nedenini tahmin ediyor olmalısın!"

"Pek değil ama öğrenmeyi çok isterim. Yani sana yardım edeceğime inanıyorsan nedenini öğrenmem gerekmez mi?"

"Uzun hikâye ama dinlemek istersen anlatırım!"

İçimden "Ben seni ömür boyu dinlemeye hazırım," diye geçirdim.

Bana bakarken Hande'nin bakışlarına yerleşen anlam bir sevgiliden uzak fakat arkadaşlığa yakındı. Sanki benden yardım isterken benimle sevgili olmak için değil de bana güvendiği için gelmiş gibiydi.

Bir başkasını severken aniden beni sevmiş olması zaten beklenemezdi lakin birbirimize yakın ve bir arada olmak kim bilir belki de beklediğim aşkı bana getirebilirdi.

"Senin anlatmak için zamanın varsa ben dinlemeye hazırım!" dedim.

Yüzüne hafif bir tebessüm yerleşirken sol yanağındaki gamze iyice belirginleşti. Kurban olduğum yüzündeki gamzenin çukuruna göm beni...

Tabii içimden dedim ama yüzene karşı. Beni duymuş gibi tekrar gülümsedi.

"Buraya gitmek için gelmedim. Eğer kabul edersen birkaç gün misafirin olmak isterim. En azından kendime bir yol belirleyene kadar!" dedi.

Sahiden çok ciddiyim resmen apışıp kalmıştım...

Hande, birkaç gün misafirim olmak istediğini söylemiş bende devreler karışmıştı.

Ben bir rüyanın içinde olabilir miydim acaba?

Yoksa öldüm de cennete mi gittim?

Yanlış anlamış olabilir miydim?

Cidden Hande bende mi kalmak istiyordu?

Hayır, yanlış anlamış olamam çünkü bizzat bunu kedi kulaklarımla duydum.

"Bir dakika," deyip Hande'nin yanından ayrıldım, ayrılırken de telefonumu yanıma aldım çünkü Barut, ne olduğunu öğrenmek için mesaj atıp duruyordu.

Ben Hande'den izin isteyip yanından ayrılırken, isteğimi onaylamak ister gibi göz kapaklarını bir kere kapatıp açtı.

Bakışlarındaki ahestelik aklımı başımdan almaya yetiyordu. Kalbimin atış hızını frenlemek için sertçe yutkundum.

Salon salamanje odamdan ayrılıp doğruca yatak odama geçtim. Hande'nin arkamdan gidişimi izlediğinden adım gibi eminim çünkü bakışlarının cesaretini üzerimde hissedebiliyordum.

Bu kez Barut'a mesaj atmak yerine doğrudan konuşmayı tercih ettim. Ezbere bildiğim numarayı tuşladım ve beklemeye başladım. İkinci çalışta açıldı telefon.

"Nihayet be olum. İnan beklemekten ağaç oldum yakında meyve vereceğim," dedi Barut.

"Kanka, olanlara inanamayacaksın!" dedim.

"İnsanı çatlatma da ne olduğunu anlat. Yoksa kapına dayanacağım!" dedi Barut.

"Sarışın kadın Hande'nin ta kendisiymiş."

"Tahmin etmiştim. Ne yalan söyleyeyim tanınmamak için kullandığı taktik akıllıca!"

"Bana söylediklerini bi' duysan küçük dilini yutarsın zira ben yutmak üzereyim." diye cevap verdim.

"Bakıyorum da keyfin yerinde hırpo!" dedi.

"Nasıl olmasın olum. Hande dedi ki, izin verirsen birkaç gün sende kalayım."

"Peki, sen ne cevap verdin? Hande'nin sende kalması çok riskli, bunu biliyorsun sanırım."