Yakın Mesafe B.34.

Selam!

Nasılsınız can içlerim.

Oy vermeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayın lütfen, çünkü kitabım okundukça yazma şevkim artarken geri dönüşler almadığım zaman yazma şevkim kırılıyor:(

^_^ ^_^ ^_^

Hande, çok rahat davranıyordu ama benim için aynısı söylenemezdi. Belki de o da hiç rahat değildi de rahat görünmeye çalışıyor olabilirdi.

Sizin anlayacağınız durum ikimiz için de vahimdi. Nasıl olmasın ki? Hande, mafya sevgilisini terk ederek benim gibi sırdan birinin yanına sığınmıştı. Bu da yetmiyormuş gibi Şehmuz, sevgilisine âşık biri olduğumu biliyordu. Eğer bu olaydan sağ salim çıkarsam (çıkarsak) kurbanlar keseceğim doğrudur.

"Şimdi sen varsın yanımda!"

Hande'nin dudaklarından dökülen bu cümle beni onore etmiş hatta egomu Nirvana'ya taşımıştı lakin yine de içim rahat değildi. Öyle ya, karşı tarafın nasıl bir yol izleyeceğini bilememek ister istemez geriyordu insanı. Gerçi kendi planım yoktu kendi planımın olmadığı gibi Hande'nin ne gibi plan içinde olduğunu da henüz bilmiyordum.

"Seni anlıyorum! Şehmuz'u sevmiyordun ama ondan ayrılmak için uygun anı gözlüyordun. Uygun anı bulur bulmaz da eyleme geçtin. Buraya kadar her şey iyi hoş da bunda sonrası için planlarını anlatırsan bende ona göre hareket ederim. Madem Şehmuz çekilmez biri bizde onu çekmek zorunda kalmamış oluruz."

Hande'nin kara gözleri bendeki deli cesaretine karşılık fazlasıysa büyüdü ve devamında birkaç kez kapanıp açıldı. Kapanıp açılan göz kapakları yüksek kayalıklardan dökülen bir şelalenin suyu gibi çağlıyordu; çağlayarak akan suyun her damlası zerreciklere bölünerek havaya toz bulutu gibi saçılırken kalbe dokunuyordu. Her göz kırpışına eridi aktı içimin yağları.

"Sendeki cesarete hayranım!" dedi.

"Şuna deli cesareti desek daha doğru olacak!" dedim.

Gülümsedi, rengi vişneçürüğüne yakın dudakları yanlara doğru kayarak aralanırken. Botoksuz şekilli dudaklarına yerleşen tebessüm gonca gülleri aratmayacak kadar muazzamdı. Aynı üçlü koltukta karşı karşıya oturuyorduk ve aramızda ancak bir insanın sığacağı genişlikte bir mesafe vardı. Sağ kolunu koltuğun sırtlığına salık bırakırken aramızdaki mesafeyi biraz daha kapattı. Şu an nefesimiz nefesimize karışacak kadar yakındık birbirimize.

Birbirimize olan yakınlığımız bizi duygusal manada etkilerken Hande, hafifçe yutkunarak bakışlarını önüne eğdi. Kısık bir ses tonuyla konuşmaya başladığında, dudaklarına inceden bir tebessüm oturmuştu. "Her neyse Gencer, şimdi uymamız gereken yani benim Şehmuz'dan kurtulmak için yaptığım plana gelecek olursak!" derken gülümseyen yüzü anında ciddileşti.

Ne zaman cümle içinde Şehmuz'un adı geçse yüzünün bütün mimikleri yer değiştiriyor ve çehresine hüznün gölgesi taht kuruyordu.

Hiçbir zaman görünüşe aldanmamak gerekir çünkü görünüş yanıltıcı olabiliyordu.

Hande ve Şehmuz'un yıllara dayanan bir birliktelikleri varmış, tabi ben bunu yakın bir geçmişte öğrenmiştim. İlk başlarda yaşadıkları birlikteliği ne kadar çok kıskanmıştım size anlatamam.

Sonradan gördüm ki hiçbir şey göründüğü gibi değilmiş. Mutlu gibi görünüp aslında mutsuzlarmış. Eğer öyle olmasaydı şimdi Hande köşe bucak Şehmuz'dan kaçar mıydı? Kaçmazdı elbette...

Bütün çakralarımı açmış can kulağıyla Hande'yi dinlemeye hazırdım. Bakalım kendine yeni bir gelecek hazırlamak için ne gibi planlar yapmıştı.

Onun geleceğe yönelik yaptığı planların içinde kendime küçücük bir yer edinmeyi ne kadar çok isterdim. Ben isterdim ama Hande'nin buna niyeti var mıydı, bilmiyorum. Bilmiyordum ama yakın bir gelecekte bunu öğreneceğimi umut ediyordum.

"Öncelikle hiçbir şey yokmuş gibi sen işine gitmeye devam edeceksin."

"Mantıklı gibi görünüyor!" dedim.

Hande'nin ilk etapta yapmak istediği şey mantıklı gibi görünüyor olsa da açıkçası kendimi oltaya takılmış bir yem gibi hissettim. Yani Şehmuz'a sunulmuş hazır bir yemek gibi. Buyur afiyetle ye der gibi...

İçimden geçenleri okumuş gibi kıvrık uçlu kirpikleri birkaç kez gözlerini döverken, "Çekinmene hiç gerek yok Gencer, göreceksin bu plan işleyecek."

"Umarım!" dedim.

Beklemediğim bir anda uzanıp ellerimi tuttu. Kara gözlerini gözlerime perçinlerken masum masum bakıyordu. Yaşadığım heyecan fırtınasından kaynaklı ellerim avuçları arasında terlemeye başladığında bakışları ellerime kaydı.

"Ben hiç kimseye zarar gelmeyeceğinden eminim Gencer, endişe etmeni gerektirecek bir durum yok yani!"

Kurduğu cümleler dudakları arasından birbiri ardına dökülürken O'na sarılmamak için kendimi zor tutuyordum. Öyle ki, konuşurken nefesi nefesime karıştıkça ruhum kıyamı duruyor kalbimdeki isyan bastırılamayacak boyuta taşınıyordu.

Ona sarılmak ve kollarında sabahlamak bu dünyada isteyeceğim tek istekti. Aklımdan geçenleri savuşturmak için sert bir şeklide yutkundum.

"Peki, sonra, yani daha sonra plan nasıl işleyecek?"

Ellerimi bırakıp sakince omuz silkerken alt dudağını dışa doğru hafifçe kıvırdı.

"Biraz önce de söylediğim gibi çok basit, sen hiçbir şey yokmuş gibi işine gidip geleceksin. Tabii Şehmuz mutlaka seni takibe alacaktır fakat senin hiçbir şey yokmuş gibi işine gidip geldiğini görünce eminim senden daha az şüphelenecektir. Bu da bize zaman kazandıracak. Hatta eve geç saatlerde gel; arkadaşlarınla takıl. Eğer işinden ayrılır ayrılmaz evine koşarak gelirsen şüpheleri üzerine çekersin."

"Peki, dediğin gibi yaptım diyelim. Benim tanıdığım Şehmuz, evimi gözetilecek adamlar yerleştirecektir etrafa. Onlardan nasıl kurtulacağız?"

"Benim tanıdığım Şehmuz'da bunu düşünecek hatta düşünmekle kalmayacak direkt uygulayacaktır. Ben elimden geldiğince cama falan çıkmayacağım. Sende geç saatlere kadar arkadaşlarınla takılırsan yani kendi yaşam rutinini bozmazsan eğer kısa süre sonra gözetlemekten vazgeçecektir çünkü Şehmuz tez canlıdır hemen sonuca ulaşmak ister. Yani çabuk sıkılır."

"En fazla birkaç gün dayanır diyorsun yani?"

Beni onaylamak isteyerek göz kapaklarını bir kere kapatıp açtı.

"Bir şeyler yemek ister misin?" diye sordum.

Keyiflenerek gülümsedi. "Yemek değilde bir şeyler içebiliriz!"

Ben 'tamam' deyip mutfak bölümüne doğru ilerlerken arkamdan seslendi.

"Ben üstüme rahat bir şeyler giysem sorun olur mu?"