“Ellerim kanadı bugün. Acılarım diken gibi battı bana. Ellerini ellerime aldı, ıssız ellerim dolup taşan caddelerin sıcaklığıyla doldu. Gözlerime baktı. ‘Her şey düzelecek’ dedi. O bile hayattan yorulmuşken, kanayan ellerime üfledi.”
Geçmişimiz bizim tuzağımız. Gizli saklı sırlarla kaplı kara bir kutu gibi. Ayağımıza dolanan ipler bizi düşürebilir miydi?
