___:GİRİŞ_________________..._

Güneş doğar gün başlar, güneş batar ve gün biter. Günün başlamasını da bitmesini de güneş belirler. Peki ya bir insanın hayatını ne belirler?

Ailesi mi?

Arkadaşları mı?

Yoksa yaşadıkları mı?

Doğru cevap bunlardan hangisi?

Hiçbiri...

Çünkü insanların hayatlarını tek bir sebep belirlemeye yetmez...

Çünkü her insanın hayatını belirleyen sebepler farklıdır...

Aynı insanların kişiliklerinin de göründüğünden farklı olması gibi...

Bana sorarsanız benim hayatımın değişimini ben belirledim. Ne bir yol gösteren oldu, ne o yolu bozan. Issız bir yolda bıraktılar beni. Adını tercih koydular. Bu sadece benim hayatımın tercihi değildi. Bu hayatımdaki herkesin teker teker yok olup silinmesini sağlayan tercihlerdi.

İki şık sundular bana; birinde ölecektim diğerinde yaşayacaktım. Ben yaşamayı seçtim ama yaşarken öldürdüler beni... Ölmeyi seçtim bu sefer ama beni öldürmek yerine sadece acı çektirdiler.

Yaşamak istedim, olmadı...

Ölmek istedim, olmadı...

Ve bana bu sefer öldür dediler. Ya kendini öldür ya da diğerlerini. Yaşamak istedim. Biliyorum ama, hata ettim. Bana güvenenlere ayıp ettim. Lakin ne yapabilirdim? Kendimi öldürecek cesaretim yoksa?

Öldür, dediler ve bende yaşamak için başkalarını öldürmek zorunda kaldım. Bu tercihi bana onlar yaptırdılar. Bu onların sundukları tercihti. Ama...

Bu tercihi de bir yük gibi benim omuzlarıma bıraktılar. Ne sırtımdaki yükün ağırlığını anladılar ne de o yükün sadece diğerlerine değil de benim de sırtımda büyük bir yara açtığını.

Korktum, ağladım, dövüldüm, ihanet ettim ama onlar beni yine kabul ettiler. Bir kişi hariç. Ona yaptığım şeyden sonra herkes bana yüz çevirdi. Yapmadığım bir şeyi bana zorla kabullendirdiler. En kötüsü de neydi biliyor musunuz? Ben onlara ihanet edip yüzsüz gibi onların karşılarına çıkmıştım her defa. İşte o zaman anladım en kötüsü neymiş. En kötüsü benmişim. En kötüsü bu yaptıklarımın açtığı kapanmaz yaralarmış. En kötüsü yaptıklarım da değil asıl benmişim. Çünkü bu yaptıklarımın sonuçları affedilmezmiş. Evet, ben yüzsüz birisiymişim.

Bunu anladığım zamandan itibaren her gece ağladım. Gece yağan yağmur bana onların gözyaşlarını hatırlattı ve ben daha çok ağladım. Yağmurdan sonra çakan şimşekler bana onların sessiz çığlıklarının arkasında yatan gürültüyü anımsattı ve ben yine ağladım. Gökyüzündeki ay gün geçtikçe görünmemeye başladı ve bu bana onların benim hayatımdan yavaş yavaş çıkışlarını hatırlattı. Onları bana hatırlatan sebepler bambaşkaydı ama sonuç hep aynıydı. Ben ağladım. Her gün geçtikçe daha çok ağladım. Sanki gözyaşlarım benim hatamı yıkayıp yok edecekler gibi hıçkıra hıçkıra ağladım. Ne hıçkırıklarımı duyan oldu ne de gözyaşlarımı gören. Aynı benim onların acılarına ve gözyaşlarına aldırış etmediğim gibi.

Ben nasıl onların çektiği acıyı görmezden geldiysem o sessiz haykırışlara aldırış etmeden bencillik ettiysem karanlıkta bana bunu hatırlatmak istercesine beni içine mahkum etti. Benim onları görmediğim gibi karanlıkta beni görmedi. Şimdi kimin olduğunu hatırlamıyorum ama birisi derdi ama anlamadım o zaman şimdi öğrendim bunu. İnsan gerçekten de bir şeyi başına gelmeden anlamıyormuş. Anlayamıyormuş. Anlamak istemiyormuş kendisi de acı çekmeden. Başkalarını değil de kendisini düşünürmüş insan. Bunun adına da bencillik demişler.

Evet, ben bencillik yaptım. Evet, ben bencil biriyim. Ve evet ben bunlardan çok pişmanım...

•✴️••✴️•••

🐾Beğendiyseniz lütfen oy verin. Şimdiden oy verenlere teşekkür ederim..✴️

Instagram: merza.kitap.hesabi