Miran, hastanede geçen günlerin ardından biraz daha iyileşmeye başlamıştı, ama hâlâ birçok şeyin farkında değildi. Her gün Elif, Zeynep ve Ahmet onu ziyarete geliyor, moral vermeye çalışıyorlardı. Ama içindeki boşluk, bazen dayanılmaz bir hal alıyordu. Uyanmış olsa da, geçirdiği travma ve yaşadığı kaygılar, zihninde sürekli bir yankı yapıyordu.

O sabah, Elif yine odasında Miran’ın elini tutmuştu. Kalp monitörünün düzenli sesi, ona huzur veriyordu. “Bugün güzel bir gün,” dedi Elif, gülümseyerek. “Birazdan seni görecek olan birileri var.”

Miran, yüzünde beliren hafif gülümseme ile Elif’in gözlerine baktı. “Kim?” diye sordu, sesinde merak vardı.

“Elbette benimle birlikte gelen ailem,” dedi Elif. “Senin için buradalar.”

Miran, ailesinin geleceğini duyunca içindeki kaygılar biraz azaldı. Onun için en önemli olan, sevgi dolu bir aileye sahip olmaktı. Ama bir yandan da, onlara karşı hissettiği derin pişmanlık vardı. “Onlar beni nasıl karşılayacak?” diye düşündü.

Bir süre sonra, hemşireler odadan ayrılırken kapıdan aile üyeleri girdi. Miran’ın annesi, babası ve küçük kız kardeşi, odaya adım attıklarında duygusal bir atmosfer oluştu. Miran, onları görünce kalbi hızla çarpmaya başladı.

Annesi, gözlerinde yaşlarla Miran’a doğru yaklaştı. “Canım oğlum,” dedi, sesi titreyerek. “Seni çok özledik.”

Miran, gözleri dolarak annesine baktı. “Ben de sizi özledim,” dedi, sesi kısık ama duyguluydu.

Kardeşi, gülümseyerek yanına oturdu. “Abim! Beni unutmadın değil mi?” dedi, heyecanla.

Miran, küçük kardeşine sarılarak “Asla unutur muyum?” dedi. “Sen benim en iyi arkadaşımsın.”

Babası, derin bir nefes alarak odaya girdi. “Miran, senin için dua ettik,” dedi, sesi ağır ve kararlıydı. “Bizi bırakmadın, savaşmaya devam ettin. Sen güçlü bir insansın.”

Miran, babasının destekleyici sözleriyle yeniden güç buldu. Ama içinde hâlâ bir korku vardı. “Ama ben… Ben bir yüküm,” dedi Miran, gözlerinde suçlulukla. “Sizi endişelendirdim.”

Annesi hemen yanına oturdu. “Hayır, canım oğlum,” dedi. “Biz senin için buradayız. Senin sağlığın her şeyden önemli. Hayatta kaldığın için çok mutluyuz.”

Elif, o an ailenin sıcaklığını hissederek odanın köşesinde duruyordu. Miran’a olan sevgisi, onun ailesinin yanında olmasının verdiği mutlulukla birleşiyordu. Her şeyin yeniden yoluna girmesi için Miran’a destek olmaya kararlıydı.

Günler geçtikçe, Miran’ın ailesi sık sık hastaneyi ziyaret ediyordu. Elif de her seferinde onlara eşlik ediyordu. Aile arasında geçen sıcak diyaloglar, Miran’ın moralini yükseltiyordu. Özellikle küçük kız kardeşi, ona neşeli hikayeler anlatıyor, bazen de birlikte oyun oynamaya çalışıyordu.

Bir akşam, Elif Miran’ın yanında otururken ona şöyle dedi: “Bugün ailen burada, senin için en önemli olan bu. Onlar senin yanında ve seni destekliyorlar. Bunu unutma.”

Miran, Elif’in elini sıkarak ona teşekkür etti. “Sen de benim en büyük destekçimsin,” dedi. “Beni yeniden hayata döndürdün.”

Elif gülümsedi. “Bunu hep birlikte başardık. Senin gücün, bizim sevgimiz.”

Miran, Elif’in bakışındaki sıcaklığı hissetti. O an, her şeyin bir araya geldiğini düşündü: aile, arkadaşlar ve en önemlisi Elif. Hayatının en zor dönemlerinde bile, sevgi ve destekle yeniden başlayabileceğini biliyordu.

Hastane odasında geçen bu günler, Miran’ın sadece bedensel değil, ruhsal olarak da iyileşmesine yardımcı oluyordu. Ailesinin ve Elif’in desteğiyle, yeniden hayata tutunma gücünü buluyordu.