Miran, Elif’ten ayrıldıklarından bu yana geçen günleri yalnızlık ve pişmanlık içinde geçirmişti. Her geçen gün onun yokluğunu daha derinden hissediyor, kendine kızıyor, Elif’i kaybettiği için büyük bir boşluğa düşüyordu. Birkaç defa onu aramayı denedi ama Elif hiç cevap vermedi. Günler geçtikçe bu sessizlik Miran’ı daha da rahatsız etti. Elif’e ulaşmak, en azından sesini duymak istiyordu.

Bir sabah, dayanamayarak Zeynep’i aramaya karar verdi. Elif’in en yakın arkadaşı olarak onun nerede olduğunu bileceğinden emindi. Telefon çaldı, çaldı ve sonunda Zeynep cevap verdi.

“Zeynep, ben Miran,” dedi duraksamadan. “Elif’e ulaşmaya çalışıyorum ama cevap vermiyor. Ona ne olduğunu merak ediyorum. İyi mi? Nerede?”

Zeynep, Miran’ın bu kadar meraklı ve çaresiz bir şekilde aramasına şaşırsa da Elif’in son zamanlarda neler yaşadığını ve kendi ayakları üzerinde durmaya çalıştığını biliyordu. “Miran, Elif seni aramıyor çünkü hayatında yeni bir sayfa açmaya çalışıyor,” dedi.

“Ne demek istiyorsun?” diye sordu Miran. İçindeki endişe daha da artmıştı. Elif’in hayatına devam ediyor olmasına bir yandan sevinse de onun yokluğu, içini burkuyordu.

“Elif, bir hastaneye başvurdu ve doktorluk kariyerine ilk adımını attı. Hayatında ileriye doğru bir adım atmak istiyor, Miran,” dedi Zeynep, biraz sert bir tonla. “Seninle yaşadığı şeylerden sonra, hayatını kendi başına sürdürme kararı aldı. Ona biraz zaman tanımalısın.”

Miran, duydukları karşısında donup kaldı. Elif’in kariyerine odaklandığını öğrenmek, onu derinden etkiledi. Bir yandan onun mutlu olmasını istiyor, ama diğer yandan Elif’in kendi yoluna gittiğini kabul etmekte zorlanıyordu.

“Peki, o mutlu mu?” diye sordu. Sesindeki pişmanlık, Zeynep’in bile içini sızlatmıştı.

Zeynep bir an duraksadı. “Miran, o çok güçlü bir kadın. Hayatına devam etmeyi, hayallerine ulaşmayı seçti. Belki de onun bu yolculuğunda kendine odaklanmasına izin vermelisin,” dedi. “Bu ona en çok ihtiyacı olan şey.”

Miran, Zeynep’in sözleriyle sarsıldı. Elif’in mutlu olduğunu, kendi hayallerine odaklandığını öğrenmek onu bir yandan rahatlatırken, diğer yandan kalbinde bir boşluk yarattı. Elif’i mutlu görmek, hayatını istediği gibi sürdürmesini sağlamak için belki de gerçekten onun yolundan çekilmesi gerekiyordu. Bu kararı vermek zordu, ama Elif’in mutluluğu her şeyden önemliydi.