Miran, operasyonun sonuna gelmişti. Zorlu günler geçirmiş, birçok zorlukla yüzleşmişti. Ama her anında aklında Elif vardı. Onun sesi, gülüşü, yüreğinde taşıdığı sıcaklık, her karanlık anı aydınlatmıştı. Geri dönme zamanı geldiğinde, heyecan ve endişe iç içe geçmişti.

Birlikte geçirdikleri anların, aralarındaki bağı nasıl güçlendirdiğini düşünerek, eve doğru yola çıktı. Savaş, ondan çok şey almıştı ama Elif için geri dönecek cesareti de vermişti. O, gülümsemesiyle hayatının en karanlık dönemini bile aydınlatabilen bir ışık olmuştu.

Elif’in eve döndüğünde onun için hazırladığı sürprizleri hayal ederken, yüreği hızla çarpıyordu. O anı sabırsızlıkla bekliyordu. Gözlerinin parıldadığını görebileceğini düşündü. Eve yaklaştıkça, içindeki korkular yavaş yavaş yerini umuda bırakıyordu.

Elif, günlerdir beklediği haberi almıştı. Bir yandan mutluluk, diğer yandan kaygı iç içe geçmişti. “Geri dönecek,” diye düşündü. Kalbi heyecanla doluydu. Beklemek zor ama sabırlı olmalıydı.

Kapıdan içeri girdiğinde, Elif odanın içinde onu bekliyordu. Göz göze geldiklerinde, her şey aniden anlam kazandı. Elif’in gözlerindeki özlem, Miran’ı sarıp sarmaladı. O an, zaman durdu sanki; her şey yolunda gibiydi.

"Elif"dedi Miran, sesi titriyordu. "Seni çok özledim"

"Bende seni."diye yanıtladı Elif, gözyaşlarıyla gülümseyerek. O an, her şeyin üstesinden geleceklerine dair bir söz gibiydi. Aralarındaki bağ, savaştan daha güçlüydü.

Birbirlerine sarıldıklarında, tüm korkular ve belirsizlikler yerini sevgiye bıraktı. Geçmişteki tüm acılar, bu anın sıcaklığında eriyip gidecek gibiydi. Artık yan yanaydılar ve savaşın gölgesinden sıyrılıp kendi hayatlarına geri dönmüşlerdi.