Miran, timiyle birlikte görev için sahaya çıktığında, içinde bir huzursuzluk vardı. Kütüphanede bıraktığı Elif aklındaydı. “Beni bekle, her şey yolunda olacak,” diye fısıldadı kendi kendine, ona güven vermek için. Tim arkadaşlarıyla birlikte, görev yerindeki zorlu koşullara hazırlıklıydılar.

Bir gün, aniden patlayan bir bomba sesi, her şeyi değiştirdi. Miran, arkadaşlarıyla birlikte siper alırken, bir mermi onu hedef aldı. “Miran!” diye haykırdı en yakın arkadaşı Ahmet, onun yanına koşarken. Diğer tim üyeleri de çevresini sardı, fakat durum ciddiydi. Miran yerde yatarken, acı içinde inliyordu.

Olaydan hemen sonra, Miran hastaneye kaldırıldı. Elif, kütüphanede çalışırken, aniden bir telefon çaldı. Arayan, timin komutanıydı. “Elif, kötü bir haberimiz var. Miran ağır yaralandı. Hemen hastaneye gelmelisin,” dedi. Kalbi hızla çarpmaya başladı. “Ne? Nasıl?” diye sordu.

Hastaneye vardığında, Elif’in içindeki korku büyümüştü. Zeynep ve Ali, ona destek olmak için hastaneye gelmişti. “Miran’a bir şey olamaz,” dedi Zeynep, Elif’in elini tutarak. Ama Elif’in içinde bir belirsizlik vardı. Hastane koridorlarında zaman geçmiyordu.

Doktorlar, Miran’ın durumunun kritik olduğunu ve yoğun bakımda olduğunu söylediler. Elif’in kalbi parçalanıyordu. “Onu kaybetmek istemiyorum,” dedi, gözyaşları dökerek. Ali, “Miran güçlü bir adam. Yanında olduğun sürece, bu zor zamanları atlatacaktır,” dedi. Ama içindeki korku, giderek büyüyordu.

Yoğun bakım odasında, Elif Miran’ın başucunda beklemeye karar verdi. Onun ellerini sımsıkı tutarken, “Miran, lütfen geri dön. Seni bekliyorum,” diye fısıldadı. Günler geçerken, Miran hala komadaydı. Elif, her gün ona kitaplar okuyor, hikayelerini anlatıyordu. “Beni duyabiliyor musun? Hayallerimizi gerçekleştireceğiz,” dedi.

Bir gün, timin diğer üyeleri hastaneye geldi. Ahmet, Miran’ın en yakın arkadaşı, Elif’e yaklaşarak, “Miran’ın durumu giderek kötüleşiyor. Bize ihtiyacı var,” dedi. Elif’in kalbi sanki yerinden çıkacak gibi oldu. “Neden böyle oluyor?” diye sordu. Ahmet, “Savaşın etkileri ağır. Ama biz ona moral vermeliyiz,” dedi.

Elif, Miran’ın yanında otururken, onun gözlerini açmasını bekliyordu. Ama zaman geçtikçe, Miran’ın durumu kötüleşti. “Beni bırakma, Miran. Lütfen!” dedi Elif, gözyaşları içinde. Ahmet ve diğer tim üyeleri de odada, onun için dua ediyordu.

Bir gece, Elif uyuyakaldığında, rüyasında Miran’ı gördü. “Elif, beni bekle. Geri döneceğim,” diyordu. Uyanınca, içindeki umut daha da güçlendi. Ancak hastaneye döndüğünde, doktorlardan kötü haberler aldı. “Miran’ın durumu kritik, acil müdahaleye ihtiyacı var,” dediler.

Elif, umutsuzca Miran’ın başında beklemeye devam etti. “Senin için buradayım, Miran. Her şey yolunda gidecek,” diye fısıldadı. Ama zamanla, Miran’ın kalp atışları giderek zayıfladı. Elif’in gözleri doluyordu. “Lütfen, beni bırakma,” dedi, elini sıkıca tutarak.

Tim üyeleri de Miran’a destek olmaya devam ediyorlardı. Ahmet, “Biz senin için buradayız, Miran. Beraberiz, asla yalnız değilsin,” diye seslendi. Ancak Miran’ın durumu her geçen gün daha da kötüleşiyordu.

Bir sabah, Elif hastaneye geldiğinde, doktorlar yine odaya girdi. “Miran’ın durumu kritik. Onu kaybetmek üzereyiz,” dediler. Elif, bu kelimeleri duyduğunda kalbi parçalandı. “Hayır, hayır! O güçlü biri! Bunu atlatacak!” diye haykırdı.

Doktorlar, “Elif, yapabileceğimiz en iyi şey ona burada olduğunuzu hissettirmek,” dediler. Elif, gözyaşları içinde Miran’a sarıldı. “Seni bekliyorum, Miran. Lütfen geri dön!” dedi.

Gece boyunca, Elif Miran’ın yanında bekleyerek, ona hikayeler anlattı. “Kütüphane açıldığında, seninle birlikte hayallerimizi gerçekleştireceğiz,” dedi. Ama içindeki korku büyüyordu. Miran’ın durumu giderek kötüleşiyor, umutları azalıyordu.

Bir an, Miran’ın kalp atışları yavaşladı. Elif, onun ellerini tutarak, “Miran, seni seviyorum. Lütfen beni bırakma,” dedi. O an, sanki dünya durmuş gibiydi benim için Miran iyileşsin başka bişey istemiyordum.

Ve 9. Bölümüde yazdım Miran'ın timinden bir kişi ekledim diğer bölümlerde timin tamamını tanıyacaksınız. Umarım beğenirsiniz