Bazen geçmişiniz bugününüzle karşılaşır ve böyle zamanlarda siz seyirci olursunuz. Oradaydı işte az ileride bir beyefendiyle konuşuyordu gözleri yine çok güzeldi siyah uzun kirpikleri zeytin karası gözlerinin parıltısını gizlemiyordu. O an onu tanımıyor olmayı diledim çünkü onu tanımıyor olsaydım kalbinin de gözleri kadar kara olduğunu bilmezdim. Kafamı hızla savurup farklı bir yöne döndüm. Bu adamla devam etseydim bu gün olduğum kişi olamayacağımı düşününce yüzümü buruşturdum. Önümdeki masanın üzerinde duran minik çantamın kulbunu kavradım ve konferans için ayrılan bölüme geçip oturdum. Kafamın içinde sahneye çıktığımda söyleyeceğim şeyler geçiyordu. Aradan geçen süre boyunca aptalca bir şey söylemeyeceğime emin oldum ve nihayet sunum başladı sahnedekiler profesyoneldi bir çok konuşma yaptıkları öyle belli oluyordu ki avuç içlerimin terlemesine engel olamadım. Üniversite eğitim sürecinde gittiğim tiyatro kursunu aklıma getirmeye çalıştım en nihayetinde o da sahne bu da sahne. Adım anons edilip bir alkış tufanı koptuğunda zarifçe ayağa kalkıp sahneye çıktım fazla kalabalıktı. " Bu gün burada olan herkese öncelikle teşekkürlerimi sunmak istiyorum." Diyerek başladım. "Ben bir girişimciyim ve bir çiftliğim var." Slaytı ilerlettim kuşbakışı bir biçimde çiftliğim yansıyordu artık salona " Sizlere elbette ki kaç tavuk ve kaç inek baktığımı anlatmayacağım beni buraya davet ettiklerinde tam olarak bunları anlatmayı planlasam da çok sıkıcı olacağını düşünüp vazgeçtim." Salondan kıkırdama sesleri duyuldu hafifçe gülümsedim. "Ben bu aşamaya gelene dek başıma gelen zorlukları anlatmak istiyorum bugün sizlere. Belki ileride sizlerin de başına gelebilecek zorluklar ve benim izlediğim yöntemler. Hayır yanlış anlamayın lütfen ben de harika bir kriz yöneticisi sayılmam..." Üniversite dönemimden başlayıp geçtiğim yolları yalın ve eğlenceli bir biçimde elimden geldiğince düzgün kelimeleri seçerek anlattığımda " Sunumum burada sona ermiş bulunmakta umuyorum sizlere birer fikir verebilmişimdir beni dinlediğiniz için teşekkür ederim." Dediğimde bir alkış tufanı koptu yeniden yüzüm yanmaya başlamıştı. Yerime geçtiğimde ellerim hala titriyordu.

Bir elimde katılım belgem ve çantam bir elimde telefonum gelen tebrik mesajlarına göz gezdiriyordum ki o an tanıdık sesi ulaştı kulaklarıma"Seni tebrik ederim harika bir sunumdu." Umar karşıma dikilmiş gülümsüyordu. "Beğenmenize sevindim." Dedim ve yanından geçip kapıya yöneldim. Her halükarda çok şaşırdığına emindim. Şaşkınlığını üzerinden atması çok uzun sürmemis olması gerek ki yanımda bitti " bir kahve ikram edebilir miyim?" Yüzüne bakmadan yürümeye devam ettim " ne yazık ki hiç vaktim yok malum iş güç nazik teklifiniz için teşekkür ederim."neredeyse kapıya ulaşmıştık. " Hadi ama Çare intikam mı alıyorsun." Duraksadım. İstemeden çatılan kaşlarımı yüzüne çevirdim" anlayamadım neyin intikamı." Samimiyetsiz bir gülümseme yolladı "Bilirsin işte ben seni istemedim sen de hırs yapıp kendi çapında bir şeyler yaptın." Alayla güldüm. " Yanılıyorsun ben ülke çapında bir şeyler yaptım üstelik hırsla yapmadım ayrıca beni reddetmen beni hırslandırmadı aksine kendime gelmemi sağladı." Onu ardımda bırakıp hızla arabama doğru yürümeye başladım. Bu insanı sevmiş olmanın bile beni ne kadar utandırdığını düşündüm. Yol boyunca ellerim direksiyonda kafam son konuşmamızda öfkeyle saya Söve geldim çiftliğe bu süre içerisinde işleri de bi hayli boşlamış bulunmaktaydım. Hızla şık giysilerimi çıkarıp dolaba astım ve tulumlarımı giydim öncesinde hayvanları şöyle bir kontrol edip tarlaya gidecektim bir de ne göreyim! Benim minik buzağım defnenin vücudundan oluk oluk kan geliyor ne olduğunu anlayamadım önce fakat durumun vehameti aklımdaki her şeyi sildi panikle veteriner engin abinin numarasını çevirdim günün geç bir saatinde görmediğim için şanslıydım. Telefon açıldığında endişem sesime yansıyor olmalıydı ki "Sakin ol lütfen kızım." Dedi en son dayanamayan yaşı ileri bilgili veterinerim. " Benim cenazem var ama sana çok güvendiğim bir arkadaşımı yönlendireceğim sen de sakin ol ve buzağı diğerlerinden ayır acil müdahale gerekebilir..." Dinledim ve teşekkür edip kapattım telefonu dediklerini yaptım ve yönlendireceği veteriner arkadaşı beklemeye başladım. Aradan bilemiyorum belki bir yarım saat kadar geçtikten sonra eski bir kamyonun sesini duyup defneye " Anne seni iyi edecek abiyi alıp hemen gelecek güzel kızım diyerek." Ahırdan ayrıldım. Kapıyı açtığımda kumral genç bir adamla karşılaştım ela gözleri ve güçlü bir vücudu vardı buralardan olsa bilirdim ama değildi. Elinde koca bir çantayla çıkıp geldi kurtarıcım. "Ne olduğunu bilmiyorum sabah meradaydılar bir şey görmedim bugün bir iki saatliğine çiftlikten ayrılmıştım ki..." Sözümü kesip " Nereye?" Diye sordu. Ah bu ne kaba bir üsluptu ayrıca ona neydi. " Anlayamadım ne yapacaksınız nereye gittiğimi?" Diye soludum sinirle. Gülümsedi ve ilk defa yüzüme baktı " Yanlış anlaşıldım nereye gitmem gerektiğini sormuştum." Kafa karışıklığıyla " Ah kusura bakmayın" dedim ve defneyi gördüğümden beri ilk defa rahatlayarak güldüm. " Ahır bu tarafta." Diyerek onu yönlendirdim.