“Lütfen bir sonra ki turu bekleyin.”

Elimde biletim, sıranın en başında beklemeye koyuldum.Saat üç sıraları. Nerede olduğumu merak edenlere söylüyorum, Kocatepe lunaparkındayım.Biraz eğlenmek gerek değil mi, durum hikayesinden çıkalım artık. Olay örgüsü gelişsin biraz da. Bu süre zarfında dönme dolabın başlama ve bitiş zamanlarınından yalnızca iki dakika süremin olduğunu da öğrenmiş oldum. Zihnimde basit bir plan var. Umarım işe yarar...

Sıra bana geldiğinde elimde ki bileti görevliye uzatıyor ve pespembe, dışı süslü püslü bir kabine giriyorum. Her ne kadar isteyerek yapsam da kalbim gümbür gümbür atıyor.Ben yerime yerleşince diğerlerinin de binebilmesi için dönme dolap aza azar yükseliyor. Benden sonra tatlı bir çiftin bindiğini görüyorum. İmrenmedim desem yalan olur.

Ben yükseldikte bu park ada küçülmeye başlıyor ve ben de adanın her yerini görebiliyorum. Lunaparkın bitiminin ardından içinde spor aletlerininde bulunduğu bolca çocuk parkı; pamukşekerci, dondurmacı,mısırcı gibi satıcılar, daha ilerisinde hayvanat bahçesinin kumları üstünde binicisiyle koşan renkli atlar, ve en sonda birazını görebildiğim yapay göl duruyor. Gölde deniz arabalarıyla gezenler, ve onların aralarından yüzen beyaz kuğuların olduğunu biliyorum. Parkın heryeri yeşil.

En tepeye gelmişim... Yavaşça oturduğum yerin en ucuna yaklaşıyorum.Her yer gözümde buğulanıyor.Yutkunuyorum.. Bedenimi daha da kenara taşıyorum.Amacım intihar etmek değil, ilgi çekmek.Bir elim hala koltuğu tutuyor.Parmak uçlarımı daha da bastırıyorum koltuğa. Başımı dışarı çıkarıyorum. Beşik kadar yumuşak sallanan kabin son hareketimle ritmini hızlandırıyor.Gözlerim doluyor. Ama düşünüyorum da.. Bana bir şey olsa. O zaman anlar mı babam beni. Gövdemi eğerek yere bakıyorum. İnsanların ilgisini çekmeye başaldım bile. Aşağıda onlarca kaleme alınmamış hikaye arasında benim yerim neydi? Benim onların hikayelerinde olmam veya olmamam neyi değiştirecek peki?Benden sonra binen sevimli çift dehşete kapılmış şekilde seslerini bana ulaştırmaya çalışıyor. Şuan bunu öğrenmek istiyorum. Son kez o tatlı çifte bakıyorum.Gözlerimi sımsıkı kapıyorum.

“Durduruuun!Yeterr!!”diye ses tellerini zorlayacak kadar yüksek firekansta bağırıyordum.Sedat dengeyi sağlayabilmek için diğer tarafa oturmuştu.Bu makine ne yavaş çalışıyor. Durdurun!

Bu kız ne yapıyor ya!Başımı dışarı çıkarıp yukarıya bakmaya çalışıyorum.Aşağıda müthiş bir panik hakim.Kız kendini daha da sarkıtıyor. Onu ikna etmeye çalışıyorum. “Bak ne oldu bilmiyorum ama herşey çözülebilir. Bedenimi kaydırdım biraz. Her şey güzel ola-” O anda elim kayıyor ve çığlık atarak aşağıya düşüyorum.

Gül Yılmaz 24 Kasım 2017

“İyiler ve kötüler, aşağılanmış ve yüceltilmişler.Onlar ve bizler. Yazılsa herkes roman olur.

Öyleyse soruyorum, sen hangi hikayenin ana kahramanısın?”