Kızın topuz yaptığı için görünen beyaz boynundan çok da geniş olmayan tişötün yuvarlak yakasının imkan verdiği bölgeye. Kapıya yöneldiğimde adam elini kızın oturduğu koltuğun başına koyduğunu görüyorum, hala uyarmak için fırsatım var. Kalabalık otobüste itiklenerek öne doğru sendeyelip kapıya milim daha yaklaştım. Onu uyarmam lazım. Benden başka kimse görmüyor mu?İnsanlar sırasıyla otobüsten iniyor. Tüm bunlar yarım dakikadan az zamanda olmuştu.

Genç adam kıza eğildi. Hayır! Buna izin veremem! Ağzımı açıp oraya doğru bir hamle yaptığım anda görüş açım kesiliyor. “Tacizci-” diye bağırmaya çalışıyorum ve aynı anda kulaklarda genç kızın çığlığı yankılanıyor! Genç profösyönelce insanları ezip geçmeye çalışıyor ve her şey hızla çekilen bir aksiyon filmi gibiyken beynim her ayrıntıyı kare kare kaydediyordu.

Kapının hemen önündeyim. Genç adam, insanların panik anının donukluğundan yararlanarak önüme geliyor. Onu engellemeye çabalıyorum. Onun sanki içine siyah kalem çekilmişçesine gölgelenen kehribar rengi gözleri benim gözlerimi buluyor. Meydan okurcasına dik duruyorum. Ama omzumdan tutup beni sertçe yere düşürüyor. Üstüne titrenilen bir nesne önemini belli edercesine kırılır ya; klasörümde ki çizimler otobüsün merdivenlerine ve yola uçuşarak savruluyor. Tacizci kaçtı.. O hemgame de onun ardından koşarak giden bir kaç insan beyaz kağıtları çiğniyor. Bir bayanın yardımıyla ayağa kaldırılıyorum. İnsanların ayak iziyle kirlenen kırışmış kağıtları görünce gözlerim doluyor. Çizimlerimi ve dosyalarımı toplamaya başlıyorum. Genç kız ağlıyor. İnsanlar zamanın kötüleştiğinden yakınıyor. Çok kötü. Ortalığı velveleye vermiş olmamak için o kadar beklemem yanlıştı.Ve şimdi de ahlanıp vahlanmam... Gerçi kötü olaylardan ders çıkarmak da lazım. Ama şuan herşey için çok geç. Canım ne kadar sıkıldı anlatamam.

Olay yüzünden durakta olması gerektiğinden daha uzun süre kalan otobüs şöförü benim kağıtları toplamam için fazladan beklemek zorunda kalıyor.. Bütün bunların üstüne otobüsün dibine kadar girmiş olan siyah lüks bir araba arkadan korna çalıyordu. Sanki ortada keyfi bir durum varmışçasına durmaksızın bastığı korna beni çileden çıkardı. Bu benim suçum değil. Onun da değil, anlıyorum. Ama bu anlayışsızlığı anlamıyorum. Bir olay olduğunu gördüğüne eminim. Belki acil bir işi var. Ama biraz zaman tanıyamaz mı?! Otobüstekilere hak veriyorum. Zaman kötü.