Esra koridorda ilerlerken diyalogların sesleri gitgide zayıfladı. Sinirlenmişti.

Banyoya girince kapıyı iyice kapadı. Arkasından konuşulması hoşuna gitmemişti. Ayna karşısında yüzüne baktı.Yüzü kızarmış, biraz da ısınmıştı. Biraz önce olanları düşünüyordu.
"Şu an onun yerinde bende olabilirdim." diye fısıldadı. "Onun yerinde olsaydım çiçek bahçesini açamadığım ve açıp açamayacağımın belirsizliği yüzünden korkardım. Güllerime isim koyamayacağım diye... O bahçeye kelebekler gelmeyecek, diye. İstediğim renklerle boyayacağım süslü kamelyada limonata içemeyeceğim diye. "
"Hem de çok korkardım. Çünkü bu benim hayalim.Ve onun da hayalleri var. Yaptığım şey sadece empati kurmak!"

Duygularına hakim oldu. Gözlerini kırpıştırdı ancak gözleri hemencecik kızarmıştı. Suyu açtı ve soğuk suyu birkaç defa yüzüne çarptı. Bu ona iyi hissettirdi. Son kez aynaya bakıp yüz ifadesini değiştirdi. Çatık kaşlarını gevşetti kocaman gülümsedi. Ruh halini insanlara göstermeyi sevmezdi.

Ardından salona hiçbir şey olmamış gibi geri döndü. O içeri girince konuşan insanlar sustu. Ona bakmaya başladılar. Bunu niye yapıyorlardı? Meltem telefonla konuşuyordu. Bir şey anlamadı Esra. Bir terslik vardı.

"Bir şey mi oldu?"

Hale Esra'nın sorusunu derin bir nefes alıp cevapladı: "Yusuf beyin kanaması geçirmiş."