Dur ve bu kez gerçek amacını hatırla!

Hiç tanımadığın o çocuğun gözlerinin ışığına bakıp gülümsemeyi.. Henüz yeni süpürülmüşken atıldığını gördüğün o çöpü kaldırmayı... Bir şehir fethetmeyi... Başkası için kullanarak biricik arzunu, yok saymayı kendini... Ya da daha küçük ve basit, kendisine hiç kibar davranılmamış o kimseye teşekkür etmeyi... Bir çiçeğin yarasını bezle sarmayı anımsa! Varlığının değerli nefesini sana hissettirerek, içini kendine dönmen için bu yazıyı hemencecik bitirmek istiyorum ama nasıl kaç satırla?

Çok şey var yazacağım. Önce Timsah'ı kafesten kurtarmalıyım. Onun yaşları demirleri eritiyor. Canım acıyor. Timsah'ı ağlatmalıyım.

En değerli, biricik sen... Sana verilmiş bir görev var. Onu tüm kusurlardan arındırarak gurur ve yüce gönüllülükle yerine getireceğini umuyorum. Ummaktan öteye geçemiyorum.

Bugün önümüzde bir görev, çok soru vardı. Öyle sıkılıp daraldık ki kalp atışlarımızın hızı bizi yordu. Hepsi de farklı bir cevap soruyordu. Terledik, kızardık ve devam ettik.
Ama sınavda bir görev biteceğini tahmin edemedik.
Akrep kırıldı birden yelkovan sızlayarak çatladı. Silgi yuvarlandı, bir kız yere düştü. Korkarak nefes tuttuk. Martıların kaba sesleri gürültüyle bağırdı,kulaklarımı tıkadım, baştan sona sarsıldık.

Ölüm de aramızdaydı. Hiçbir soruda çıkmamıştı.

30 Haziran 2018 20.19.