Bugün güneşi koparılmış bir göğün altından yazıyorum.

Az ileride büyüklü küçüklü balıkçı tekneleri var. Kulaktan kulağa oynuyor olabilirler. Sağa ve sola yatıp birbirlerine yaklaştıklarında fısıltılarını duyar gibi oluyorum. Akasyanın yaprakları saçlarımı seviyor. Bende bazen onun gövdesine sarılıyorum tabi. Yanımdan insanlar geçiyor. Bazıları çimlerin üzerine uzanan klavyenin neşesini duyunca meraklanıp soruyorlar: Ne yapıyorsun?

Yazıyorum... Yazmak ne yazacağını öğrenme çabasıydı. Benim öğreneceklerim var. Ve yazmak cesurca. Karşıma aldığım, şuana kadar yazılmış güzel veya kötü, tüm eserlerin onca zaman onca mekan içinden, bazen kilitli odalar ardında, bazen alevler arasında hangi darbeler alarak bu güne ulaştığını bilmiyorum. Bilmiyorum, edebiyata kimler nasıl dokundu, onu kimler nasıl vurdu? Öğrenirsem korkup kaçacağım...

Benim küçücük depremlerde yırtılır cümlelerim. O kadar acıya henüz hazır değilim.

Timsah bana güç veriyor, onun gözlerine baktığımda toparlıyorum kendimi. Kürdan kuşuna bu sıralar bahar havası çarptı herhalde. Ben de emin değilim onu soranlar olursa diye söylüyorum. Kanatları gibi aklı da havalarda. Ne timsahı ne beni pek aramıyor. Yine de ona seslenmekten vazgeçmiyor timsah.

Yazan insan duygusaldır. Zihni yağmur bulutu, yoğun ve yüklü. Önce zevk almak ister sonra bu zevki okuyucuya bulaştırmak. İnan tek kelime için, ah ki o kelime, aylarca düşünenler oldu! Nasıl olacak, hangi satırda kalacak da okunası bir tat bırakacak?

Paulo Coelho'nun ilk kitabını yazması için 40 yıl, Goethe'nin Faust'ı yazması için 60 yıl beklemesi gerekti. Ve her gün 20 kelime yazdı Salinge. 73 bin kelimelik Çavdar Tarlasında Çocuklar'ı yazması 10 yılı aldı.. Bunu gören John Boyne inat etti ve günde tam 18 bin 7 yüz kelime yazdı. O da 47 bin kelimeyle Çizgili Pijamalı Çocuk'u 3 günde tamamladı!

Onlar yazabilenler.Sevilenler. Ama herkes onlar kadar şanslı değildi. Eserleri yakılan Mahsuni Şerif... Ölümünden iki yıl sonra şiirleri yayımlanmaya başlayan Nazım Hikmet... 10 yıl Hapis yatan Necip Fazıl... Onlar üstüne basa basa yazsalar da üstüne basa basa ezildi yazdıkları. Sen de yaz, beraber direnelim. Yitirilişe,caniliğe... Onlar ve daha fazla isim bildiğimiz kısmı. Peki ya ismi duyulmamışlar?

Edebiyat tutku rüyası, edebiyat yürek yarası. Herkes yazdı, birçoğu bir yazardı. Herkes söyledi, birçoğu okunmadı. Ve şimdi ben de bir herkesim.

Bugün güneşi koparılmış bir göğün altından yazıyorum.

23.05.2018 23.04