Hayat herkese eşit davranmazdı, bu mahallede oturanlara daha bir ayrı...
Bu mahallede oturanlar birbirleriyle komşudan ziyade aile gibiydiler.
Acıları üzüntüleri kavgaları ve her şeye rağmen gülüşleri eksik olmazdı.
Buradaki gençleri köşe başındaki bir çatı birleştirirdi.
Mahallenin gözbebeği idi.
Derme çatma görüntüsünün altında ne hikayelere konu olacak olaylar yaşanmıştı, kim bilir kaç kere yumruklanan duvarları sapasağlamdı.
Nesilden nesile mahallenin ağabeylerinden şimdiki delikanlılara kalmıştı.
Akşamları sevdikleri gelip bir soba etrafında toplanınca şarkılar türküler söylenmeye başlayınca onlardan mutlusu olmazdı.
Sık sık polis ziyaretleri de yaşanan bu mekanın bir başı vardı herkes tarafından saygı duyulan, korkulan ama çok sevilen harbi delikanlı bir adamdı.
Tüm mahalleye kol kanat gerer bir kendi derdine derman olamazdı.
Delikanlı lügatında olması gereken tüm kuralları kısaca adamlığı gençlere o öğretirdi.
Öğretirdi dediğime bakmayın kendi usulünce pata küte bazen güle oynaya artık o anda hangisi uygunsa..
Ondan alınan terbiye yanından bir kadın geçerken yere bakmaktı.
Sokaklara tükürmemek.Kötü alışkanlıklar edinmemekti.
Yardıma ihtiyacı olanın yardımına koşulsuz koşmaktı.
Kavgaysa kavga paraysa para her mevzu kendi hallince beraber çözülürdü.
Dert tasa çoktu fakat o ateş etrafında toplanıp eskimekten sökülmeye yüz tutmuş koltuklara oturunca sıkıntılar uçar giderdi..
Yine böyle bir akşamda olaylar patlak verdi.
