ÖZGÜRÜM

Ben bir çobanım.

Dağ, taş arkadaşım.

Sırdaşımdır keçiler,

Kuşlar bana elçiler.

Üzülürüm okuyanlara,

Onlar benim gibi değiller.

Ben özgürüm, onlar okulla muhtaç.

Sabahtan akşama kadar karnım aç.

ÖĞRETMEN

Ağlarım mendil olursun,

Yalnızım arkadaş olursun,

Üşürüm ateş olursun,

Sensin canım öğretmenim!

Değerini bilmeyen cahildir,

Sensiz olmaz Dünya,

Kalbim dört odacıklıdır; birin de sen.

Sensin canım öğretmenim!

Kışın ortasında yetişen gül,

Karanlık için de ışık,

Kaktüsün üstündeki çiçek,

Sensin canım öğretmenim.

MAHSUS

İyilik yaptım onlara,

Yaklaştım sonuma,

Kalbim kırık sırtımı bıçaklayanlara.

Dua ettim ayıp dediler.

Ahiret günü söylemedi derler.

İnanmak herkeze mahsus,

Kalbime hapis olan, dört duvara hapis.

Ben yaptım,onlar yıktılar.

İçime döktüm göz yaşımı;

Deniz oldu boğuldum!

İyilik yaptım sustum.

Ben terbiyeyi böyle öğrendim.

Varsa ayıbım söyleyin!

KİMİN NEFSİNE?

Ağaçlarla konuşan ben,dinleyin!

Dağa taşa seslenirim.

Rüzgarla dost olan ben, dinleyin!

Canlı cansız varlıklara seslenirim.

Sesiz dilsiz Dünya,

Dolaşır güneşin etrafında.

Sesiz dilsiz herkes,

Durmazlarki yerlerinde!

Susun Dinleyin size seslenirim,

"Bu Dünya da herkes kendi nefsine,

Öbür Dünya da kimin nefsine?"