Milena'nın ağzından.

"Hadi ama yavrum hazırlan, soru sormayı bırak. Anladım merak ediyorsun ama sürpriz dedim."

"İyi peki, hazırlanıyorum."

"Hava çok soğuk değil ama sen yine de hazırlıklı giyin."

"Tamaaam." Diyerek dolabın kapaklarını açtığımda o da odadan çıkmıştı. Üzerime sweatshirt altıma da kot pantolonu geçirdim. Saçlarımın hafifçe üzerinden bir kat geçtiğimde, biraz yüzüme renk gelsin diye makyaj yaptım.

O zaten üzerini giyinmişti.

Nereye gidecektik bilmiyordum ama sabahtan beridir heyecanı hiç dinmemişti. O böyle olunca tabi ben de merak ediyordum. Hazırlanıp telefonu aldım ve odadan çıktım. Merdivenlerden indiğimde karşımda onları gördüm.

Agâh'ın kucağında kıkırdayan Berraya gözlerim çarptığında anında ben de gülümsedim. Bebek onun kolları arasında öyle küçük görünüyordu ki çok tuhafıma gidiyordu. Peki Berra'nın onun kucağında hiç ağlamamasına ne demeliyim? Teyzem bunu anladığında şaşırmıştı, tabi sadece teyzem değildi şaşıran.

Agâh'ın sakinleştirici bir etkisi vardı, ben de bebek de bunu çok iyi anlamıştık.

Agâh garip sesler çıkararak dudaklarını boynuna değdiriyor, Berra da bunu oyun sanarak eğleniyordu.

Bu görüntüye dayanamayarak "Çekmeden duramayacağım." diye mırıldandım ve telefonumu çıkararak ikisinin fotoğrafını çektim. Onlar fark etmeden geri yerine koyduğumda yanlarına doğru adımladım.

"Bebeğim sen çok mu sevdin bu abiyi?" diye sorduğumda gülmesi bir cevap niteliğinde gibiydi.

"Ben de çok sevdim onu, hiç bırakasım gelmiyor. Ne yapacağım?"

Ona bakarak gülümsedim. Bebekleri seviyordu, hem de çok seviyordu. Tıpkı benim gibi.

Şimdi buradan ne anlamalıyız?

"Çıkıyor musunuz?" diyen enişteme ikimiz de döndüğümüzde başımı onaylar anlamda salladım. "Evet."

"İnşallah ağlamaz." Dediğinde Berra'yı kucağına almakla meşguldü. Neyse ki bu sefer ağlamamıştı. Babası ilgisini hemen başka bir yere çekmişti. Biz de bu sırada yanlarından uzaklaşmıştık. Evden ayrıldığımızda sahil kenarında yürümeye başlamıştık. Birkaç dakakika geçtikten sonra bakışlarının sürekli elime kaydığını gördüğümde elimi tutmak istediğini anlamıştım.

Ben de onun yerine koluna ellerimi koydum ve ona doğru yaklaştım. Bakışları şaşkınca bana dönmüş önüme bakarak gülümsemeye devam etmekle yetinmiştim. Elini tutmaya cesaretim yoktu.

"Nereye gidiyoruz?"

"Geldik sayılır." Dediği gibi de oldu. Adımlarımız durduğunda "Ne yapacağız burada?" diye sordum.

"Hani sana tanışma hikayemizi anlatmıştım ya," Başımı onaylar anlamda salladım. Söylediklerinin her bir ayrıntısını hatırlıyordum. "Burası orası, seninle tanıştığım saha burası." Elleriyle ileride gösterdiği yere bakışlarım kaydığında sahiden de sahanın olduğunu gördüm.

Beni yıllar öncesine götürmüştü.

Heyecanla oraya adımlamaya başladım. "Gerçekten şimdi biz tanıştığımız yerde miyiz? İnanamıyorum."

Bu heyecanına karşılık o da mutlu oldu. Başını salladığında bileğimden çekiştirerek sahanın içine soktu. "Ayy bir de futbol oynasak tam olacak."

"Oynayacağız zaten." Dediğinde gözlerimi kocaman açtım. Başka bir şey isteseydim olacaktı. Tam ağzımı açıp bir şey söyleyecekken arkamızdan bir ses yükseldi.

"Bizssiz mi?"

Arkamı döndüğümde onları gördüm, o akşam yanımızda olan diğer arkadaşlarımızı. Yıllar sonra onlarla karşı karşıyaydım. Teyzem ve Agâh sayesinde onların fotoğrafını görmüştüm. Aslında sosyal medya hesabımda da varlardı ama sorgulamaktan hep korktuğum için gerçeğe ulaşamamıştım.

Agâh bana geçmişimi vermişti, yıllar sonra kendimi bulutların üzerine çıkmış gibi hissediyordum. Şaşkınlığımı bir kenara bırakarak bana doğru koşan arkadaşlarıma sarıldım. Ben bugün mutluluktan ağladım, geçmişime sarıldım. Ve bunların hepsini beni seven bir adam sayesinde yapabildim.

Seviyordu, bunu yüzüme karşı söyleyebiliyordu. Sevdiğimi bir gün yüzüne karşı söyleyebilmek için çabalayacaktım. Yanımda olduğu sürece ben hep ayaktaydım.

BÖLÜM SONU

geçmişi yâd ettik.

Agâh'a kalsa geçmişteki her anıyı Milenaya tekrardan tattırır. Öyle düşünceli bir beyefendi.

sizi seviyorum, yıldızlar kadar öpücük bitanelerim.