Agâh: neden konuştuklarımızdan sonra bana yazmadın?

Agâh: kaçıyor musun sen benden?

Milena: hayır, neden senden kaçayım?

Agâh: peki.

Milena: gör artık derken neyi kastettin?

Agâh: bu soruyu dün niye sormadın?

Milena: cesaret edemedim.

Agâh: neyi duymak korkuttu seni?

Milena: korkmadım, o an söyleyemedim sadece.

Agâh: anladım.

Agâh: dün geceki cesaret de şimdi bende yok.

Milena: benden bir şeyler saklıyormuşsun gibi hissediyorum, neden böyle hissediyorum bilmiyorum ama bununla başa çıkmak bazen sinir bozucu olmaya başladı.

Milena: bana dün söylediğin cümlenin amacını ne zaman açıklayacaksın?

Agâh: sen benden bir şeyler saklamıyor musun?

Milena: saklıyorsun yani?

Agâh: bazı şeyleri dile getirmekte zorlanırız, ben de sana karşı bunlardan birisini açıklamakta zorlanıyorum.

Agâh: ayrıca evet saklıyorum, sen saklamıyor musun?

Milena: sana söyleyemediklerim var, evet.

Milena: bir gece ansızın bir bakmışsın söylemiş bulunurum, geceler kelimeleri dökmekte yardımcı olabiliyor.

Milena: peki bir gece ansızın sen söyleyemediklerini söyleyebilir misin?

Agâh: bilmem bir gece sana her şeyi açıklayabilirim.

Milena: benim sana anlatmadığım acılarım ama seninki daha farklı bir şey gibi.

Agâh: olabilir.

Milena: umarım açıklayacak vaktin olur.

Agâh: o ne demek şimdi?

Milena: hayatın ne getireceği belli olmaz diyorum, ölüm bizi alıp götürebilir.

Milena: ardımızda sadece söyleyemediklerimiz kalır.

Agâh: ölümden bahsetme.

Agâh: neden böyle bir düşünceyi aklıma soktun ki?

Milena: neden? Bir gün ölebilecek olmayı düşünmüyor musun?

Agâh: kendimde düşünmek değil bir başkasının öldüğünü düşünmek kötü hissettiriyor.

Agâh: hem de o çok sevdiğim birisiyse.

Milena: şahit olmak emin ol ki daha kötü.

Agâh: şahit olmasam da yakınımdan birisini acı çekerken görmek kötü

Agâh: aslında kötü şeyler düşünmesek.

Agâh: anlat bana bugün neler yaptın dünden beri görüşemiyoruz, daha doğrusu yazışamıyoruz.

Milena: bugün kediyi muayeneye götürdüm durumu gayet iyiymiş, tabi anne sütü alamıyor ama olsun o da bu hayata böyle gözlerini açmak zorunda kaldı.

Milena: ben onun iyi hissetmesi için elimden gelenin fazlasını yapıyorum.

Agâh: sevindim.

Agâh: herkes şanslı doğamıyor maalesef.

Milena: öyle.

Milena: sen neler yaptın?

Agâh: sabah erkenden koşuya gittim, her sabah muhakkak koşarım.

Agâh: ardından kahvaltımı yapıp işe geçtim.

Milena: nerede çalışıyorsun?

Agâh: inşaat mühendisiyim.

Milena: yaaa ne güzel, hangi şehirde okuyorsun?

Agâh: Almanya'dayım ben.

Milena: nasıl yani?

Milena: Almanya'da mı yaşıyorsun?

Agâh: evet, iki yıldır.

Milena: sen çok uzaktaymışsın.

Agâh: ben senden çok uzağım.

Milena: hiç böyle bir cevapla karşılaşmayı beklemiyordum.

Agâh: ben de Almanya'ya hiç taşınacağımı düşünmezdim.

Milena: daha iyisi için mi gittin?

Agâh: zorunda kaldım.

Agâh: belki zorunlu olduğum o ülke değildi ama İstanbul'dan kaçmak bir zorunluluktu.

Milena: neden kaçtın ki?

Agâh: o şehir artık girdaptı.

Milena: kimdi girdap?

Agâh: o şehir dedim ya.

Milena: kimdi girdap? (01.12)

Görüldü. Agâh çevrimiçi.

Agâh: sendin. (01.22)

BÖLÜM SONU

Zurnanın zırt dediği yere geldik.

O şehir girdap güllerim.

Bölümü nasıl buldunuz?

Sizce sonraki bölümde ne olacak?

yıldızlar kadar öpücük bitanelerim.