Agâh: ben İstanbul'a geldim, birazdan sizin eve geçeceğim.

Agâh: uygun musunuz?

Tuğba: daha uyumadım, seni beklemeye devam edeyim o zaman.

Tuğba: eve ulaştığında söyle kapıyı açayım.

Agâh: sevinirim.

Tuğba: bu arada evin adresini nereden biliyorsun?

Agâh: bunu sizinle daha sonra konuşsam olur mu? Yüz yüze anlatsam daha iyi.

Tuğba: olur konuşalım, çok fazla konu var umarım hepsini konuşuruz.

Agâh: umarım.

Agâh'ın ağzından.

İstanbul'a gelmiştim.

Aylardır ayak basmadığım, cesaret edemediğim o şehre yine sevdiğin kadın için gelmiştim. Yine kalbimde sızı, yine ruhumda sıkıntı vardı. Milenayı görmek istiyordum. Bana ihtiyacı vardı biliyorum, sıcak bir yuvaya.

Kollarımın arasına almak ve bir daha bırakmak istemiyordum.

Taksiye bindiğimde teyzesinin evine doğru yola çıktım. Sahil kenarından giden araç sayesinde denize dalıp gitmek hiç de zor değildi. Camı aralayarak rüzgarın yüzüme çarpmasına izin verdim. Kalbimin ritmi ona yaklaşıyormuşum gibi daha da hızlı çarpmaya başlamıştı.

Teyzesinin evi tam sahilin kenarındaydı, kocaman bir evde yaşıyorlardı. Milena arada gidip onlarda kalıyordu eskiden, şimdi öyle yapıyor muydu bilmiyorum. Orada denize karşı uykuya dalmayı seviyordu. Benim güzelim denizi çok seviyordu.

Taksi olması gereken yerde durduğunda parayı ödeyerek araçtan indim. Karşımdaki eve gözlerim çarptığında, Tuğba ablaya mesaj attım. Hemen bana dönmüş ve kapıyı açmıştı. Karşımda bedenini gördüğümde bütün eski anılar bir bir aklıma geldi.

Kollarını açtığında ona sarılmadan en son gördüğüm şey gözlerinin dolu dolu olmasıydı. Onun ailesindekiler de benim ailem de ikimizin ilişkisini biliyordu. Ailecek birlikte vakit geçirmişliğimiz olmuştu. Bu yüzden herkes herkesi tanıyordu.

Tuğba ablada gerçekten bir anne sıcaklığını hissetmiştim. Teyze anne yarısı derler ya hani o tam olarak böyle bir kadındı. Kollarını bedenimden çektiğinde kapıyı ardımızdan örtmüştü. Holde loş bir ışık vardı, ama ifadesini net bir şekilde görebiliyordum.

"Agâh iyi ki geldin. Temelli gelmedin biliyorum ama bugün geldiğin için teşekkür ederim. Çok özlemişim seni, iyisin değil mi kardeşim?"

Başımı onaylar anlamda salladım. "İyiyim iyiyim, asıl sen nasılsın? Baksana ziyaretine gelmek de nasip oldu. Bebek nasıl? Batuhan abi nasıl?"

Herkesi çok merak ediyordum.

"Herkes iyi Batuhan da işte Milena da bu yüzden gelmişti bana yardımcı olmak için. Bebeği de yarın görürsün şimdi uyuyor."

Gülümsese de içinde bir burukluk vardı, anlıyordum.

"Milena nerede?"

Gülümsemesi soldu. Yutkunarak "Yukarı çık sola dön karşındaki son oda. Bu gece onun yanında ol, bu evde kal. İtiraz kabul etmiyorum bırakmam seni."

"Peki, çok teşekkür ederim."

"Kıyafet getirmemi ister misin? Ya da başka bir ihtiyacın var mı?"

"Tek ihtiyacım o." Dediğimde bakışlarım merdivene kaymıştı.

"Hadi çık, özlemini gider."

Başımı hevesle sallayarak merdivenlerden çıkarak dediği odaya ulaştım. Parmaklarım kapı kolunu aşağıya indirdiğinde bakışlarımla aralana kapıdan içeriye doğru baktım. Yatakta ayaklarını kendine doğru çektiği için ufalmış bedeniyle uzanıyordu. Uyuyor muydu bilmiyorum ama kapıyı örterek yanına doğru adımladım. Çantamı kenarı bırakarak ayakkabılarımı çıkardım. Onun yanına doğru uzandığımda en sonunda derin nefeslerle uyuduğunu anlayabilmiştim.

Kesin çok ağladığı için halsiz düşmüştü. Kıyamıyorum. Onun tek bir damla yaş akıtması canımı yakıyordu.

"Bebeğim. Keşke sen hiç üzülmesen."

Parmaklarımı açık olan saçlarında dolaştırdığımda kokusunu içime çektim. Birkaç gün de olsa özlemiştim. İşte özlem böyle ağır bir duyguydu. Onunla iki yılın acısını çıkartmak ister gibi sıkıca sarılmak istiyordum, tam bu anda uyumak. Aslında onun bu kötü haliyle yüzleşmekten korkuyordum. Kanadını kırmışlardı kelebeğimin, acımıştı canı. Şimdi eskisi gibi olabilecek miydi?

"Bırakma beni." dediğinde başımı çevirdim. Hareket eden başımla ne ara dolduğunu bilmediğim gözlerimden damlalar nevresime düştü. Kim için diyordu diye düşünürken dudaklarını aralayarak "Çakır gözlü bırakma beni." dedi.

BÖLÜM SONU

oyy oyy

sevdiniz miiii?

sizi seviyorum, yıldızlar kadar öpücük bitanelerim.