Yağmur: Saatin oldukça geç olduğunu bilmeme rağmen bu ayrıntı o gün inan umurumda değildi.

Yağmur: Bembeyaz bir hastahanenin soğuk duvarlarından kendimi zorlukla dışarı atmıştım.

Yağmur: İlk defa o gün bir şeyden korktum.

Yağmur: Aslında bu korkuyu gece başımı yastığa koymadan önce hep yaşardım. Ama bunu bir düşünce olarak kalmasını isterken, o düşüncenin bir gün gerçek olacağını biliyordum.

Yağmur: O gün geldi, ben doğum günümde bir hastanenin odasında bütün nefesimi toprağın altına soktum.

Yağmur: Ben hayatımdaki tek amacımı kaybettim.

Yağmur: Babamı, onun dudaklarından çıkan kelimeleriyle veda ettim ona.

Yağmur: Bana dedi ki; "Papatyam, ben gidiyorum sevdiğim kadının yanına, bundan sonra yanında olamayacağım için özür dilerim. Benden sonra sana aile olabilecek birini bul kendine, geceleri huzurla uyuyabilmek için sıcak bir göğüs, yalnız hissetmeyeceğin, karanlıkta kalmayacağın bir yuva. Seni sevdiğimi unutma ve bana söz ver doğduğun günü bir gün mutlu geçireceğine söz ver."

Yağmur: Ben daha dudaklarımı aralayamadan göz kapakları hiç açılmamak üzere kapandı.

Yağmur: Dilimden dökülen kelimeler titreyerek hıckırığıma karıştı. "Söz..." diye bağırdım. Beni duymadı ama.

Yağmur: Ben iki senedir bu sözü tutamadım, Çakır.

Yağmur: Bana kızmış mıdır?

Yagmur: Ben kendimi kapattım herkese, hayata.

Yağmur: Ben biriyle konuşma cesaretinde bile bulunamadım ki.

Yağmur: Geceleri uykusuz kaldım. Üşüdüm. Yalnız kaldım. Ne kendime yuva olabildim, ne yuva bulabildim.

Yağmur: Çakır, yoksa sen misin o?

Yağmur: Beni, beni seni buldum mu?

Yagmur: Hayır, sen beni buldun. Saçlarımı okşadın. Gözyaşımı sildin.

Yağmur: Geç kaldım biliyorum ama,

Yağmur: Şimdi tam vakti, sen yuva olsan ya bana. Belki geceleri sıcak bir göğüse ihtiyaç duymak nedir öğrenir, yalnız kalmam.

Yağmur: Çakır, ben iyi ki doğdum mu bilmiyorum ama sen iyi ki doğdun.

Yağmu: İyi ki.

Yağmur: Şimdi seni aslında iki yıl önce bulduğum yere gelsene, ben sana sarılmak istiyorum.

Son