Elimin birine tabağa kesip koyduğum browni, diğer elimde de kupaya doldurduğum kahveyle alt katın ışıklarını söndüre sondüre üst kattaki odama doğru çıktım.

Yatak başlığına sırtımı yaslayıp, elimdekileri nevresimin kenarına bıraktım. Komodinden telefonu elime alıp ona mesaj attım.

0537*******: Müsaitim arayabilirsin.

Mesajım anında görüldü olunca, aktif oluşuyla derin bir nefes aldım. Ekranda yazan görüntülü arama isteğiyle, saçma bir heyecana girdim.

İsteği kabul ettim. İlk başta ekranda beyaz bir tavan gördüğümde sonra yavaşça kamera hareket etti ve sonunda hafif dağılmış saçlarıyla karşımda belirdi.

Islak mıydı o saçlar?

"Abur cuburlarınızı hazırladınız mı hain Ahu hanım?"

"Evet, bak." Telefonu yanımdaki yiyeceklere doğru tutarak konuştum.

"Ben de de var."

Benim aksime tabağı telefona doğru tuttu.

"Kabaklı börek mi o?"

"Evet, sever misin."

"Severim," diye mırıldandım.

"Sanki gözlerinin yanından bir şey akıp gidiyor gibi. Ağlıyor musun?"

"Ha ha ha, ne bu misilleme mi?"

"Asla," diye mırıldandı. Ağzına bir börek atarak.

E bu böreği iki dakikada bitirir böyle löp diye ağzına atarsa.

"Ee, sor bakalım. 7/C sınıfından Duman."

"Muğlaspor geldiğine göre soruma başlayayım."

Ağzındaki kaçıncı olduğunu bilmediğim böreği yutkunarak boğazından yuvarladığında genzini temizledi.

"Seni ilk yazdığında engelleseydim eğer yine de bir yolunu bulup bana ulaşır mıydın?"

"Evet, ulaşırdım. Hemen pes edecek birisi olsaydım eğer ki şimdi burada seninle konuşuyor olamayacaktım."

"Peki sen?" Dedim. "Senin karşına sana yazmadan gelseydim, yine beni başından sıvayarak yalan mı söylerdin?"

Şaşırdı. Çok mu açık olmuştum? Ama öyle birisi olduğumu söylemiştim.

"Hayır." Dedi. "Sana artık yalan söylemezdim."

"Ama sana yazmadan dedim."

"Söylemezdim."

"O zaman neden önceden yalan söyledin?"

"Sevgilim vardı."

"Anladım."

Gözleri hızla yüzümün çevresinde dolandı. Dudakları da gözleri gibi hızla aralandı. Neyin acelesiydi bu.

"O zaman sevgilim vardı. Yanımda bir kız varken başka bir kıza bakacak kadar şerefsiz değilim. Tamam dediğin gibi aptalım. Sana yalan söylememin nedeni de seni üzmek değildi. Sadece hayatımda birisi varken başka bir kızla konuşmak istemedim. Ben-"

"Böyle daha mı iyi oldu peki. Sanki sana yaranmaya çalışmışım da sevgilin görmesin diye de etrafımda olmamamı istemiş ve yalan söylemişsin gibi. Aslında o yalanı duymasaydım, İsanbul'da kalsaydım diye düşünüyorum. Acaba hayatımda nasıl bir farklılık olurdu. Ama sonra farkına varıyorum ki bir yalan uğruna inanıp başka bir şehire taşınıyorum. Cebimde birkaç biriktirdiğim para ile Muğlaya geliyorum. Çalışıyorum, para kazanıyorum ve bir ev tutuyorum. Bir ev tutana kadar çalıştığım yerde yatıp kalkıyorum. Eve taşınıp huzurlu bir gece geçireceğim zaman telefonuma bir bildirim düşüyor. Mesaj en yakın arkadaşımdan. 'Seninkini gördüm bugün' diyor mesajda. 'Nerede?' Yazıyorum. 'Barda. O kızla.' Cevabını alıyorum. Bu mesaj yetiyor bana, devamını okumadan telefonumu kapatıyorum. O gece huzurlu bir gece değil, sevdiğim kişinin bana yalan söylediğini öğrendiğim kötü bir geceydi. Yanaklarımdan süzülen damlalarla buruk bir tebessüm peydah oluyor dudaklarımda. 'Sen kimsin ki?" Dedim kendi kendime, gerisinin bir önemi yoktu çünkü. Senin için hiçkimseydim.