Ailemin beni arkalarında bırakmaları çok olmuştu. Şimdide ben onları arkamda bırakıp kendime kurduğum hayata adım atıyordum. Yeni bir şehir, yeni bir düzen beni o hayattan uzaklaştıracak mıydı bilmiyordum fakat bunun için çaba göstermek benim elimdeydi. Geçmişimin en büyük yarasını taşıyordum. Beni hayatlarından çıkaran ailemin terk etmeleriydi bu. Elimdeki valizi kenara koydum. Barış, kendimi toparlamamı bekledi. Bu durum çok sürmedi.

“Beni sık sık haberdar ediyorsun tamam mı? Eğer Oğuz gelirse haberim olacak. Manyak o adam, içeriden kaçar falan…” İçeriden kaçmasına gerek yoktu, o girdiği yerde bile beni rahatsız etmeyi pek ala başarırdı.

“Tamam abicim.” Dalga geçtiğimi bildiği için kaşlarını çattı. Biraz olsun iyi hissetmek için bir şeyler yapmam gerekiyordu. Neşeli gözükmeliydim, en azından Barış’ın içi rahat etsin diye bunu yapmalıydım. Aklı ben de kalırsa içim rahat ermezdi. Cüzdanını çıkardı ve kart uzattı.

“Bunu alamam.”

“Aymira, farkındaysan üzerinde beş kuruş yok.” Doğruydu. Babam sayesinde ortada böyle kalakalmıştım. Sonra cüzdanında ne kadar para varsa çantama koydu. Verdiği para çok fazlaydı. Tam ağzımı aralamıştım ki, “Bak şimdi ya, hadisene kızım git artık. Abini kızdırıyorsun,” dediği an gülüşüm çoğaldı. Sıkıca sarıldım. Sanırım bu süre zarfında Barış’la uzak kalmam benim için en zor olanıydı. O da duygusaldı biliyordum.

Gözlerime bile bakmadan arabasına geçti. Binaya girmemi bekledi, onu bekletmeden binaya girdim. Son kez geriye baktığımda yanağındaki ıslaklıkları gördüm. Yine öz abim olmasını ne çok isterdim dediğim yerdeydim. Gülümseyerek el salladı. Elinde olsa yanımdan ayrılmazdı ama böyle yaşanmazdı ki. Bana başka şehre gidelim dediğinde bile ciddiyetini bildiğimden ona asla hissettiklerimi belli etmemeye çalışıyordum. Ona gidelim desem hiç tereddüt etmez giderdi benimle. O, benim hayatımdaki en güzel insandan biriydi. Onun düzenini bozamazdım, o en azından kendi dünyasında yaşamayı bilen biriydi. Nefesimi düzene soktum. Artık bu dünyada bana ayrılan bir yer olacaktı. Adımladım. Sanki her adım atışım ıstırap vericiydi. Gözlerimi kapatıp nefesimi soluyarak ilerledim. Üçüncü kat olduğunu bilerek asansöre bindim. Kalbimin atışına engel olamıyordum. Karşılaşacağım kız nasıldı, beni nasıl karşılayacaktı merak konusuydu. Elimdeki bütün özgüveni binaya girerek sağladım.

12. dairenin önünde durdum. Çekingenliğimi kenara atıp zile bastım. Sanki yeni hayatımın yeni aralanan kapısıydı burası. Çok geçmeden kapı açıldı. Karşımda oldukça genç bir kadın duruyordu. Birkaç saniyenin ardından gülümseyip, “Aymira?” dedi soru sorarcasına. Tatlı sesiyle sıcacık oldum. Başımı salladığımda kocaman gülümsedi.

“Benim,” dedim gülüşüne karşılık verip. Kenara çekildiğinde ayakkabılarımı çıkarıp içeriye girdim. Elimdeki valizi köşeye bıraktığımda önce ne yapacağımı bilmeden bana bakan Maşita’ya döndüm. İlk önce birbirimize yabancı kaldık ama çok geçmeden samimi tavrını ortaya koyup bana sarıldı. Yıllarca görüşmeyen iki dost gibiydik.

“Sabahtan beri Ruman beni aradı. Valla ben de merak etmedim değil.” Aklıma gelmeyen telefonla, “Kapatmıştım, açmayı unutmuşum,” deyip valizimle beraber ilerledim. Maşita, bana kalacağım odayı gösterince, “Sen biraz dinlen, daha sonra tanışma faslına geçeriz,” deyince başımı sallayıp onaylamakla iktifa ettim. Yanımdan ayrıldığında ben de valizimi köşeye koyup öylece odaya baktım. Ev büyüktü. Kaldığım oda ise oldukça ferah duruyordu. Odanın ortasında toprak ve krem renklerinin hüküm sürdüğü orta büyüklükte bir yatak bulunurken hemen yanında aynı tonlarda bir gardırop bulunuyordu. Diğer tarafı büyük camekândan yapılmış ahşap kapıdan oluşurken kapı balkona çıkıyordu. Duvarlar mat gri renginden oluşurken tavan krem rengindeki straforla dekoratif edilmişti. Büyük bir avize büyük odanın uyumuna eşlik etmişti. Zeminde ise kilim vardı. Köşede duran çalışma masası ve ufak kitaplık işime yarayacaklar listesindeydi.

Yatağa oturup bir müddet duvarla bakıştım. Kendimin de kabul ettiği bu hayat kalbimi bir yerde sıkıştırıyordu. Zamanla alışılacak meseleler vardı fakat unutulmayacak, geçmeyecek yaralar da vardı. Sadece kabuk bağlayacaktı fakat yine de o kabuk hep kanayacaktı.

Gözlerimi kapattığımda onu hastane önünde görüşüm aklımda geldi. Bendeyken benden kaçışı hangi kabullenişimi bana inandırırdı ki? Ben ona elimi uzattıkça o hep elimi yok saymıştı. Sırt üstü yatağa yatıp, “O yok Aymira, o hiç olmadı. Kabullen artık,” diyerek kendi kendime konuşmama güldüm. Cenin pozisyonuna yattığımda kıvrılan dudaklarım yerini hüzne boyadı. Ardından gözümden bir damla yaş süzüldü. Kalbim bir gökyüzü olsaydı hep yağardı. Şimdide kalbimdeki mevsim geçişine oldukça alışmıştım.

...

Mutfaktan gelen sesle oraya yönlendim. Maşita masayı kuruyordu. Korkmasın diye boğazımı temizleyip yanına ulaştım. Sesi duyunca yüzündeki gülümseme yine hiç silinmeden bana baktı. Sanırım her şey hazırdı.

“Yardımda edemedim, kusura bakma.” Elindeki tabağı masaya koyup, “Ne kusuru, otur da yemeğe başlayalım,” deyip geri çektiği sandalyeye oturdu. Çorbamı yudumlarken bir yandan ekmekleri kesen Maşita’yı izledim.

“Böyle aniden teklifimizle seni de rahatsız ettik.” Dirseklerini masaya dayadı ve hiç bilmediğim bir ifade yüzünde gezindi. Bu beni rahatsız etmese de böyle çat kapı iş yapmak hoşuna gitmemiş olabilirdi.

“Bunu zamanla göreceğiz, seni tanımam için önce beraber yaşamalıyız değil mi?” Bunu umursama der gibiydi. Oysa umursamamak için çabalıyordum ama içim içimi yiyordu. Zamanın beni sürüklediği yerde nasıl bir hayatla karşı karşıya kalacaktım bilmiyordum.

“Peki, bir yabancıya güvenebilecek misin? Ben belki arkadaşının kefil olduğu kişiyim ama sonuçta birbirimizi tanımıyoruz.” Gülümsedi. Saçmaydı sanırım dediğim.

“Ben bu zamana kadar birçok kişiyle ev arkadaşlığı yaptım Aymira. Sen ilk değilsin.” Kaşlarım aralandı. Artık başka soru sormamam gerektiğini anladım. Suyundan bir yudum alıp, “Ee anlat, madem beraber kalacağız seni tanımak isterim,” deyip göz kırptı. Dirseklerimi masaya dayadım. Kendimi ifade etmeyi pek sevmesem de, “Madem beraber kalacağız seni uzun hikâyemle bunaltmak istemem,” dememle bu sefer sanırım açıkça konuşan ben oldum. Lakin artık bir hikayem yoktu. Ben Ankara’ya adımımı attığım an yeniden, sıfırdan bir hayata başlamıştım. Geçmişi silip atmam zor olacaktı ama buna mecburdum.

“Herkesin hikâyesi uzundur, sen sadece benim bilmem gerektiği kadarını anlatsan yeter.” Gülüp, “İstanbulluyum. 27 yaşındayım. Çok fazla merak edilecek bir yanım yok aslında, İstanbul’dan kaçtım Ankara’dayım,” deyip gülüşümü çoğalttım.

“Ben de buralıyım fakat ailem babamın işi nedeniyle İzmir’de oturuyorlar. 28 yaşında iki yıllık memurum. İki yıl oldu buraya geleli, seneye düğünüm var Allah nasip ederse. Oradan senin memlekete gelin gideceğim.”

“Nişanlın?”

“Kendisi din görevlisi. Şu an eğitim için başka bir şehirde. Eğitimi uzun sürdüğü için düğünde seneye kaldı.” Nişanlısını anlatınca parlayan gözleri gülümsetti. İri kahverengi gözlerinde ise içimi sıcacık eden bir his vardı.

“Çok mutlu olun,” dedim heyecanına ortak olarak.

“Teşekkür ederim,” deyip son lokmasını alarak masadan kalktı. Ben de tabağımı bitirip masadan kalkarak mutfağı toparlamaya yardım ettim. Kendimden bahsederken her şeyin yarım daire içerisinde oluşu kendimi oldukça tuhaf hissetmeme neden oluyordu. Son birkaç aydır yaşadıklarım beni bu yarım dairenin içerisine sokmuştu. En çok da evliliğim beni buna itmişti. Şimdi Oğuz’dan boşanmış olup apar topar buraya gelmem neyi ortaya koyacaktı bilmiyordum.

Telefonumun titremesi ile elim cebime gitti. Telefonu alıp ekrana bakmamla bir can sıkıntısı daha oluştu. Oğuz’un art arda aramasını şimdi fark edebildim. Ardından mesaj attığını görerek mesaj kutusuna gittim. Şaşırdım, nereden sokmuştu telefonu içeriye.

“İstediğin kadar kaç Aymira, sen benim hâlâ karımsın. Neleri önümüze serdin göreceksin zamanla. Şimdilik sadece sana zaman veriyorum, kafanı toparladıktan sonra yeniden konuşalım. Beni tıktırdığın bu yer engel değil hiçbir şeye.” Bir an duraksadım. Şu an bembeyaz kesildiğimi anlayabiliyordum. Telefonu öfkeyle kapatıp cebime koydum. Oğuz’un benden uzaklaşması mümkün değildi. Koluma dokunan elle, boşlukta olan bakışlarımı Maşita’ya çevirdim. Endişeyle bana bakıyordu.

“İyi misin? Betin benzin attı.” Başımı gayriihtiyari bir hareketle sallayıp, “Biraz dinlenmem gerekiyor sanırım,” diyerek mutfaktan çıktım. Oğuz’un bu tavırları beni iyi hissettirmiyordu. Sırtımı yatak başlığına dayayıp telefonu kurcaladım. Ruman’a mesaj atarak her şey için teşekkür ettim. Onun sayesinde ev arayışına girmemiştim. Şimdilik burada kendi düzenimi kurup İstanbul’u arkamda bırakmalıydım. Zaman ne gösterirdi bilmiyorum fakat şimdilik Ankara’da kalmalı oradaki sıkıntıyı bir kenara atmalıydım.

...

Eşyalarımı yerleştirme işim bittiğinde önceliğim etrafı incelemek oldu. Maşita, işi olduğunu söyleyip dışarıya çıkmıştı. Ben de evi öğrenme adına bir şeyler yapmak istedim. Mutfağa geçip öncelikle dolapları kurcaladım. Eşyaların yerlerini öğrendiğimde ısıtıcıya su koyup köşedeki raftan bitki çaylarından birini seçip ısınan suyla beraber çayı hazırladım.

Odama geri dönmemin ardından önceliğim Meryem’in verdiği kitaplardan birini okumaktı. Bardağı masanın üzerine koydum ve kitabı açıp kaldığım yerden devam etmeye başladım. Sanırım 25 ya da 30 dakika sonra başımın ağrıdığını hissettim. Kitabı kapattığım gibi bacaklarımı kendime çektim ve geriye yaslandım. Çayım soğumuştu ama mühim değildi. Avuçlarımın arasına sıkıştırdığım kupayla beraber balkon kapısından görebildiğim dışarıyı seyrede durdum. Şu an o kadar dingin bir vakitti ki bu sessizlik zihnime hiç iyi gelmemişti. Çok fazla düşünüyordum. Kupayı masaya koydum, en azından yatıp uyumak iyi gelecekti. Uzandım yatağa ve kapattım gözlerimi. Nafileydi, uyuyamıyordum.

Salona geçtim, televizyon yoktu. En sonunda balkona çıkıp sandalyelerden birine oturdum. Sokakta oynayan çocukları izlemeye başladım. Burası benim odama bakan cadde gibi değildi; cıvıl cıvıldı, ister istemez bana iyi geliyordu.

“Az balkona top kaçırmadılar.” Maşita’nın ne zaman geldiğini anlamamıştım ama o çoktan karşımdaki sandalyeye oturmuştu. Gülümseyerek çocukları izliyordu.

“Şu an bir vaka ile karşılaşmadım.”

“Vaka karşısında top kesen Mehmet amca gibi olma sonra.” Güldüm bu tabirine.

“Bilemem artık, yedek bir bıçak mı koysak balkona?”

“Sonra komşu teyzeler kapımıza dayanırsa seni veririm ellerine sonrasına karışmam.” İkimiz de gülerken çocukların bu hâlleri bize dünya dertlerini çoktan unutturduğunu anladım.

“Eee taze öğretmen var mı heyecan?” İkimizde çocuklardan aldık bakışlarımızı.

“Bilmem, şu an hiçbir şey hissetmiyorum desem tuhaf mı olur sence?”

“Normal bir durum bence. İlk gün daha iyi anlarsın.”

“Yok yok, ben tuhafım bence.” Heyecanlı mıydım bilmiyorum ama mutluydum. Beni yeni bir hayatın içine sokmuştu bu durum. Belki de daha bir şeyleri atlatamamanın verdiği bir endişe vardı. O yüzden heyecanımı tam yaşayamıyordum.

İşi olduğunu söyleyerek yanımdan ayrıldığı an telefonum çaldı. Ruman’ın arıyor oluşuyla keyfim yerine gelmişti. Çok bekletmeden telefonu açtım.

“Selamun aleyküm.” Neşeli çıkan sesine, “Aleykümselam,” diyerek karşılık verdim. Hâl hatır sormadan sonra Ruman’ın şirketten ayrıldığını hatta babamın bizzat buna sebep olduğunu öğrenmiştim. Söylemek istememişti ama onu zorlamam işe yaramıştı.

“Ne yapacaksın peki?”

“Ben her türlü kendime iş bulurum Aymira, bence bunu düşünmek bile saçma.”

“Evet, bu doğru ama benim yüzümden işinden oldun.”

“Bence çok iyi oldu, sen olmayınca olmuyor.” O, neşeli olmaya çalışsa da ben, onun kadar değildim. O kadar çok şeye yol açmıştım ki, bu beni vicdanen rahatsız ediyordu. Uzun uzun konuştuktan sonra telefonu kapattık. Ben ona çok şey borçluydum ama en çok zararı verende bendim.

…

Maşita odasına çekildiğinde ben de can sıkıntısından odada bir sağa bir sola yürümeye başlamıştım. Okuduğum kitaplar yetmiyordu. Aklıma gelenle iki kupa çay hazırlayıp Maşita’nın kapısını çaldım. Çok geçmeden sesini duyunca içeriye girdim. Yorgun bakışlarını bana çevirdiğinde masadaki kalabalık dikkatimi çekti. Sabahtan bu yana yaptığı işin yoğunluğunu görünce gerçekten de iyi işi çıkardığını anlayabildim. Kupayı önüne koyup, “İşin yok değil mi, oturabilir miyim?” diye sordum. Boynunu esneterek konuştu, “Tabii, ben de biraz ara vermiş olurum. Tutulmuş her yerim,” deyince yatağının ucuna oturdum. Maşita elindeki kalemi kenara koyup bana döndü. Kupayı ellerinin arasına alarak, “Yerleştin mi?” diye sorduğunda olumlu şekilde başımı sallayıp çayımdan bir yudum aldım.

“Sanırım okul dışı da çalışıyorsun.”

“Kendime göre küçük bütçeli işler.”

“Anladım.” Gözlerini kısıp bana baktığında kendimi ele verir gibi, “Maşita bana yardımcı olur musun?” dedim en sonunda. Kendi kendime yetemiyordum. Maşita anlamsızca bana baktı.

“Ne hakkında?” deyince ona sadece girdiğim bu dinle ilgili her şeyi anlattım. Ruman, Maşita’dan biraz bahsetmişti, bu yüzden bir tek ondan yardım alabilirdim. Şaşkınlıkla beni dinleyip, “Anlatırım elbette,” deyip içimi rahatlatacak cevabı verdi. Ben, çoğu durumun eksikliğini yaşıyordum. Şimdi bununla tek başına başa çıkamazdım. Belki daha yeni tanışmıştık fakat bu konuda çekinmem doğru olmazdı. Özellikle konu buysa ondan yardım almam en doğrusu olurdu.

“Ben, nereden başlayacağımı bilmiyorum. Belki hiçbir şeyi bilmiyorum fakat buna nasıl adım atacağıma karar vermek epey güç.”

“Sen yolun başındasın Aymira, zamanla yol seni kendine çekecek. Eğer bu yola sen girdiysen devamı zaten seni bekliyor. Kendini üzme, ben sana her konuda yardımcı olurum.” Elini tutup, “Teşekkür ederim,” dedim. İçim rahatlamıştı. En azından ev arkadaşı olarak geldiğim bu kadına ilk adımı ben atmalıydım. Elimin üstüne elini koyup, “Ne demek,” deyip gülümsedi. Şu an sırtımdaki yük biraz olsun hafifledi. Boş bardakları alarak odadan çıktım. Yüzümdeki gülümseme çoğalırken odaya geçtim. Raftan kitapları alarak tekrar tekrar okudum. Okuduklarıma daha fazla odaklanmak istiyordum, satırlar her ne kadar bünyemi zorlasa da Maşita’nın dediği gibi yol beni elbette istediğim yere götürecekti.

...

Girdiğim tesettür mağazasında gözüme çarpan yere ilerledim. Köşede duran şallara ve eşarplara dokundum. Diğer örtülerim İstanbul’da kalmışken şu an karşımda duranları aldım. Bunun için irademi zorluyordum. Daha ne kadar bekleyebilirdim ki? Hemen ileride ise birkaç kıyafet gözüme çarptı. Biri feraceydi. Heyecanla onu da aldım. Şimdilik bunlara karar verdiğimde rahatladığımı hissediyordum. Zamanla bu mesele de içimde hallolacaktı biliyordum. Kasaya gidip ücreti ödeyerek mağazadan çıktım. Elimdeki poşet beni hiç olmadığım kadar mutlu etti. Sanki şekerine kavuşmuş bir çocuk gibiydim.

Şimdilik her şey yolundaydı, kendimle mücadelem bitmese de büyük bir mücadelenin içinden çıkmıştım. Bir yanım bu mücadelenin geride kalan kısmıydı sadece. Şehri pek bilmediğim için eve yakın yerden alışveriş yaptım. Şimdi geri dönmem zor olmadı. Maşita'nın, benim için çıkardığı yedek anahtarla eve girip odama çekildim. Maşita evde değildi. Poşetten eşyalarımı çıkarıp boy aynasının karşısına geçtim. Önce feraceyi üzerime geçirip ardından şalı başıma özensizce doladım. Kendime kısa bir bakış attığımda gülümsemem çoğaldı. Hatta o an dudaklarım titredi. Eksik olan parça tamamlanıyor gibiydi. Az kalmıştı biliyordum. Bu inançlar bana nasip olduysa örtünmekte nasip olurdu elbette. Zaman değil miydi insanın ilacı? Düşüncelerim arasında kapım tıklatıldı. Çok geçmeden Maşita kapıda görününce gülümseyerek üzerimdekilere baktı. Yanıma yaklaşıp dağınık duran şalı daha düzgün hâle sokup beni aynaya geri çevirdi. Karşımdaki ben yeni bir kimlik kazanmıştı. Bu heyecan farklı bir heyecandı. Anlatamadığım, kelimeleri bir türlü toparlayamadığım bir hissi bahşetmişti yüreğime.

“Çok güzel oldun ama sen.” Şalın kenarlarını içeriye sokup, “Heyecan yaptım sanırım,” dedim.

“İlk zamanlar heyecanlanman normal. Ben bile seni böyle görünce heyecanlandım.” Beraber yatağın ucuna oturup, “Sence çok mu yavaş ilerliyorum Maşita?” diyerek yüzümü düşürdüm. Ben nasıl ilerliyordum, ne yapmam gerekiyor ya da ne yapmamam gerekiyordu bilmiyordum. Sanki bir el beni boğuyor gibi hissediyordum.

“Öyle şey mi olur. Bak bana 28 yıldır yaşıyorum daha 5 yıldır İslam’ı düzgün yaşıyorum. Sen daha yeni Müslüman oldun. Yeise kapılma. Zamanla yoluna gireceğine emin olabilirsin.”

“Teşekkür ederim. Tek başıma olsam yolu bulamazdım.” Elini yüzüme koyup, “Ne istiyorsan benden yardım isteyebilirsin,” deyip ayaklandı. “Hem yemekler soğuyor, hadi mutfağa gel,” demesiyle kaşlarımı şaşkınlıkla araladım.

“Sen evde miydin?”

“Yok yeni geldim. Dünden kalan yemekler vardı senin içinde sıkıntı olmazsa.”

“Yok olmaz, geliyorum hemen.” Maşita odadan çıkınca ben de üzerimdekileri çıkarıp odadan çıktım. Attığım adımda Maşita’nın yardımı olması beni huzurlu hissettirdi. Şimdi yeni bir hayata değişerek adımımı atıyordum. Bu değişim beni yeni bir Aymira’yı meydana çıkaracaktı.

“Senin yok mu bir hikâyen?” Ağzındaki lokmayı yutup, “Var,” dedi. Gülüşünün altında farklı bir durum var gibiydi. Sohbetimizin ortasında yine kendi hikâyelerimize dönmüştük. Bu keyifliydi, Maşita’yı tanımak bana Ruman’ı hatırlatıyordu.

“Ben Müslümandım ama sözde Müslüman. Çok fazla rahat davranır, Müslüman’a yakışmayan tavırlarım olurdu. Yirmili yaşlarımda bir anda bu depresif hâller olur ya öyle bir gençlik yaşıyordum. Bir gün bir arkadaşla tanıştım. Çok güzel giyinirdi, tesettürü tam İslam’ın kurallarına göreydi. İlk başta sinir olurdum kıza, sessiz sakin biriydi ama sanki kendi eksikliğimi görmenin hırsıydı bu. Bir gün bu kızı takip ettim. Bir kursa geldi. Tam kursa girecekken beni fark etti. Yaptığımın yanlışıyla vicdan azabı çektim ilk, fakat kız bana oldukça sakin davrandı. Yanıma gelip sakinlikle, ‘Gelmek ister misin?’ dedi. Şaşırdım bu duruma tabii. Önce çekindim sonra kızla nasıl olduysa içeriye girdim. Gel zaman git zaman içimde taşmaya müsait olan yapım beni kendime getirdi. O kız sayesinde maneviyatı buldum.”

Kaşlarım şaşkınlıkla havalandığında, “O kız Ruman’dı,” dedi. Bu daha da şaşırmama neden oldu.

“Arkadaşlığınız böyle başladı yani.”

“Aslında akrabaymışız, ben bilmiyordum aslen duyuyordum ama çok görüşmediğimiz için bilmiyorduk. Kevser teyzenin kocasıyla babam kuzenmiş. Ben il dışında okuduğum için hep onlar görüşse bile ben görmezdim.” Sesindeki hüznü görünce, “Ailen?” dedim sorgulayıcı ifadeyle.

“Yok ailem Müslüman ama bu kadar muhafazakar değil. Mesela annem kapalı değil, namaz kılmazlar. Babam cumadan cumaya camiye gider. İşte kimlikte İslam yazması yetmiyor maalesef.” Anlayışla başımı salladım. “Üzülme, bak benim ailem hiçbirine inanmıyor,” dememle depresif hâlden çıktık. Kıkırdadım. Maşita ise buruk bir tebessüm sundu bu hâlime. Yemeğimize kaldığımız yerden devam ederken ikimizde sessizleştik.

...

Bütün gece uyuyamamış, sabah ezanıyla gözlerimi aralamıştım. Tüm gece kâbuslarla kıvranıp durmuştum. Yataktan kalkarak odadan çıktığımda Maşita’nın odasının aralık kapısından ışık sızıyordu. Yavaşça oraya ilerledim. Aralık kapıdan gördüğüm Maşita namaz kılıyordu. Bir süre o manzaraya takıldım. Hafif gece lambası vardı odada. Yan taraftan siluetini görebiliyordum. Başörtüsünün üzerine renkli büyük bir başörtü takmış, örtü bütün uzvunu kapatmıştı. Önce ayakta dikeldi, buna kıyam deniyordu sanırım. Bir müddet durdu, sanki namaz onu dış dünyadan soyutlamış gibi yavaş ve huzurluydu. Eğildi, fısıltı hâlinde birkaç şey söyledi. Imm bunun adı sanırım rükûuydu. Bunları Meryem’in bana verdiği kitaplarda okumuştum. O kitabı Meryem’in dediği gibi yakın zamanda okumuştum. Eğildi, kalktı, oturdu derken sabah namazını eda etti. Öyle güzel görünüyordu ki gülümsemeden edemedim. Namaz kılan insan gerçekten huzurlu gözüküyordu, bunu ilk Hamza’da fark etmiştim. Sanki bir el vardı ve o el namazda sıkı bir bağ oluyordu.

Kuruyan boğazımdan ötürü yutkunamadım. Bu görüntüyü aklımda yer edindirip mutfağa yöneldim. Su doldurup birkaç öğrendiğim bilgilerle oturarak ve üç yudumda içtim. Sünnet diye okumuştum kitapta. Ben peygamberi çok tanımıyordum ama onu tanımak için çok okuyordum. İlk hayatını kısaca okurken fazlasıyla üzülmüştüm. Çektiği acıları, karşılaştığı mücadeleyi, inançları için nelere katlandığını bir bir okumuştum.

Onu tanımayı, dini daha iyi öğrenmeyi çok istiyordum. Bilgiye aç ruhum vardı. İslamî kitaplar deyince düşünürdüm önceden, ama şimdi sanki ruhum açlıktan kıvranır gibi o kitapları hep istiyordu.

“Gelsene.” O an irkildim. Ne ara dalmıştım bilmiyorum ama Maşita çoktan seccadesini yerden kaldırmış bana bakıyordu. O an utandım. Birini dikizliyor görüntüsü vermek istemezdim.

“Şey, sadece kapıyı aralık görünce… Yani seni gözetleme gibi bir niyette değildim.” Bu tavrım onu güldürdü.

“Sana beni gözetliyorsun demedim ki Aymira, niye sıktın kendini şimdi. Hadi gel.” Kendisi masaya oturmuştu bile. Hatta sesli bir şekilde Kur’an okuyordu. Bir süre onu izledim. Kur’an okuması bittiğinde köşedeki kitaplara uzandı. İşaret koyduğu yeri açtı. Bir müddet satırlarla yüzleşip akabinde dudakları aralandı. Sesli okumasını istediğimi söylememiştim ama o beni anlamış gibi okuyordu.

“Resulüm! “Göklerin ve yerin Rabbi kimdir?” diye sor ve onlar cevap vermezlerse sen: “Allah’tır” diye cevap ver. Onlara: “Allah’ı bırakıp da kendilerine bile fayda ve zarar veremeyecek olanları dost mu edindiniz?” diye sor. Yine onlara: “Hiç kör ile gören bir olur mu? Yahut karanlıklarla aydınlık hiç eşit olur mu?” diye sor. Yoksa onlar Allah’ın yarattığı gibi yaratan O’na ortak bazı tanrılar buldular da, bu tanrıların yarattığı varlıkların, Allah’ın yarattığına benzemesi kafalarını mı karıştırdı? Sen şöyle de: “Allah, her şeyi yaratandır. O tektir, her şeyi kudretine boyun eğdirendir. (Rad – 16)”

Kör; haktan gâfil, Allah’ı tanımayan, O’na kulluğun gereğini bilmeyen ve yerine getirmeyen, kalp gözü kör kimsedir. Gören; hakkı bilen, hakikati kabul eden, Allah’a kulluğun gereklerini bilip yerine getiren basiret sahibi mümindir. Yahut “kör”, Allah’a ortak koşulan putlar; “gören” ise, bu sıfata kemâliyle sahip olan Allah Teâlâ’dır. “Karanlıklardan” maksat, üst üste kat kat yığılmış olan küfür, şirk, cehalet, sapıklık ve isyan karanlıklarıdır. “Aydınlık” ise; iman, ilim, hidayet ve tevhit aydınlığıdır. Azıcık aklı bulunan hiç kimse, varlıkla-yokluk, ölümle-hayat gibi bu kadar birbirine zıt iki şeyin eşit olduğunu kabul edemez. Ayetin devamında Allah’a ortak koşanların, ne kadar gülünç bir durumda olduklarını beyan eden bir soru sorulmaktadır: “Allah’a ortak koşulan putlar, acaba Allah’ın yarattığı gibi bir şeyler mi yarattılar? Böylece onların yarattıkları ile Allah’ın yarattıkları ayırt edilemeyecek derece de birbirine benzedi de, bu yüzden şüpheye mi düştüler? Mesela Allah bir insan yarattı, onlar da başka bir insan yarattı. Dolayısıyla hangisinin yarattığı daha üstün diye kafaları mı karıştı? Ya da Allah bir güneş yarattı, onlar başka bir güneş yarattı. İki güneş birbirine tıpatıp benzediği için ne yapacaklarını, nasıl karar vereceklerini mi şaşırdılar? Bu örneği Allah’ın yarattığı büyük ya da küçük bütün varlıklara uygulamak mümkündür. Böyle bir şeyin imkânı var mıdır? Halbuki, koşulan ortakların bizzat kendileri de dâhil olmak üzere her şeyi yaratan, tek olan ve her şeyi kudret ve hâkimiyeti altında tutan Allah’tır.”

Aralarındaki fark güneş gibi aydınlık ve Kafdağı kadar büyük olmasına rağmen hakla batılın ne olduğunu daha iyi anlamak istersen şu misaller üzerinde biraz düşün.”

Önce Rad Suresini okuyup ardından tefsirini yaptıktan sonra bana döndü. İçimi kaplayan huzurla, “Ağzına sağlık,” dedim. Cevap vermeden bana bakarken aslında gülümseyişi bir cevaptı. Bunu benden esirgememesi bile bir lütuftu benim için.

“Şifa olsun.” İç çektim. Şifaydı evet, kalbimdeki pası silip atıyordu. Ne kadar çok kararmıştı ki yüreğim çok başka hissediyordum artık. Yanından ayrılıp odaya geri döndüm. İstifade edebileceğim bir sabah olmuştu. Hızla yatağa attım kendimi. Gün iyice ışımış, sabahın o hafif serinliği aralık pencereden içeriye girmişti.

...

“Rükûda üç kere Sübhane Rabbiyel Azim diyeceksin canım. Secdede de üç kere Sübhane Rabbiyel ala denilecek.” Kafam biraz karışsa da bu sefer anlamıştım. İki saattir bir şeyleri anlamaya çalışıyordum. Bu hâlime sabreden Maşita’yı tebrik etmeliydim.

“Peki, şaşırtırsak ne olacak?” Bu tavrıma gülüp, “Sehiv secdesi yapacaksın,” dedi. Anlamazcasına gözlerimi kırpıştırarak baktım. O ne demekti ki? Cidden çok karışık mevzuuydu bunlar. Ama ben ne yapayım, herkes bir anda öğrenemiyordu ya. “Yani son oturuştaki Tahiyyattan sonra Salli-Barik duasına geçmeden selam verip tekrar secde görevini yaparak son oturuşu yeniden yaparsın. Yani namazı bozmadan yeniden secde,” diyerek konuya açıklama getirdi. Bu sefer anlamıştım. “Eh be Aymira, bir zahmet!”

Önümdeki dua kitabına kısa bir göz gezdirdim. Hiçbir şey bilmiyordum, bunları nasıl ezberleyecektim onu da bilmiyordum. Ezber gücüm pek kuvvetli sayılmazdı. Hem bir sürü dua vardı, hangi biri aklımda kalacaktı ki?

“Acaba defter önümde bakarak kılsam namazı olmaz mı?” Güldü. “Hadi canım ciddi misin? Ne kadar zekisin sevgili beynim!” Kendi kendime göz devirdim. Sanırım saçmalıyordum. Maşita da bu hâlime gülmüştü zaten. Eliyle ağzını kapatıp kıkırdamasını engelledi. “Tabii, alıştırma yapabilirsin böyle. Zaman zaman öğrenene kadar tabii…” Dalga mı geçiyor diye baktım, epey ciddiydi. Ben biraz tuhaftım sadece.

Maşita, elini koluma koyup, “Merak etme ezberledikçe yaparsın,” deyip beni teskin etmek istese de pek sevindiğim söylenemezdi. Ciddi uğraş istiyordu, o kadar geç tanışmıştım ki İslamiyet’le nasıl bir yol çizeceğimi hiç bilmiyordum. Sıkkınca nefesimi soluyup, “Çok işim var, çoook,” deyip ağlanacak hâlime güldüm. Sertçe kendimi koltuğa atıp ayaklarımı birbirine dolayıp sallamaya başladım. Dudaklarım büzüştü, benim gerçekten çok işim vardı. Maşita, bana eşlik ederken aslında işimin çokluğundan ziyade kendimle savaşmam gerekiyor gibiydi.